hoe ik een funkateer werd

Pledge your groovalligiance to the Funk.

Ten eerste: wat is een funkateer? Je hebt verschillende definities maar ik hou het er gewoon op dat een funkateer iemand is die meer dan bovengemiddeld van funk houdt. Een funkfreak. Tegenwoordig zijn er niet zoveel funkateers. Als we elkaar treffen ontstaat er dan ook meteen een speciale band, net omdat we met zo weinig zijn. Je hebt jarenlang alleen die zoektocht naar goeie funk doormaakt en dan tref je iemand die met net zoveel passie jouw muziekgenre exploreert. Een andere funkateer. Yeah!

Je zou zeggen dat het merendeel funkateers onder de zwarte bevolking valt maar dat is niet zo. Het is zoals die Princekenner van een Vlaams blad over een Princeconcert schreef: 'Het publiek is opvallend blank vandaag'. De zwarte bevolking luistert naar R&B en hiphop, cliché maar toch is het zo. Verder heb je nog verschillende soorten funkateers: zij die alle soorten funk goed vinden, zij die houden van jaren '60 funk en dan ook nog hen die funk pas ten volste beginnen te appreciëren vanaf de jaren '70. Ik val in de laatste categorie. Alhoewel ik Sly & The Family Stone ook wel keigoed vind. Alleen moet ik er wel bij vermelden dat die band best modern klonk voor de Sixtiesfunk.

En hoe werd ik een funkateer? Het begon allemaal rond m'n twintigste met Jackie Brown van Tarantino en de bijhorende soundtrack. Die is redelijk funky. Met Jackie Brown werd ook een nieuwe hype geboren: 'The Breaks'. Harmless, toenertijd hét platenlabel dat breaks verzamelde, bracht cd's uit met de originele versies van de samples die je veelal in hiphop aantreft. En die originele songs zijn pure funk. Harmless was een grote speler en ook andere platenlabels volgden. En ik maar zoeken in platenwinkels naar al die funkpareltjes. Zo ging het bij mij: van Jackie Brown naar 'The Breaks'.

En dan kwam er het moment waarin ik op zoek naar meer funk een cd van Sly & The Family Stone ging lenen. Dat was een érvaring. Ik was weg van die muziek, gewoon weg. Maar wou natuurlijk nog meer. Niet lang daarna volgde het magische moment waarin ik een Funkadelic plaat ging opzetten, ook van de bibliotheek. En toen werd ik fan, en toen werd ik een echte funkateer. Na Funkadelic leerde ik Parliament kennen want ja, hallo, dat zijn twee dezelfde groepen. Inmiddels luisterde ik bijna uitsluitend nog naar funkplaten, misschien hier en daar een underground discoplaat erbij. Ja, dat toch wel.

Na Sly & The Family Stone, na P-Funk, kwam Prince. Eigenlijk netjes in chronologische volgorde, al was ik me daar toen totaal niet bewust van. De liefde voor Prince kwam er bij een berekend toeval: ik was jarig en vroeg de driedubbele Prince omdat ik gewoon nieuwsgierig was. Van een van m'n hoofdpersonages, in de verhaaltjes die ik bedenk, heb ik een Princefanaticus gemaakt dus werd m'n nieuwsgierigheid op een atypische manier geprikkeld. En ik werd dus ook een fanaticus, dat had ik niet echt voorzien but it felt great. Altijd leuk om verhalen te horen hoe men tot Prince wordt gebracht. Al bij de allereerste tonen van Dirty Mind was ik om, da's de eerste song op de driedubbele. Kort erna begon ik aan m'n Princecollectie.

In de tijdspanne van nauwelijks een jaar werd ik een echte funkateer en ik hou best wel van andere genres, getuige deze blog. Maar funk is al jaren en jaren en jaren de muziek waar ik helemaal voor ga. Number one. On top. Als je gepassioneerd bent door muziek is er altijd wel een genre waarvan je claimt 'da's mijn muziek!' En hier is dat funk. Trippin' on a funkbus.