voor heel veel mensen geschreven

Weet je wat het is, het is een afwijking. Een mentale ziekte. Je loopt heel gewoon rond: poetst 's morgens je tanden, net als iedereen doet. Dan eet je je brood op, want ontbijten moet je, net zoals iedereen dat moet. Je gaat werken en je komt weer thuis, heel normaal. De volgende dag begint het allemaal weer opnieuw. En zo loop je rond: heel gewoon, heel normaal.

Tot je iets opmerkt: je weet niet waarom precies, dat kan je niet zo goed uitleggen maar je weet wel dat het vanaf dan je leven gaat bepalen. Je werkt de nachten door, dat vind je heel normaal. Je voelt je slim, opgelaten, want de wereld die is nu van jou. En net omdat het jouw wereld is hoef je nauwelijks te slapen want je hebt energie genoeg voor die vijf dagelijkse ontzettend interessante verplichtingen die je ertussendoor maar even doorneemt. Elk moment benutten van de voortdurende opwinding, dat telt. 

Tot je op een dag met een andere blik wakker wordt en ziet dat het allemaal nutteloos was. Alles wat je hebt gedaan is onzin. Alles wat je doet is verkeerd. En alles wat je denkt te doen, teveel. Om vreugde moet je huilen maar dan ook weer: huilen is onzin.  Vanuit een verre herinnering weet je dat je te ver bent gegaan, anders zou je nu niet zo diep vallen. Vanuit een verre herinnering weet je dat, alleen komt ze altijd wanneer je daar al ligt.    

Ik voelde die tekst in me opborrelen en wou hem gewoon maar schrijven. Hopelijk neemt niemand hier aanstoot aan. Vanaf morgen gaan we gewoon weer door met de Vergeten Hits en zus en zo omdat het zo plezant is!