Ik denk dat ze allevier voor een levensfase staan. Met de Amsterdamse dj was ik een naïeve student en het was de eerste keer dat ik zo voor iemand ben gevallen. Een obsessie. Later kreeg ik opnieuw een full blown obsessie voor de ingenieur. Toen dat eenmaal voorbij was zei ik tegen mezelf: dat nooit meer. Dat heb ik heel lang volgehouden, tenslotte heb ik de eerste jongen op wie ik verliefd werd ook makkelijk kunnen loslaten toen ik hem niet meer te zien kreeg. En nu zou ik het geen obsessie durven noemen maar een verslaving.
Hij stelde me voor om een tijdje geen contact te hebben omdat het voor mij moeilijk is maar daar mag ik al helemaal niet aan denken. Dan moet ik weer aan die elf contactloze maanden denken en dat vooruitzicht is gewoon gruwelijk. Ik ben me pas beter beginnen voelen toen ik weer contact kreeg. Wat is dat toch met mij?
Hoe weet ik dat het geen obsessie is? Het rare is: een obsessie is makkelijker om mee om te gaan. Het is kort en krachtig. En uiteindelijk ebt het weg, zonder dat je er iets voor moet doen. Het is wel zo dat je gedurende al die tijd jezelf niet bent, dat iemand anders je leven beheerst. Maar het gaat wel weg.
Een verslaving is anders: je keert àltijd maar terug naar je verslaving, ook tegen wil en dank. Dan zit je te schrijven en je weet dat je verkeerd bezig bent. Het gebeurt zelfs onbewust. Dat je denkt: oh fuck, ik heb weer een bericht gestuurd.
Het is een drang dat je eigenlijk niet onder controle hebt en zonder voel je je slecht. Elk ontvangen bericht is voor mij net een heroineshot, het maakt me high. Vreemd.
Toen ik in juli in Berlijn me zo slecht voelde en toen pas voor het eerst realiseerde verliefd te zijn had ik gedurende weken geen contact gehad. Ik was low omdat ik m'n supply miste. En daarna werd het maar erger. Ik weet niet wat ik kan doen want ik kan niet eeuwig supply krijgen. Misschien inderdaad, een nieuwe Liefde?
Het is ook goed dat ik er nu analythischer over kan nadenken. Dat ik wéét waarom ik zo aan hem verslaafd ben, dat ik mijn gedrag begrijp. Da's misschien de eerste stap in de goeie richting. Tot twee terug zag ik door de bomen het bos niet én het is inderdaad niet makkelijk. Dan denk je er verlost van te zijn en dan heb ik weer een keiharde terugval. Een week was ik ervan verlost. En nu zit ik er weer helemaal diep in.
Wat voor mij ook moeilijk is te vatten is het feit dat iemand mij zo high kan maken. Zo ontzettend high. En dàt is hetgene wat ik mis als ik geen contact meer heb. Dat gevoel van compleet high te zijn, op de toppen van het gelukzalige gevoel te leven, totaal gehypnotiseerd te zijn door een intens warm gevoel. En dan pas uren later kom je down: fuck, ik mis hem. Dat iemand mij zò high kan krijgen.
Daarvoor dacht ik eigenlijk dat niemand mij zo gek kan krijgen als die ingenieur heeft gedaan. Wrong. Met hem optrekken was leuk maar het was geen intens geluk van het begin tot het einde. En ik voelde me soms ook niet echt op m'n gemak. Da's nu wel anders. Het is raar te beseffen dat iemand totaal weet hoe jij over hem denkt en je er toch bij de eerste seconde je er volledig bij op je gemak voelt. Dat gevoel is onbeschrijflijk.
Ach, misschien moet ik wel blij zijn dat iemand mij zulke onbeschrijflijke gevoelens kan bezorgen. Al is het niet makkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten