Mijn eigen manier om verstandig face te booken: ik stuur enkel requests uit naar mensen die ik ken. En dat kennen kan heel ver terug gaan. Ik heb slechts drie keer tegen m'n 'kennen' principe gezondigd maar dan wou ik die personen ook echt wel kennen. Bij het aanvaarden ben ik ietwat ruimdenkender: requests van mensen die ik (hetzij vaag) ken, meen te kennen of mij interessant lijken. Niets voor niets wil ik ook social networken en sommige mensen bieden werkelijk een plus in m'n friendlist. Verder hou ik ook van ludieke friends als Eddy Wally, Prins Laurent en Pippi Langkous, altijd Pippi Langkous!
Ik zal zelden of nooit iemand verwijderen uit m'n friendlist. Enkel als je het IRL te bont hebt gemaakt ga ik over tot een verwijdering. En ik neem het dus ook niet als men mij verwijdert. Ik neem dat niet licht op want: een verwijdering betekent indirect dat je niets van die persoon wil weten en ik ga dus niet vriendelijk doen tegen iemand die niets van mij wil weten. Dan wordt het meer van: als ik es iets kan doen voor je, dan zal ik dat zeker niet doen. Ik vind het minder erg als men mij niet aanvaardt (kan om welke reden dan ook zijn) dan als men mij achteraf verwijdert.
Zo, facebook is nog steeds fun! Misschien ben ik daarin wat anders dan de meesten maar ik ben best wel geïnteresseerd in al m'n facebookfriends, anders zou ik ze er niet bij willen hebben.
2 opmerkingen:
Facebook is tegelijk fantastisch en irritant. Ik zit momenteel in een rustige Facebookfase maar dat gaat ongetwijfeld ook nog veranderen...
Ja, dat is wat het is: irritant en fantastisch tegelijkertijd. Je vraagt je af waarom je je ooit hebt geregistreerd en ook waarom je je ooit pas dan hebt geregistreerd. :-)
Een reactie posten