Rwandeesje

 Het heeft lang geduurd, echt heel lang geduurd, eer ik mijn roots wou erkennen. Tijdens m'n studententijd was ik er wel met bezig, min of meer. Ik ben Rwandees. Geadopteerd. En ik weet niet wie mijn biologische ouders zijn. 

Ik heb er geen problemenen mee, mijn ouders steunen me in alles wat ik wil, en meer dan dat: ze verzetten vanalles om hun kinderen goed te doen voelen. Maar toch ja, is er dat gevoel: ik weet niet wie ik ben. Ik heb zelfs geen foto, niks. Het is dubbel: enerzijds wil ik iets biologisch weten, anderzijds totaal niet. Ik heb heb genoeg aan mijn lieve ouders. 

Maar Rwanda blijft wel special for me.

Jocasta

 Van alle incestueuze complexen, Oedipus, Elektra etc. vind ik een Jocasta complex toch wel het vieste. Een Oedipuscomplex en Elektracomplex kan ik enigszins nog vatten: veel kinderen roepen dat ze met mama of papa gaan trouwen en groeien daar later overheen. Dat is iets normaal en hoort bij de ontwikkeling van een kind. Dus vandaar dat ik het nog begrijp. Een Jocasta complex is net het omgekeerde: de moeder die blind verliefd is op haar eigen zoon. Huh? Ja, het bestaat werkelijk en is een van de meest destructieve complexen zowel voor moeder als voor haar zoon. 

Hoe ontstaat het: meestal zit er een afwezige partner in het spel. Omdat de zoon veelal op de partner lijkt, logisch, gaat de moeder haar verliefdheid die ze normaal voor haar partner moet voelen op haar zoon projecteren. Steeds erger en erger. Een blinde adoratie wordt het, haar zoon is haar god. Je kan best wel begrijpen hoe ongezond dat niet is. Alleen al voor toekomstige liefdesrelaties is het nefast. 

Er zijn natuurlijk gradaties: dat kan gaan van buitenproportionele adoratie tot zelfs het verlangen naar fysieke sexuele intimiteit. En veelal heeft de moeder het zelfs niet eens door want voor haar is het de juiste correcte liefde van een moeder voor haar zoon. 

Dit patroon moet echt doorbroken worden omdat het zo destructief is. Niets of niemand zal de moeder in de weg staan om de eeuwigdurende intieme te close band met haar zoon te behouden. Hij krijgt geen ruimte, ze verstikt hem met een ongezonde dosis smachtende liefde. 

Een Jocasta complex komt vaker voor dan je zou denken en het is belangrijk om dan in te grijpen want het verpest je relatie. Je maag keert om bij elke overdreven verliefde handeling en je denkt bij jezelf: zelfs ik doe zo niet. En besef goed, mocht je dit ooit tegenkomen: dit is niet normaal.

wees gewoon lief voor elkaar

 Iets wat ik niet begrijp, en nog steeds mee worstel: waarom voelen sommigen de nood om anderen af te kraken? Bepaalde verwezenlijkingen teniet te doen of te minimaliseren? Na jaren en jaren raakt het me niet meer (in de zin van dat ik er geloof aan ga hechten), maar ik kan er nog steeds woest om worden. Het is niet eerlijk. 

Waarom raakt het me niet meer: het is vaak uit jaloezie, minderwaardigheidscomplexen dat mensen die kwaadaardige nood voelen en zo tonen ze dan hun eigen zwakheid. Ik wéiger om me tot dat niveau te verlagen. Maar het gebeurt te vaak. 

In m’n studentenjaren had ik bepaalde droomreizen: ik wou absoluut naar Barcelona gaan, Berlijn en Rio de Janeiro. Later kwamen er Japan en Zuid-Korea bij en vele vele vele jaren later (dit heeft veel te maken met een dna-test) Rwanda en op safari gaan in Tanzania. Stuk voor stuk heb ik gevochten om die droomreizen te maken, En ik heb het alleen gedaan. Je wilt niet weten weten hoe gevaarlijk Rio de Janeiro is, je wilt niet weten hoe angstig ik was om met een trauma uit Rwanda te komen (het werd me vooral afgeraden dit alleen te doen). En dan wordt het van: “Ik zou dit zelf ook heel goed kunnen maar het interesseert me niet.” of het ergste van al:”Je doet dat om jezelf te bewijzen.”, is een heel vieze opmerking voor iemand die gewoon haar dromen probeert na te jagen, en daarvoor vecht. 

En wees gerust, het glijdt van me af. Ik ben te vaak gekleineerd geweest om nog geloof te hechten aan zo’n, tja, kleinzielig gedrag. Maar ik wil wél de kat een naam geven. 

De onvergetelijke Nick Kamen

 Toch enigszins geschrokken bij het heengaan van Nick Kamen. Nick Kamen was in een league of his own: geboren als een ridiculously gorgeous man met massa’s charme en veelzijdigheid. Eigenhandig zette hij Levi’s op de wereldmap door gewoon z’n broek uit te trekken. 

Het verhaal gaat dat hij samen met z’n - ook inmiddels overleden - broer begon als model. Ontdekt in een Londense winkel door de invloedrijke stylist Ray Petri werden ze voor de camera geplaatst. De mix van Birma, Engeland, Ierland en Nederland zorgde voor striking looks. In korte tijd groeiden ze uit tot de spilfiguren van de Londense Buffalo scene: een modescene die brak met voorgaande trends, Neneh Cherry en haar man Cameron McVey waren ook prominente figuren in de Buffalo scene die toenertijd de coolest of the cool was. Barry Kamen, broer Nick, is de rechtse knappe man in Neneh Cherry’s Manchild. 

Nadat hij z’n broek uittrok in de Levi’s reclame contacteerde Madonna hem. Ook zij werd net als de rest van de wereld door hem betoverd (nog steeds staat deze Levi’s ad bekend als een van de beste reclames ooit). Niet om zomaar te figureren in een van haar clips, nee, om meteen te gaan voor, lap, een muzikale samenwerking. Enzo groeide er een muziekcarrière met als grootste hit: het eigenhandig neergepende I Promised Myself. 

Nick Kamen vocht heimelijk vier jaar tegen kanker. Toevallig zocht ik hem een paar jaar geleden nog eens op het internet voor recente foto’s. Weinig vond ik terug en m’n gevoel zou heel anders zijn geweest als ik toen wist dat hij kanker had. 

R.I.P Nick Kamen. Laat ze daarboven genieten van je aanwezigheid.