golfbewegingen

Nu ik er wat meer afstand van neem, het Wanhopige Mislukte Liefdesverhaal kritischer kan bekijken besef ik des te meer in wat voor soort golfbeweging ik eigenlijk zit. Dingen die altijd maar terugkomen. Er is altijd een periode van het Grote Lijden waarin je geen einde aan het Latijn ziet. De Help Mij periode ofte de Ik Kan Het Niet periode. Pijn alom. Voortslepend door de wereld. Vechten tegen de tranen. Door een diep dal gaan.
Die wordt meteen gevolgd door de Hilariteit periode waarin ik het allemaal vanop een afstand kan bekijken en het belachelijke van de situatie kan inzien. "Kijk mij es dom bezig zijn! Hoe is het mogelijk dat ik dat mezelf aandoe? Dit is een compleet belachelijke hilarische situatie. Te dom voor woorden!" Dat zeg ik dan allemaal tegen mezelf en ik kan dan alweer voorzichtig lachen. Ik zeg het ook tegen anderen en zij beamen gretig: "Eindelijk zie je het in!" Misschien iets te gretig. Tenslotte heb ik nog wel gevoelens voor die kerel die zij niet kennen.
Daarna komt de fase van het Licht in de Tunnel. Ik zie een uitweg. Da's een heel esotherische periode waarin ik het leven door een poëtische bril bekijk. De Kracht van het Kunnen enzo. De Wil om uit die Kast te komen enzo. Zo praat ik dan met vrienden of schrijf ik op m'n blog. Grootse woorden want ik heb de Oplossing gezien. Al ben ik er nog niet helemaal, er ìs een oplossing. Als ik er maar in geloof en het wìl.
Waarna de periode van de Ingebeelde Verlossing komt. Ik schreeuw en roep het uit: "Ik ben over hem heen! Feestje, feestje, feestje!" Iedereen keiblij voor mij: "Wat goed, Stefanie!" Mensen zijn oprecht heel blij voor me. Zingen, dansen, erop uit trekken om nieuwe mensen en vooral jongens te leren kennen. Ik heb zin om m'n zinnen te verzetten want er breekt een nieuwe Lichte periode aan "Weet je nog, toen ik hopeloos om hem zat te treuren? Haha!" waarna ik weer keihard met een smak terugval in de periode van het Grote Lijden. En ik weet niet hoe dat komt.
Misschien heeft het gewoon tijd nodig (hoeveel tijd kan zoiets nodig hebben? 😳). Misschien moet ik maar es stoppen ertegen te vechten want dat heb ik van day one dus gedaan. Het is niet makkelijk om te aanvaarden dat je gewoon zo Onmogelijk Hopeloos Onbereikbaar en Wanhopig verliefd bent. Dat is niet makkelijk te aanvaarden. Hoe kan ik nu aanvaarden dat ik mijn Grootse Gevoelens zit te verspillen? Da's zo moeilijk. Maar misschien moet ik dat gewoon maar doen. Ok, het is nou zo. Nou en? Ik zìt nu eenmaal in die golfbeweging, nou en? Van jezelf te ontkennen is nog nooit iemand beter geworden. En ben ik nu zonet van de Hilarische fase in de Esotherische fase terechtgekomen? De Kracht van de Zelfbevestiging, de Wil tot Aanvaarding, het Inzicht in het Zelf, de Macht van de Terugkerende Golf, de Macht van het Verslindende van de Alomtegenwoordige Liefde.