Passie ten volle

Ik heb ondertussen na decennialang gemerkt, en godzijdank heb ik dat gemerkt zoniet zou er iets fundamenteels en zelfs alarmerends aan m'n opmerkingsgave en zelfkennis schorren, dat ik een fanatieke persoonlijkheid heb. Ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Het is iets, het kan een object zijn of een persoon of een idee of een artefact, noem maar op, het is iets dat je niet los kan laten. En je rolt van de ene obsessie in de andere. Een album een maand lang iedere dag beluisteren. Op ieder moment als het kan. Bijvoorbeeld.
Nu begrijp ik best dat mijn gedrag niet doorsnee is; de meeste mensen noem ik kabbelende riviertjes: ze vinden iets leuk:"Ach ja, da's leuk." En laten we er morgen maar verder over lezen. Dat boek loopt niet weg. Bij mij is datzelfde niet gewoon leuk maar het EINDE van de wereld en haal een hele nacht door met dat boek te lezen, vervolgens opzoekingswerk te verrichten over dat boek, de auteur, de receptie en bla bla bla, en desnoods lees ik eenzelfde artikel over dat boek tien keer opnieuw. Dit tot er weer een volgende obsessie komt.
Je vindt iets, iemand bijzonder en je wil er meteen AL-LES over weten. En niet morgen maar nu!
Ik kan het pseudowetenschappelijk verklaren en schrijven dat ik als volhardende Steenbok met een vurige Maan Ram en een hartstochtelijke Schorpioen ascendant NIET ANDERS dan fanatiek kan zijn. Ik kan het psychologisch verklaren en schrijven dat bij een hoogbegaafd/hoogsensitief persoon de emoties sterker doorwerken. But whatsoever what: overdrijven doe je gewoon.
Is het fanatiek? Passioneel? Hartstochtelijk? Geobsedeerd? Verslaafd? Verslingerd?
Het is vermoeiend. En toegeven, ook wel leuk.