Maar catch dus. Catch was minder populair onder m'n klasgenootjes want ik kan me niet herinneren dat we er ooit over spraken maar bij een bepaald clubje was het echt 'so cool', en ik behoorde tot dat clubje.
Wat is catch? Professioneel worstelen dus. Het is fake, zo fake als wat, maar dat zie je niet. Eigenlijk is het heel eenvoudig: je hebt de goeie en iedereen supportert automatisch voor de goeie. Alles wat hij doet en zegt wordt op massaal gejuich ontvangen. Hij is de héld. En dan heb je de slechte, voor wie dus het tegenovergestelde geldt: awoe, awoe. Luidkeels, iedereen. Als hij de goeie neerslaat krijgt hij een hoop boegeroep te verwerken.
De worstelaars moeten vooral het publiek entertainen, eigenlijk voeren ze een over the top theater op met stunts, acrobatie en machopraat. Heel grappig allemaal. Als worstelaar moet je fit en overtuigend zijn dus het beroep valt niet echt te onderschatten. In de jaren waarin ik fanatiek keek, was Hulk Hogan dé man. Dan stond hij tegenover kleerkasten die het dubbele van z'n omvang makkelijk bereikten, woest uit hun neus bliezen en hij won. En dan kon je juichen want hij was de goeie. Daarna ging hij in tv-series acteren. Dat was minder goed. Maar Hulk Hogan blijft voor mij wel die vent die z'n t-shirt telkens dramatisch openscheurde. Juichen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten