Over Liefde Verliefdheid Passie en Aantrekkingskracht

Gisteren een fijne discussie gehad over verliefdheid, liefde en passie. Na veel vijven en drieën werden we het eens met elkaar: verliefdheid is mooi maar tijdelijk, liefde is het allermooiste en passie is vernietigend. Aantrekkingskracht is dan nog weer iets anders. Ik heb alle vier de emoties ondergaan maar verwarde het een en ander vaak met elkaar. Tot m'n 18e was de enige van die emoties bij mij aantrekkingskracht. En dat verwarde ik dan met verliefdheid. Ik geloof wel dat het iets typisch is voor jonge mensen, je ziet iemand en je zegt: "Ow, ik ben verliefd." Terwijl je je alleen maar keihard aangetrokken voelt.
Daarna kwam er liefde in het spel. Ik heb ooit es een lange relatie gehad en die kerel zag ik echt graag. Dat was liefde en ik vond het wondermooi.
Daarna kwam de passie twee keer in het spel. Passie is eigenlijk twee keer niets want je verliest je to-taal. Ik had het voor een Hollandse dj en een Vlaamse ingenieur. Gedurende twee keer een jaar was ik mezelf niet en achteraf denk je: wat heb ik gedaan? Nachtelijke telefoontjes en dan de hort op en voor de deur staan. Check. Op dates met andere kerels de hele avond lang over m'n passieonderwerp praten. Check. Maar ze hebben het me nooit kwalijk genomen en da's best aardig van ze.
En dan verliefdheid, de roze wolk. Liefde is het allermooiste maar verliefdheid is een leuk gevoel. Ik was best oud, de dertig voorbij toen ik voor het eerst verliefd werd. Op een jongen die bezet is. Maar hij gaf me telkens zo'n warm gevoel. Ik had het lang niet door dat ik verliefd was en toen ik het eenmaal besefte ging ik heel raar verlegen liggen doen. Nog altijd bewaar ik mooie herinneringen aan die tijd, ik kon zo hard in hem opgaan. Als ik met hem was, was het enkel wij twee. Maar zwaar verliefd was ik niet want na hem een weekje niet meer te zien was ik hem al vergeten en het heeft nooit pijn gedaan.
Anders is het nu, ik ben zo zwaar verliefd. Gisteren zei me iemand: verliefdheid overkomt je, dat kan je niet zoeken. Waar. Ik had nooit gedacht, nooit dat ik toen in die context verliefd zou worden. En zeker niet op hem. Ja, kijk, hij is wel heel erg knap, gewoon ontzettend knap. Als ik foto's laat zien aan anderen zijn ze altijd zwaar onder de indruk, zelfs lesbiennes. :-) Maar da's niet waarom ik op hem viel. Aanvankelijk vond ik hem zelfs vervelend, hij deed gewoon druk en ik moest niets van hem hebben. Wel merkte ik dat we een bijzonder iets gemeen hadden, namelijk de liefde voor Japan én Brazilië. Maar toen vond ik dat niet leuk, ik schrok wel maar dacht, "nee, jij toch niet."
En plotsklaps veranderde alles. Hij werd zowat een van de schattigste kerels ter wereld. Z'n gedrag werd anders, heel liefdevol naar mij toe. Toen in de fase kwam ik er ook keihard voor uit dat ik hem een knappe kerel vind, zag er toen ook geen graten in want ik had hem graag, ook wel liever dan vele anderen maar verliefd was ik niet. Dat werd ik pas twee maanden later. Hij kwam opdagen, woést aantrekkelijk, onweerstaanbaar. Als een beest, dierlijk aantrekkelijk. De kerel naast wie ik zat die op jongens valt zat hem met open mond aan te staren. Ik, van mijn kant, kon me net iets beter inhouden maar dacht ook: "Wauw!". Toen was het gebeurd. De volgende dag zag ik hem weer en werd mijn gedrag die van een verliefde bakvis. Maar ik had het niet eens door dat ik verliefd ben. Andere mensen zeiden het me wel maar ik waaide het weg: "Ik heb hem gewoon graag."
Het is meer dan graag. Ik liet me gaan, hij deed gewoon heel erg liefdevol naar mij toe: dat ik in z'n hart zit enzo *bloos* en ik ging daar to-taal in mee. Normaal bewaar ik wel afstand maar toen, nee. Hij had ook totaal geen afstand tegenover mij. Zoals hij voor m'n neus zat, z'n t-shirt omhoog trok en minutenlang met z'n vingers z'n blote borstkas ging inspecteren. *bloos*. Tot tweemaal toe. I totally lost it. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Weet je, ik liet me gewoon gaan. Als hij m'n vinger nam dan volgde ik hem. To-taal. Zelf ondernam ik geen actie maar ik volgde hem, gedwee. Met knikkende knieën. Vreemd dat ik het niet eens besefte dat ik verliefd ben.
Dat was pas toen ik hem niet meer zag. Op een mooie zomerdag in Berlijn, alles was mooi maar ik voelde me rotslecht, omdat ik hem miste. Pas toen drong het tot me door. Daarna werd de pijn alsmaar erger, zo'n pijn die je naar de keel grijpt.
Op foto's met hem kan je ook zo hard zien dat ik verliefd ben. Mensen zeggen me dan: "Moet je jou zien, je straalt helemaal. Van kop tot teen." Boekdelen, volumes spreken die foto's. Ik krijg ook er ook wel es opmerkingen over maar ik kan het niet helpen. Soms voel ik me tegenover hem als een leeuwin die haar jong wilt verdedigen. Niemand mag hem raken enzo, als hij verdrietig is, ben ik dat ook. ;-( Andere keren voel ik me dan weer als dat kleine verlegen meisje die zich helemaal laat doen. :-)
In het verhaal zitten zoveel metaforen: een paar dagen nadat ik aan hem had opgebiecht dat ik verliefd op hem ben, na m'n semipoëtisch tekstje vroeg hij het me vlakaf of ik op hem ben gevallen, wel, een paar dagen erna ben ik ook letterlijk gevallen. Voet verstuikt, alweer. Van het figuurlijk vallen naar het letterlijke. Nog een mooie metafoor, mijn wonderboy is zo open. Hij zegt dingen waarvan je denkt: "Wauw." en dat doet hij, zonder verpinken. Ik heb het al es geschreven dat hij zoveel laat zien van wat er in z'n hart leeft. Zonder enig verpinken. Ik ben daar best gevoelig voor. *Bloos.* En dat mag je dus ook best letterlijk nemen. Hij zei ooit es, na een bezoek aan de dokter, dat hij soms bang is voor z'n hart want dat het 's nachts soms pijn doet. Ik waaide het weg met 'het zal wel iets anders zijn' , vaak is het ook gewoon iets anders, maar nee, die pijn zat echt in z'n hart. Hij wou weten wat het is en drong echt aan op een antwoord. Toen voelde ik me er een beetje ongemakkelijk bij en antwoordde halfslachtig, pas later heb ik hem geschreven dat het vast kwam door z'n nervositeit en het rare is, hij is zo ontzettend open maar ergens ook een binnenvetter. Vandaar die metaforische pijn die ook een letterlijke pijn wordt. Metafore.
Haha, als ik volop begin te wishfull thinken, het zou mooi zijn als ik die pijn zou voorstellen, want ik zit daar zei hij me. :-)