Zonet zag ik een soort 'awareness' documentaire over de gevolgen van crashdiëten met als doel in een Amerikaanse size zero te passen. Size zero: het gemiddelde mannequin-, Victoria Beckham-maatje. Europese maat 32. Ik ben klein en zelfs in m'n studentenjaren toen ik 38 kilo woog en een BMI had van 16,8 droeg ik nog steeds maat 34 (ik heb wel nooit een eetstoornis gehad, na een dikke periode kwam gewoon een hele dunne periode, al geef ik toe dat ik toen, ondanks het feit dat ik alles at en verslaafd was aan chocolade, heel erg op m'n voeding lette en elke dag op de weegschaal stond). Nu weeg ik gemiddeld 43 kilo heb maat 36, BMI 19,1 vind het prima en begrijp zelfs niet dat ik het ooit prettig vond om 38 kilo te wegen. In maat 34 leek ik te dun, dan vraag ik me af hoe iemand met size zero er dan wel uit mag zien. Schande dat er zulke eetstoornismaten gefabriceerd worden en voor volwassen vrouwen tot maatstaf worden gepromoot. Maat 32 is een pubermaat voor een onvolgroeid meisje dat erg dun is. Om al die ongezonde dieetrages tegen te gaan vind ik toch belangrijk om 'The Truth About Size Zero', de documentaire hier te posten. Misselijk detail is wel dat sommige meiden hier net een richtlijn in zagen hoe ze die size zero konden bereiken. Ik hoop maar dat er hier niemand zo over gaat denken: vrouwelijke rondingen boven. Say it loud: wear your ladies with proud! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten