De Punkliefde begon rond m'n 5e, jawel, 5 was ik. Het waren de jaren '84-'85, elk jong meisje wou roze prinsessenjurkjes aan maar ik, ik wou stoere zwarte puntschoenen, m'n haar naar alle kanten en enkel zwarte kleren aan. Een beetje New Wave eigenlijk (wat een milde punkvorm is). Tuurlijk mocht ik dat niet. Je zou je vijfjarige kleuter even rebels laten rondlopen: "Ja, straks gaat ze met haar oudere vriendjes in een kraakpand blowen. Ach, wij laten haar zichzelf ontdekken want als het misloopt heeft ze het toch maar zelf gedaan.". Dus die liefde werd veilig in de kast opgeborgen tot die er op m'n 16e weer uit kwam, naar aanleiding van een jaarwerk, over mode.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou niet van punkmuziek: ik hou van disco! Met uitzondering van The Clash, Patti Smith, Iggy Pop & the Stooges, the Ramones, the Sex Pistols en die (Marquee Moon dacht ik) Televisionsong kan het me echt niet zo bekoren. Het is meer de attitude, de 'do it yourself', de punkfashion, de punkart die me aanspreekt. Wij beseffen vaak niet, let op want nu wordt Katie heel erg belerend, hoe een grote invloed punk heeft gehad op wat wij nu dragen. Punk betekende een nieuwe estethische en maatschappelijke revolutie. Zomaar uit het blote hoofd: het feit dat jij morgen niet nagewezen wordt in je zwarte versleten kleren heb je aan de punkers te danken. Jawel, want vanaf midden jaren '70 had het lieflijke bekoorlijke wel zwaardere katten te geselen dan alleen die zwarte versleten kleren van je. Veiligheidsspelden door de neus enzo. Al die punkers van het eerste uur hebben voor al die contemporaine vreemdsoortige flashy gekleurde koppen het pad geëffend. Dus, stel een daad en trek morgen maar je slechtste broek en schoenen aan. We owe it to the punk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten