Niemand ziet het niemand hoort het, partnergeweld gebeurt in een heel klein hoekje tussen vier muren. In een heel klein hoekje, dat niemand ziet. Maar jij krijgt wel de volle laag.
De daders lijken aanvankelijk 'ideaal' te zijn, de beste partner die je kan overkomen. Alles wat je ooit gehoopt had in iemand. Beetje bij beetje merk je dat er zaken zijn die niet kloppen. Alsmaar meer wordt het ideaal laagje helemaal afgebrokkeld tot je met iemand in bed ligt die er plezier in heeft je te kleineren.
De buitenwereld ziet dat niet, die zien dé perfecte persoon. En in dat klein hoekje zit je stilletjes te lijden onder het psychisch terreur dat erger en erger en erger wordt.
Als er iemand gewag maakt van partnergeweld, spot er niet mee. Minimaliseer het niet. Zeg niet: "Oh, hij/zij is toch tof." De buitenwereld vindt het zo'n lief persoon die het allesbehalve verdient dat jij met het werkelijke geweld naar buiten komt. Of zoeken er excuses voor. Weet wel: het is heel moeilijk om ermee naar buiten te komen en de liefde is er ergens nog wel. Maar het geweld is érger.
De dader is ergens ook een slachtoffer: je doet zoiets niet zomaar.
Ik beweer niet dat ik dit heb meegemaakt. Iedere vorm van geweld is zum kotsen en mag niet in een hoekje blijven.
1 opmerking:
Elke vorm van geweld, al is het psychisch, of fysiek: elke vorm van partnergeweld mag niet zijn. Een klap, een lelijk woord, ... if love hurts, it is not love. Stay strong.
Een reactie posten