Marie en Olivier

Marie en Olivier. Olivier was alwéér zo'n crush van me. Ik was een jaar of veertien en zag hem voor het eerst in de muziekacademie in de Kardinaal Mercierlei, ik volgde er dictie en ging me net inschrijven. Hij had blond halflang bekkend haar, een lichtgebruinde huid en zag er uit als een surfer, alleen wat minder sportief. Ik was meteen benomen en bleef maar stiekem naar hem staren. En wenste natuurlijk dat hij er volgende woensdagnamiddag weer zou zijn, maar tja, àls dat al zou zijn, de kans was klein dat ik hem dan weer tegen het lijf zou lopen.

Groot was m'n verbazing en m'n vreugde nog veel groter de woensdag erna dat ik hem weer zag. In de groep van m'n dictieklasje. Ik kon het werkelijk niet geloven. Alleen kwam hij net iets te laat binnen (al spelend kibbelend) met een meisje. En dat meisje heette Marie. Marie was groot, had bruine/bruinroodgekleurde lange haren en was erg slank. En mooi. Ik dacht meteen dat het een koppel was. Maar dat bleek algauw niet zo te zijn: gewone heel goede vrienden.

Voor de aardigheid kan ik erbij vertellen dat Marie bij me op de Dames zat en Olivier op het Sint Jan Berchmanscollege. U kent het plaatje alvast. Beiden woonden in het Noordelijke deel van de Vijfhoek in Berchem waar ook de muziekacademie was. Die wijk grenst aan de Jan Van Rijswijcklaan (Antwerpen) en de Grote Steenweg (Berchem) en is ontzettend mooi, een beschermd stadsgezicht zelfs las ik een tijd geleden. Zowel Olivier als Marie waren Franstalig opgevoed en aan Olivier kon je dat goed horen, hij sprak met een behoorlijke Franse tongval.

Niemand wist iets van m'n crush op Olivier, ik heb dat werkelijk een heel jaar lang aan niemand verteld, het viel zelfs niet eens op alhoewel we, geloof ik, toch dat hele jaar lang samen dictielessen hebben gekregen en een van m'n beste vriendinnetjes ook bij mij in het dictieklasje zat. Ik wou natuurlijk niet dat het uitlekte want hij bleek ontzettend aardig te zijn en dat zou bij het uitlekken van zo'n nieuws wel es compleet kunnen omslaan. En dat wil je niet, als je vlinders hebt.

Van een Damesmeisje dat 's morgens altijd bij me op tram 2 zat vernam ik het verhaal achter het duo Marie en Olivier, zij zat immers bij haar in de klas: Olivier was al jaren verliefd op Marie. Van het soort hopeloze romantische liefde (bloemen sturen en dat soort dingen). Ze waren buren (of ze woonden op z'n minst bij elkaar in de straat, in de Prins Albertlei of daar dichtbij) en heel goede vrienden (je zag hen zo vaak samen alsof het een koppel was) maar Marie wilde niets meer dan dat (toen begreep ik Marie niet). Wat wel opviel was dat het twee totaal verschillende types waren: Marie was, zeker naar de normen van de Dames en de wijk waarin ze woonde, vrij alternatief, zelfexpressief en Olivier zag er echt uit als een jongen van het Sint Jan, Jezuïeten, heel erg snob gekleed. Zij was een free spirit en aan Olivier zag je gewoon dat hij waarschijnlijk een Rechten- of Economiestudent zou worden. Het was een heel kleurrijk duo als je hen samen zag. Zowel hij als zij waren toen een drietal jaar ouder dan mij en ik keek enorm naar hen op.

Het jaar nadien werd de afdeling Woordkunst en Drama afgeschaft en ging ik naar een andere school, dus zag ik hen een lange tijd niet meer. Ik moet zelf een jaar of zeventien zijn geweest toen ik in de Non Stop (het stamcafé van sommige klasgenoten van me) Olivier zag, geen haar veranderd. Hij was van de weeromstuit weer erg aardig, nadat ik hem begroette sprak hij me spontaan aan in het Frans, en vroeg of ik meeging naar een bepaalde hippe discotheek op het Eilandje maar dat ging niet, ik had zelf een andere afspraak op het Eilandje. Erg jammer. Temidden van z'n vriendengroepje kon ik ook Marie alweer ontwaren, nog steeds het kleurrijke duo dus. Die avond was grrreat.

Daarna heb ik Marie nooit meer gezien, Olivier slechts een keer in die meer dan 10 jaar later. Ik zat al in m'n Gentste licentiejaren en bezocht de opening van een galerij van Ronny Van De Velde speciaal gemaakt voor Panamarenko. Olivier liep daar ook ergens rond, nog steeds geen haar veranderd. Maar ik heb ditmaal gedaan alsof ik hem niet zag of herkende, ik denk niet dat hij mij zou hebben herkend want ik daarentegen was wél veel veranderd. Achteraf had ik er een beetje spijt van dat ik hem toch niet had aangesproken maar ja, misschien dat ik hem ooit nog wel es op een terrasje van de Nero zie zitten. En 'k ben benieuwd of hij dan nog steeds geen haar is veranderd.