somewhere lasting love

Ik heb in die twee jaar dat ik blog eigenlijk nog nooit over m'n ooit lange relatie geblogd. Ik ga dat nu doen: ooit heb ik een lange vaste relatie gehad. Ik weet niet meer hoe lang, best wel lang, meer dan vijf jaar lang. Of precies vijf jaar. Het was gewoon lang. Hij was toen de beste gast ever en ik heb hem weggesmeten. En toen ik hem weer wou heeft hij mij na een paar maanden weggesmeten. Begrijpelijk. Als iemand je kwaliteiten negeert: gewoon wegsmijten!

Maar 't is niet zo dat ik nu denk van 'Oh, wat erg!' want uiteindelijk: mensen veranderen en groeien uit elkaar. Dus ik kijk nu niet meer naar hem van 'Oh wat erg!' want het zou niet meer gaan.

Maar tien jaar eerder was hij voor mij wel de beste gast ever. Hij was knap. Laat ik met het oppervlakkigste beginnen. Hij was keiknap. En slim, ik voelde me vrij dom tegenover hem (maar niet toegeven, nooit toegeven) en hij was ook heel lief. Een van de liefste personen die je toen ooit kon ontmoeten. Ik weet nog goed dat hij voorstelde om een van m'n beste vriendinnen 's nachts naar huis te wandelen in het Gentse omdat hij bezorgd was. In het Gentse! De een van m'n beste vriendinnen wees het af want ja: in het Gentse! Hij was lief.

Hij behandelde mij als een prinses en dat was best oké. Treat me like a princess! Ha! :-)

Ik weet nu wel wat ik niet meer wil maar zoals andere vriendinnen kunnen klagen of hebben geklaagd over voorgaande relaties. Nooit gedaan. I had the best.