Vanmorgen op de tram sprak ik iemand aan uit m'n verleden. Je weet wel, van die mensen van vroeger waar je dan tegen zegt: "Ik ken jou toch daarvan?" En zij dan: "Ja, ik dacht ook al dat ik je ergens van kende.". Verder wordt er weinig gezegd omdat je elkaar toch niet zo goed kent ; je kent elkaars naam niet eens. Maar ditmaal vond ik het toch een bijzondere ontmoeting, het was immers iemand uit een niet onbelangrijk deel van m'n verleden.
We schrijven '95, '96. Ik was een jaar of zestien, zeventien en sleet m'n dagen op school en in café's. Wij jongeren uit de stad hadden immers geen jeugdhuis dus moesten we wel op café in het centrum. Niet echt met tegenzin. Café Spaghettiworld was het hipste café in de hele stad: je zag er voornamelijk trendy, jonge, goedgeklede lui en aan de bar hing het ruigere volk, met zichtbare tattoos en stretchings in beide oorlellen. Mij kon je er elk weekend vinden. En elke vakantiedag. Want in de Spaghettiworld kwamen we thuis (ik kan me herinneren dat we op een vrijdagnamiddag es een ander café uitprobeerden en dat viel dik tegen. Na vijf minuten zaten we alweer in de Spaghettiworld).
Spaghettiworld was ook het café waar het allemaal gebeurde: de eerste met de hippe nieuwe drankjes, Moloko en Ninja Tunes weerklonken er 's avonds en dat was een geluid dat je nog nergens anders hoorde, en de spaghettikrullen op de muur van de Spaghettiman waren kunst, pure kunst. Omdat we er zo vaak kwamen hoorden we op den duur tot de incrowd: die mensen waar de obers en serveerster een praatje mee maken, die de baas groet. Ik had er ook vrienden werken, als tiener zijn zulke zaken echt belangrijk.
De vrouw van vanochtend op de tram werkte in '95 in de Spaghettiworld, nostalgie.
Het andere café waar ik bijna net zo vaak zat was het Bananenrepubliek, een soort jeugdhuis voor de jongeren uit de stad. Alleen was het dan wel een café. In het Bananenrepubliek kende iedereen elkaar, werkelijk. Je kon er gerust alleen binnenvallen, iedereen die er zat kende je toch. De mensen achter de bar, voor de bar, aan de pooltafel, echt iedereen. En als er feestjes werden georganiseerd dan zag je weer diezelfde mensen.
Het Bananenrepubliek bestaat niet meer en de Spaghettiworld is sinds zijn vermelding in de toeristische gids zijn vaste hippe kern verloren. Nu heb je ook nog best wel leuke café's in de stad (natuurlijk!), alleen dat gevoel van thuiskomen op café heb ik daarna nooit meer gekend. Of het moet in een van de sofa's van het Gentse Pakhuis zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten