Over het jong zijn klaag ik niet alleen de zoektocht is wel erg lang...
Het leven zou zo moeten zijn als in een zelfverzonnen verhaal: iedereen ziet er fantastisch uit en jij nog het meest. Armoe bestaat niet, of tenminste, jij lijdt het niet. Elke dag is rijkgevuld, interessant en je hebt de energie om daar volop van te profiteren. Daarbij word je nog omringd door massa's echte vrienden en over liefde heb je verder niet te klagen : naast je familie word je iedere dag wakker naast de liefde uit je dromen. Meer dan je ooit had kunnen hopen.
Als ik ooit eens een kleine portie van zo'n leven zou mogen leiden ... Of mag het niet meer dan een dagdroom blijven?
Om de soms ietwat grijze realiteit tegen te gaan verzin ik nu al 19 jaar mooie verhalen, die warm aanvoelen, die voor mij een tweede thuis zijn, die mij doen vluchten in een wereld die loopt zoals ik het wil. Ik zou niet weten hoe ik zonder ze verder moet.
4 opmerkingen:
ik ben 2 jaar ouder en ik ken die dagen nog steeds (en het freewheelen ook wel). ;-) je begint de dag vol goede moed, maar al snel merk je dat je je nergens toe kunt zetten en beetje bij beetje valt heel de dag in het water. ik probeer me er niet langer tegen te verzetten, maar het gewoon te accepteren dat ik af en toe een kutdag heb. da's beter dan beetje bij beetje gefrustreerder raken over het 'mislukken' van een dag. er moeten wel goede dagen tegenover staan natuurlijk, maar die heb je wel toch? :)
Ja, tuurlijk heb ik wel goede dagen, maar die vergeet ik, als het weer tegen zit. Beetje kinderachtig, dat wel. Maar oh zo menselijk. :-)
Maar ooit komen er dagen dat ge melancholisch terugkijkt op deze zoekende tijd, toch? Althans, dat wil ik maar al te graag geloven...;-)
Ja, ik ook: "Toen, toen stonden we nog nergens, en nu, nu hebben we alles en nog veel meer.". Dat soort nostalgie mogen ze me gerust geven! :-)
Een reactie posten