wacha like

Vrijdag in den Hopper hadden we het over spermadonors, iets waar we elke dag over spreken, en het gesprek ging over nog meer. Namelijk over dik en dun. Ahum. Bodytalk.

Onze babbel ging mede over onze voorkeur, welke maat we oké vonden bij vrouwen. Ik vind alles oké zolang het niet over extreem onder- of overgewicht gaat. Maar als ik écht, écht eerlijk moet zijn hou ik het meest van tenger tot slank bij vrouwen. Om echt helemaal eerlijk te zijn en heel kritisch, want eigenlijk vind ik alles best. Ik vind vrouwelijke rondingen belangrijker dan het dik of dun debat. En dan nog.

Ik deel mensen in volgens zeven categorieën, extreem onder- en overgewicht buiten beschouwing:

mager: knokige, dunne mensen. Spike Lee en Hilary Swank en Woody Allen enzo.

tenger: fijngebouwd, zie je aan de dunne enkels en polsen. Kylie Minogue en Angelina Jolie. Tengere mensen kunnen best wel dik worden maar blijven tengere polsjes, enkels hebben.

slank: net iets dunner dan 'normaal'. Cindy. Crawford. Think sportieve 80's modellen. Dat ongeveer.

normaal: wat jij en ik normaal vinden. Britney Spears.

stevig: tegengestelde van tenger: stevige polsen en such. Stevige armen en benen en hen die daarom sterk lijken. Brooke Hogan.

mollig: schattig, net niet dik. Bette Midler is vaak cute mollig.

dik: iedereen weet wel wat dik is. Kathy Bates is dik. Nou, ja. En.

Ik heb niks tegen iets iets. Ik ga er gewoon vanuit dat je het beste staat bij je 'natuurlijke' bouw. Als je tenger bent, sta je smal het best. Als je stevig bent, blijf zo want anders steken je botten uit. Ik hou niet van al die zogenaamde rolmodellen die een slankheidsideaal promoten want iedereen is anders.

stop talking!

Even naar de Hopper geweest en die knappe veertiger barman dingen horen zeggen tegen een medetafelgenote en eveneens barmeid als: "Ik doe het voor 100 euro. Dus ik kost zoveel als 25 cava's." He was only joking maar ik zat net voor hem en dacht de hele tijd: "Stop talking! Stop talking! My head will explode!" Weliswaar heb ik geen puberale crush meer voor hem maar wat verwacht hij? Dat ik als hij zegt: "Je kan beter mij nemen dan 25 cava's want van mij krijg je geen kater." dat ik het dan zo effe rustig ga houden?

Het zit hem zo: mensen jagen op z'n zaad. Op z'n zaad als donor. Hij is namelijk zo knap dat zelfs een lesbienne van hem onder de indruk is, echt waar. Dus hij bedoelde dat z'n zaad 100 euro kost. En dan maar: "Begrijp je 't, Stefanie? Begrijp je waar we over bezig zijn?" WTF, stop talking! En dan werden er andere suggestieve suggesties aangebracht over zweepjes enzo. It was only a joke want hij heeft een vriendin en is zo trouw als wat maar toch, sommige mensen mogen gewoon nooit nooit grapjes maken over lijflijke toestanden met hen waar ik bij ben. En mij dan zeker niet aankijken, dat ging er gewoon òver. Stel je voor dat Johnny Depp of Megan Fox ook van dat soort leuke grapjes beginnen te maken. Of Leo. Of nee, Leo was lang volgens een massa jaloerse jongens net een twaalfjarig meisje. Them haters gonna hate!

Nijntje doet een lijntje en meer

Paul Smith in 't Stad

Gister naar Paul Smith (Britse ontwerper) geweest en je kan dat best wel letterlijk nemen. Paul Smith was in België, deed een Arenberg film voorstelling en daarna fish and chips and bubbles in the store. Gezellig. Daarna gingen we een hapje doen in den Bourla en de gehele ploeg inclusief Paul deed er ook een hapje. Kan je het voorstellen dat ik een boek over hem heb geweigerd? I totally did. Yes, je vraagt je af waarom.

de meeste vrouwen zijn bananen

Tijdens m'n Amsterdamse zomerdagen heeft die zin wel een kwartier lang tot een boeiende conversatie geleid. 'De meeste vrouwen zijn bananen', de quote van de dag, en 't is waar! Lemme explain: je hebt appels, peren, bananen, triangles en zandlopers en de meeste vrouwen zijn dus bananen wat hun figuur betreft. Aha. Dat bedoel ik dus. Ik ga nu effe de pretentie hebben om een correct beeld te scheppen van de feitelijke indeling die vaak zo verwarrend wordt voorgesteld. Ik heb bijvoorbeeld lang gedacht dat ik een peer ben, terwijl ik eigenlijk een zandloper ben. En Tyra Banks wordt dan omschreven als een appel: qué? Een appel met een taille dan ofzo want zij is ook gewoon een zandloper.

En ik heb een paar celebrities niet vernoemd die altijd en altijd als klassieke voorbeelden van een bepaald type worden aangehaald.

Appel: Drew Barrymore is géén appel. Als we haar dikker zien is dat overal en zij is dus een banaan. Net als de overgrote massa vrouwen.

Zandloper: Scarlett Johansson. Ik heb m'n twijfels. Okay, haar buste is groot maar haar schouders en rug lijken mij in verhouding smal en haar benen wat forser. Da's een typische peereigenschap. Salma Hayek heeft een borstvergroting ondergaan en verder geldt voor haar wat voor Scarlett geldt. Salma is een peer met een borstvergroting.

Okay, here it comes.

Omgekeerde Triangels: komt heel weinig voor bij de vrouwelijke bevolking omdat het eigenlijk een mannelijk patroon volgt. Tja, aan elke figuur is wat. Triangles hebben (brede) schouders die wijder zijn dan hun heupen. Ze komen bij op hun schouders, armen, buste en bovenbuik. Onderbuik, heupen, kont en benen blijven slank tot dun wat maakt dat ze beeldig staan met korte rokkies.

Tip: do's: korte rokjes

celebrities: Shannen Doherty, Jessica Simpson, Sherri Shepherd, Teri Hatcher, Naomi Campbell

Peer: het tegenovergestelde van de triangle en is na dé banaan de meest voorkomende vrouwelijke vorm. Een peer is makkelijk te verwarren met een zandloper maar wat een peer een peer maakt is het feit dat de schouders zichtbaar smaller zijn de heupen. Ook de rug is doorgaans smal te noemen waardoor je in combinatie met de brede heupen een smaille taille krijgt. Een peervorm dus. Een peer komt bij op de heupen (het is verbazingwekkend hoe plat hun buik wel kan blijven) en (boven)dijen.

Tip: accent op de smalle taille

celebrities: Rachel Bilson, Jennifer Aniston, Christina Aguilera, Beyoncé, Jennifer Lopez, Katie Holmes, Kristin Davis, Alicia Keys, Lucy Liu

Appel: een appel is net als een triangle 'top heavy' terwijl een peer net 'bottom heavy' is. Appels hebben een volle buste, een brede taille en dat zijn dan ook de plaatsten waar ze bijkomen, armen en benen blijven slank tot mager. Men verwart vaak een appel met een triangle maar het verschil is dat een appel altijd slanke tot dunne armen heeft, het meeste gewicht op de taille zit en de schouders evenwijdig lopen met de heupen.

Tip: eveneens korte rokjes en laat die armen ook maar zien!

celebrities: Angelina Jolie, Penelope Cruz, Reese Witherspoon, Fergie, Catherine Zeta-Jones, Liv Tyler, Uma Thurman

Banaan: meest voorkomende figuur bij vrouwen en de meeste kledij wordt dan ook ontworpen voor dit figuur. Een banaan heeft weinig tot geen rondingen. Schouders, taille, heupen het gaat allemaal recht. En als ze bijkomen wordt dat gewicht ook gelijk verdeeld. Maar ik heb ondervonden dat er ook bananen zijn die enkel bijkomen in hun buikarea. Je zou hen dus kunnen verwarren met appels maar het verschil is dat appels een volle buste hebben en een brede taille. Die bananen die ik noem krijgen enkel een buik. Maar het merendeel van de bananen komt gelijkmatig bij.

Tip: probeer een taille te creëren door een ceintuur te dragen

celebrities: Cameron Diaz, Julia Roberts, Nicole Kidman, Madonna, Eva Longoria, Hillary Duff, Heather Locklear, Kate Moss, Courtney Cox, Vanessa Paradis, Sharon Stone

Zandloper: tegenovergestelde van een appel of een banaan. Een zandloper gaat zoals een zandloper maar is makkelijk te verwarren met een peer. Net als een peer hebben ze een smalle taille, het verschil met de peer is dat bij een zandloper schouders en heupen evenwijdig lopen en de rug ook breder is. Je hebt drie soorten zandlopers: top heavy zandlopers wier buste breder is dan de heupen (waarmee ik niet bedoel dat ze smalle heupen want neej, echt niet), bottom heavy zandlopers wier heupen breder zijn dan de buste (zonder plat van voor te zijn want dat dus ook niet) en dan die zandlopers wier buste en heupen helemaal gelijk zijn. Maar belangrijk is dat de taille opvallend smal is in vergelijking met de schouders en heupen. Een zandloper komt gelijkmatig bij.

Tip: eveneens accent op de taille!

celebrities: Halle Berry, Megan Fox, Kelly Brook, Kylie Minogue, Tyra Banks, Blake Lively, Kim Kardashian, Sarah Jessica Parker, Christina Hendricks

mijn setlist voor Prince

Voor mij mag Prince spelen wat hij wil, als hij maar spéélt. Maar als ik dan toch de setlist zou mogen samenstellen graag met nummers die misschien niet allemaal tot mijn lievelingsnummers behoren maar waarvan ik vermoed dat ze live stuk voor stuk wérken, voorzichtig uitgedrukt. Hopelijk overtreft het dan nog de Sign 'O' The Times tour.

Hier:

It's Gonna Be a Beautiful Night: met Cat & Sheila E. Vanzelfsprekend. Dit komt uit de geniale Sign 'O' The Times Tour. Naar 't schijnt de beste tour. Ik was toen te jong.

Controversy/Housequake: knaller. Ik heb driemaal iedereen uit z'n dak zien gaan op dit: people call me rude, I wish we all were nude. I wish there was no black and white, I wish there were no rules. Clap your hands, stamp your feet.

Uptown: was heel lang, was echt zo lang mijn lievelingsnummer van zijne Purperheid. Dit live te zien moet echt 'bangelijk' zijn. En al ben ik aan het twijfelen of ik het niet op z'n One Night Alone tour heb gezien. I dunno. Intussen al zo effe geleden.

All the Critics Love You in (stad naar keuze): hij heeft dit nummer tot twee keer toe in z'n aftershow of préshow gespeeld. Waar ik dus niet bij was! 1999 is m'n favoriete Princealbum en dit nummer definieert mede die plaat.

Erotic City: geweldige B-side! 't Zou wel leuk zijn als George Clinton dan mee kwam zingen want hij heeft dat nummer ook opgenomen. Prince en George Clinton samen, wowowow wowowow wowowowowow!

I Feel for You: gewoon een enorm zwak voor dit nummer.

Something in The Water (Does not Compute): kippenvelmoment tijdens dit nummer in Gent. Onze mond viel open enzo. Daarna werd er meermaals gezegd dat dìt het hoogtepunt was. Lijkt me leuk om het nog es te horen.

The Question of U: onderschat nummer van Graffiti Bridge. Live is dit ook weergaloos.

Adore: net als I Feel for You ook een enorm zwak voor dit nummer. Ik vind die tekst zo mooi.Untill the end of time, I'll be there for you. You are my heart and mind, I truly adore you. If God one day struck me blind, your beauty I'll still see. Love's too weak to define, just what you mean to me.

Computer Blue: die gitaarsolo! En die intro met Wendy & Lisa. Ja, die moeten ook mee op het podium. Wendy? Yes, Lisa. Is the water warm enough? Yes, Lisa. Shall we begin? Yes, Lisa.

Diamond and Pearls: ik vind Diamonds & Pearls gewoon een prachtig nummer. En waarschijnlijk had ik 'Free' er ook bij geschreven als ik dat al niet had gehoord in het Sportpaleis.

I Love You, But I Don't Trust You Anymore: kippenvelliedje. Als hij dat live zingt op Jazz Montreux. Daar word je gewoon stil van.

Find more videos like this on MYFUNK

Gotta Broken Heart Again: eveneens een zwak voor dit nummer.

Private Joy: Private Joy is al jaren en al jaren een van m'n lievelingsnummers van Prince. Als ik alleen al die intro hoor krijg ik het warm. I love you, Prince!

Sexy Dancer: geweldige danssong die iedereen aan het dansen krijgt.

Under the Cherry Moon: prachtig nummer van die prachtige cd. Parade. Onderschat in de USA maar niet in Europa.

Anna Stesia: Anna Stesia come to me, talk to me, ravish me. Liberate my mind. Tell me what you think of me, praise me, craze me, out this space and time. Hoe kan je gewoonweg niét van dit nummer houden? Tekst en muziek: geniaal. Zoals wel vaker bij Prince gebeurt.

Purple Rain: omdat het altijd een van de hoogtepunten is op z'n concerten. Natuurlijk moet je dan zeggen: "Ik vind het niet z'n beste song." maar op concerten weet hij dit nummer tot ongekende hoogtes te brengen.

Baby, I'm a Star: nummer waarbij je echt uit je dak kan gaan.

A Love Bizarre: en ik eis een duet met Sheila E. . Prince en Sheila E. zingen tesamen en het publiek danst er dan omheen.

De LoveSexy tour moet trouwens ook onvoorstelbaar zijn geweest. En alweer te jong. Ach, Prince is anyway Prince.

met Larry Graham op het podium

We werden woensdag het podium opgetrokken tijdens het Larry Graham concert. Staat inmiddels al op YouTube. In het eerste filmpje ben ik minder goed in beeld, in het tweede wel.

hoe ik een funkateer werd

Pledge your groovalligiance to the Funk.

Ten eerste: wat is een funkateer? Je hebt verschillende definities maar ik hou het er gewoon op dat een funkateer iemand is die meer dan bovengemiddeld van funk houdt. Een funkfreak. Tegenwoordig zijn er niet zoveel funkateers. Als we elkaar treffen ontstaat er dan ook meteen een speciale band, net omdat we met zo weinig zijn. Je hebt jarenlang alleen die zoektocht naar goeie funk doormaakt en dan tref je iemand die met net zoveel passie jouw muziekgenre exploreert. Een andere funkateer. Yeah!

Je zou zeggen dat het merendeel funkateers onder de zwarte bevolking valt maar dat is niet zo. Het is zoals die Princekenner van een Vlaams blad over een Princeconcert schreef: 'Het publiek is opvallend blank vandaag'. De zwarte bevolking luistert naar R&B en hiphop, cliché maar toch is het zo. Verder heb je nog verschillende soorten funkateers: zij die alle soorten funk goed vinden, zij die houden van jaren '60 funk en dan ook nog hen die funk pas ten volste beginnen te appreciëren vanaf de jaren '70. Ik val in de laatste categorie. Alhoewel ik Sly & The Family Stone ook wel keigoed vind. Alleen moet ik er wel bij vermelden dat die band best modern klonk voor de Sixtiesfunk.

En hoe werd ik een funkateer? Het begon allemaal rond m'n twintigste met Jackie Brown van Tarantino en de bijhorende soundtrack. Die is redelijk funky. Met Jackie Brown werd ook een nieuwe hype geboren: 'The Breaks'. Harmless, toenertijd hét platenlabel dat breaks verzamelde, bracht cd's uit met de originele versies van de samples die je veelal in hiphop aantreft. En die originele songs zijn pure funk. Harmless was een grote speler en ook andere platenlabels volgden. En ik maar zoeken in platenwinkels naar al die funkpareltjes. Zo ging het bij mij: van Jackie Brown naar 'The Breaks'.

En dan kwam er het moment waarin ik op zoek naar meer funk een cd van Sly & The Family Stone ging lenen. Dat was een érvaring. Ik was weg van die muziek, gewoon weg. Maar wou natuurlijk nog meer. Niet lang daarna volgde het magische moment waarin ik een Funkadelic plaat ging opzetten, ook van de bibliotheek. En toen werd ik fan, en toen werd ik een echte funkateer. Na Funkadelic leerde ik Parliament kennen want ja, hallo, dat zijn twee dezelfde groepen. Inmiddels luisterde ik bijna uitsluitend nog naar funkplaten, misschien hier en daar een underground discoplaat erbij. Ja, dat toch wel.

Na Sly & The Family Stone, na P-Funk, kwam Prince. Eigenlijk netjes in chronologische volgorde, al was ik me daar toen totaal niet bewust van. De liefde voor Prince kwam er bij een berekend toeval: ik was jarig en vroeg de driedubbele Prince omdat ik gewoon nieuwsgierig was. Van een van m'n hoofdpersonages, in de verhaaltjes die ik bedenk, heb ik een Princefanaticus gemaakt dus werd m'n nieuwsgierigheid op een atypische manier geprikkeld. En ik werd dus ook een fanaticus, dat had ik niet echt voorzien but it felt great. Altijd leuk om verhalen te horen hoe men tot Prince wordt gebracht. Al bij de allereerste tonen van Dirty Mind was ik om, da's de eerste song op de driedubbele. Kort erna begon ik aan m'n Princecollectie.

In de tijdspanne van nauwelijks een jaar werd ik een echte funkateer en ik hou best wel van andere genres, getuige deze blog. Maar funk is al jaren en jaren en jaren de muziek waar ik helemaal voor ga. Number one. On top. Als je gepassioneerd bent door muziek is er altijd wel een genre waarvan je claimt 'da's mijn muziek!' En hier is dat funk. Trippin' on a funkbus.

Larry Graham & Graham Central Station

Het concert van Larry Graham met z'n Graham Central Station was beyond onvergetelijk, onvergetelijk! Larry hebben we eigenlijk leren kennen via Prince: op Werchter speelde hij een fantastisch voorprogramma voor The Artist, stond ook met hem mee te jammen tijdens het Princeconcert en later ontdekten we dat hij de bassist van Sly & The Family Stone was, een van m'n lievelingsgroepen. Ik heb het al es opgeschreven: Funkadelic (P-Funk, George Clinton dus) - Prince - Parliament (alweer dus P-Funk en George Clinton) - Sly & The Family Stone - Stevie Wonder - Michael Jackson - Daft Punk. Ongeveer in die volgorde, m'n favoriete artiesten en Larry speelde bij Sly & The Family Stone. Jawadde. En later richtte hij z'n eigen band op: Graham Central Station en zat hij ook nog es in de New Power Generation van Prince. Die avond sprak hij tevens over z'n good friend Stevie Wonder. En dan sta je daar: "Larry!"

Het leuke van om met een medefunkateer op stap te zijn is dat je heerlijk kan praten over de funk. Over Bootsy Collins die eigenlijk de 'on the one' heeft 'uitgevonden' toen hij nog bij James Brown muzikant was en die techniek meebracht naar de P-Funkgroepen van George Clinton. Over Larry Graham die de grondlegger is van de slap-pop playing bij Sly & The Family Stone, dat je Sheila E. toch nog es graag met Prince zou willen zien spelen. Echt, dat soort dingen waar iemand die niks van funk weet totaal geen idee heeft. Leuk. En het valt me op dat je bij de concerten van de helden van Prince telkens een Princepubliek treft. Ook vanavond weer.

We waren wat vroeger dus konden we als eerste de zaal betreden. Dat moet, hé. En we stonden vooraan. Ditmaal geen dranghekken, geen ruimte tussen het podium en het publiek, je stond gewoon echt nààst het podium. En we stonden in het midden, vlak tegen het podium vooraan.

Larry Graham kwam op met z'n band temidden van het publiek. Het gemak waarmee hij de zaal in en uit liep was ongezien. Op een bepaald moment vroeg hij in welke stad we waren en duwde de micro onder m'n neus: "In Hasselt." Okay. Dat was effe leuk. De band swingde als funkateers: elk nummer funkingrollde met tussendoor een cool down intermezzo. Superkoddig was dat hij ook z'n vrouw Tina het podium opriep: zij is zo'n kleine schattige vrouw. Een damesmeisje. Ze volgt hem mee op tournee en dan staan ze samen op het podium te swingen. Heel leuk om te zien.

De setlist, ja die kenden we al voor het concert aanving. Gretig gefotografeerd omdat we toch vooraan stonden en er papieren van de setlist op het podium geplakt waren. Goeie setlist: zowel covers als nieuw materiaal, als veel klassiekers. Een strakke setlist en het concert bouwde zich op naar superiour moments: het 'If You Want Me To Stay' dat werd uitgerekt en waarin het publiek zijn kunstjes op het podium mocht vertolken, het 'I Wanna Thank You Falettin Me Be Mice Elf Again' dat ook werd uitgesponnen en het publiek nadat ze het podium hadden verlaten nog minutenlang de song bleef zingen waarna 'ons' moment er kwam met de bisnummers: inderdaad ja, wij op het podium. Een paar mensen werden het podium opgeroepen waaronder wij. Om mee te dansen met Larry, z'n vrouw en de band. Wow! Wow! Op ondermeer de funktonen van 'I Wanna Take You Higher' gingen we keihard uit ons dak. We wisten niet wat ons overkwam.

En later, na het concert, hebben we een foto laten trekken van ons met Larry Graham en z'n vrouw. Okay, that was the night.

kleine damesmeisjes

Dit wordt het ultieme lengtetopic. Laten we het daarop houden.

Okay, ik ben klein: zo'n anderhalve meter groot, ja. Ik ga niet liegen over m'n lengte en misschien is de lengte die ik vernoem niet eens accuraat aangezien ik die maat heb van m'n tienerjaren. Ik hou het gewoon op anderhalf, like we care. De meesten geloven het niet eens maar dat heeft meer met perceptie te maken, denk ik, dan m'n feitelijke lengte, en daarbij: ik heb gewoon geen lang gestalte. Vertically challenged, haha. Do we need an eufemisme? They call us petite. Reet Petite.

Vroeger, in die tienerjaren werd ik er wel es mee uitgelachen: "Hoe groot ben je ook alweer, Stefanie? Hoe groot?" Maar meer dan een flauw lachje konden ze niet krijgen want 't trok me ook niet aan. Om helemaal écht eerlijk te zijn was ik liever 1m60 tot 1m63 geweest, maar echt niet groter: klein is schattig.

Ik wou nooit groot zijn: in m'n kleuter- en eerste studiejaren was ik sowieso een van de kleintjes of de kleinste maar daarna ging ik een jaar terug, deed een vroege groeispurt en werd een van de grotere. Vond ik echt niet leuk, een van die grotere te zijn want die kleintjes waren zo schattig. En ik voelde me zo groot en lomp tegenover die schattige kleine meisjes. Dat heeft effe een paar jaar geduurd tot ik weer zooo klein werd. En ik zit daar echt niet mee. Groot zijn is leuk, omdat je dan modellenwerk aankan, maar verder? Like we care.

Het grappige of nét het irritante is dat andere mensen menen me op m'n lengte te kunnen pakken: zo helemaal uit het niks kreeg ik in de premetro te horen: "Short. Stumpy legs." Whatta!? Ik kende die meiden helemaal niet en ze waren zo dom, echt zo dom want ondertussen heb ik mezelf gemeten en gewogen en gemeten (euhm, sorry, de voorbije jaren heb ik me niet echt gewogen) en dus gemeten dat ik in verhouding zeker geen 'stumpy legs' heb. Ik ben een 'Kylie Minogue-kind': ieniemieklein met verhoudingsgewijs langere benen dan de middelmaat. Hoezo stumpy legs? Trutten! Wat dan weer inhoudt dat je bovenlijfje zo kort is. It is.

Ik heb lang gedacht dat ik een peerfiguur had tot ik een vriendin peerfiguur naast me zag. Ik ben een kort bovenlijfje zandloper met een dikke kont. Cel-lu-li-tis. Like I care. Wat overigens niet betekent dat ik zo zeker ben: maak geen grapjes over m'n neus want ik sla er echt op.

Al bij al: je lengte mag geen insult zijn dat gevoelig aankomt. Tenzij je de driemeter man bent ofzo. Of Duimeluitje.

Elaine Paige is ook een kleintje.

larry. graham

Woensdag ga ik naar Hasselt: eerste keer Hasselt! Ik ben ook nog nooit in Leuven geweest. En ja, er wordt wel es over gelachen: jij bent nog nooit in Leuven geweest: haha! Dus ook nooit op Marktrock. Al heb ik Noordkaap live gezien in Brussel: 'Het is weer druk in Leuven. Toedoedidoedidoedam'. Een groep uit Hasselt die in Brussel kwam zingen over Leuven. Dat heet Vlaanderen. Of België. Let's talk about België:

Al die verhalen over die scheiding. Vlamingen en Antwerpenaren (ik zeg het altijd zo en ik geef toe dat ik altijd eerst de Antwerpenaren vernoem) hebben Amsterdam mee helpen groot gemaakt, zorgden mee voor de 17e eeuwse Gouden Amsterdamse eeuw en de Belgen gingen mee aan boord om van New York een nieuwe stad te maken. Antwerpenaren waren eigenlijk Brabanders. Zaten ook Walen mee aan boord dus. Vlamingen en Walen: mens erger je niet want eigenlijk was het niet zo pluis om die Native Americans hun stad te ontnemen. Maar toen was er nog sprake van het eiland Manhattan over te kopen. Belgen en Hollanders deden aan overkoop wat nog wat anders is dan de andere Amerikaanse geschiedenis. Vlamingen en Walen en ook die Hollanders stonden aan de voet van Manhattan. En 't waren vooral Antwerpenaars en Amsterdammers: de huidige New Yorker is grofgebekt. It comes from no stranger.

Ik ga dus naar Hasselt naar een funklegendarische artiest: Larry Graham. Hij is van Sly & The Family Stone en everybody knows I love Sly Sly & The Family Stone. En vele jaren later ging hij naar Prince. En iedereen weet dat ik een Princefanaat ben. Fanaat. Niet zomaar iemand die hem leuk vindt, het gaat veel verder dan dat. Ik ben zo'n fan die op een internationaal Princeforum zit, dat soort fan. Dus woensdag naar Larry Graham. Ik zag hem ooit op een talkshow met Prince (euhm, ja, ik ben dat soort Princefan die naar interviews gaat zoeken) en hij leek best wel cool. Net na ik hem zag op Werchter veel van van m'n favoriete nummers spelen. Me thinks he's cool en ga me niet tegenspreken.

catch wrestling

Woensdag was blijkbaar de WWE World Tour in het land: voor de niet-verstaanders: de professionele wrestlers of zoals we ook wel es zeggen: 'catch'. Ik ben niet gaan kijken want ik wist nergens van maar àls ik dat tijdig had geweten, vervoer vond en een metgezel had ik wellicht niet getwijfeld: gaan met die banaan. Vroeger heb ik namelijk redelijk, tamelijk, heel erg fanatiek catch gekeken. Het was dat en NBA (basket). Beiden hebben een hoog entertainend gehalte en het waren die jaren waarin Eurosport heel populair was. Niet in de laatste plaats omwille van de lange rebelse haren van tennisser Andre Agassi. Van wie we allemaal ongetwijfeld fan waren. Net als basketter (ja, duh) Michael Jordan, the fly op Air Jordans.

Maar catch dus. Catch was minder populair onder m'n klasgenootjes want ik kan me niet herinneren dat we er ooit over spraken maar bij een bepaald clubje was het echt 'so cool', en ik behoorde tot dat clubje.

Wat is catch? Professioneel worstelen dus. Het is fake, zo fake als wat, maar dat zie je niet. Eigenlijk is het heel eenvoudig: je hebt de goeie en iedereen supportert automatisch voor de goeie. Alles wat hij doet en zegt wordt op massaal gejuich ontvangen. Hij is de héld. En dan heb je de slechte, voor wie dus het tegenovergestelde geldt: awoe, awoe. Luidkeels, iedereen. Als hij de goeie neerslaat krijgt hij een hoop boegeroep te verwerken.

De worstelaars moeten vooral het publiek entertainen, eigenlijk voeren ze een over the top theater op met stunts, acrobatie en machopraat. Heel grappig allemaal. Als worstelaar moet je fit en overtuigend zijn dus het beroep valt niet echt te onderschatten. In de jaren waarin ik fanatiek keek, was Hulk Hogan dé man. Dan stond hij tegenover kleerkasten die het dubbele van z'n omvang makkelijk bereikten, woest uit hun neus bliezen en hij won. En dan kon je juichen want hij was de goeie. Daarna ging hij in tv-series acteren. Dat was minder goed. Maar Hulk Hogan blijft voor mij wel die vent die z'n t-shirt telkens dramatisch openscheurde. Juichen!

boekenbeurs drie keer

Ik ben de voorbije dagen best wel veel op de boekenbeurs geweest. Op de (voor)opening en vandaag twee keer, en da's best wel veel. Maar 't was telkens weer bijzonder:

Op de vooropening mocht ik een reportage maken en vandaag waren er de gesigneerde boeken:

Eerst Joke van Leeuwen, altijd eerst Joke van Leeuwen. We liepen van zaal naar zaal, keken rond en ik zag haar. Iedereen die deze blog leest, weet dat ik graag schrijf en dat komt door haar: door Joke van Leeuwen. Ik las haar als kindje en wist: ik wil schrijven. Dus voor mij is zo zo bijzonder. Ik zag d'r en moést een gesigneerd boek hebben van d'r. Ze stelde me een jeugdboek voor want ik vertelde haar over m'n jeugdliefde voor haar boeken, maar voelde me net iets te volwassen en nam haar Antwerpse stadsgedichten mee. Zij is Antwerpse stadsdichter geweest en je wil niet weten hoe bijzonder ik dat vond toen ze Antwerpse stadsdichter werd. Joke van Leeuwen. Zij schrijft en tekent haar boeken in een unieke stijl. Tip voor iedereen die haar nog nooit heeft gelezen.

Daarnaast nog hét perfecte cadeau gevonden voor iemand anders die dat cadeau gaat geven. Gesigneerd en al. Oh ja, en voor het BV-gehalte: leuk gesprek gehad met Joke van Leeuwen, David Davidse, Paul Goris en Pieter Aspe. En een korte babbel met Leonard Nolens.

Boekenbeurs is zo leuk om hotdogs of andere crazy food te eten en daarnaast nog je boek te laten signeren. Astemblief: want 't is in 't Stad.