Iets wat ik niet begrijp, en nog steeds mee worstel: waarom voelen sommigen de nood om anderen af te kraken? Bepaalde verwezenlijkingen teniet te doen of te minimaliseren? Na jaren en jaren raakt het me niet meer (in de zin van dat ik er geloof aan ga hechten), maar ik kan er nog steeds woest om worden. Het is niet eerlijk.
Waarom raakt het me niet meer: het is vaak uit jaloezie, minderwaardigheidscomplexen dat mensen die kwaadaardige nood voelen en zo tonen ze dan hun eigen zwakheid. Ik wéiger om me tot dat niveau te verlagen. Maar het gebeurt te vaak.
In m’n studentenjaren had ik bepaalde droomreizen: ik wou absoluut naar Barcelona gaan, Berlijn en Rio de Janeiro. Later kwamen er Japan en Zuid-Korea bij en vele vele vele jaren later (dit heeft veel te maken met een dna-test) Rwanda en op safari gaan in Tanzania. Stuk voor stuk heb ik gevochten om die droomreizen te maken, En ik heb het alleen gedaan. Je wilt niet weten weten hoe gevaarlijk Rio de Janeiro is, je wilt niet weten hoe angstig ik was om met een trauma uit Rwanda te komen (het werd me vooral afgeraden dit alleen te doen). En dan wordt het van: “Ik zou dit zelf ook heel goed kunnen maar het interesseert me niet.” of het ergste van al:”Je doet dat om jezelf te bewijzen.”, is een heel vieze opmerking voor iemand die gewoon haar dromen probeert na te jagen, en daarvoor vecht.
En wees gerust, het glijdt van me af. Ik ben te vaak gekleineerd geweest om nog geloof te hechten aan zo’n, tja, kleinzielig gedrag. Maar ik wil wél de kat een naam geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten