Call Me By Your Name, een film die alles is

Sinds een goeie twee weken ben ik totaal geobsedeerd door de film Call Me By Your Name. Het bijzondere is, net een week ervoor was ik helemaal weggegblazen door the Florida Project, bekeek haast iedere dag de film online en zocht het internet af om informatie in te winnen. Enter Call Me By Your Name, de beste en meest verslavende film die ik in jaren zag.
Waarom de film me zo diep heeft geraakt? Herkenbaarheid. Nog niet zolang geleden werd ik ook jarenlang gekweld door dat soort verdriet over een jongen van wie ik weet - ook al vervaagt hij steeds meer en meer - dat ik hem net als Elio Oliver (in het boek wordt dat duidelijker gezegd) nooit ofter nooit zal vergeten en heel herkenbaar (komt ook in het boek voor) dat het de laatste persoon die je wilt zien voor je sterft. Dat een verliefdheid je zo machtig is dat het pijn doet.
Dat was hetgene wat me tot eind vorig jaar drie jaar lang in de ban heeft gehouden, om te gaan met die pijn en net als je denkt dat het nooit zal weggaan ebt het langzaam weg. Maar helemaal over gaat het nooit. Mensen weten ook niet goed hoe ze moeten omgaan met iemand die verdriet heeft om iemand. In de film werd het keihard, puur en ongezuiverd voor je voeten geworpen en dat heeft me diep geraakt. In het boek krijgt het verhaal nog meer vorm, in het boek kom je te weten dat Elio nooit over Oliver zal geraken. Da’s ook het mooie, er wordt gesteld dat dit ok is terwijl in de werkelijke wereld iedereen je vertelt dit juist niet ok is. In de dagelijkse realiteit mag je niet meer voelen.
Nadat ik het aangrijpende einde op groot scherm zag heb ik de tranen uit mijn kop gehuild. Maar evengoed was de film een loutering voor me, het gesprek met de vader toen die dus zei dat het goed is om te voelen. Ook pijn en verdriet. Ik ben blij dat ik die film nu zag, ik was er helemaal klaar voor. Vorig jaar zou me dat nog te veel pijn hebben gedaan.
En allemachtig, wat een acteurs! Thimothée Chalamet heb ik meteen gebombardeerd tot m’n favoriete jonge geweld. In interviews is hij zo charming, je wordt gewoon verliefd op hem. Het is sinds Judes Laws vertolking van Dickie Greenleaf geleden dat ik zo als een blok viel voor iemand op het scherm. En dat heeft me gerealiseerd dat dit net hetgene is wat ik zoek: ik val op gracieuze, goedlachse expressieve types, daar val ik head over heels voor. En dat heb ik me nu pas gerealiseerd. This movie has learned me so much about myself.