De ticketverkoop is uitgesteld. Laten we hopen dat het bij uitgesteld blijft en niet afgelast wordt want dat zou dan weer een prachtig voorbeeld zijn van menselijke wreedheid. U duimt mee?
Omdat ik geen berichtje kan schrijven waarin ik uitgebreid beschrijf hoe ik op en neer lig te springen en iedereen tot vervelends toe lig te bellen omwille van het zonet geboekte ticket, of, anderzijds, melodramatisch word en weiger iemand nog aan te spreken omwille van het niet geboekte ticket ga ik maar over iets anders bloggen. Maar we blijven wel bij Prince. Ik ga dit onderwerp zolang uitmelken als ik kan. Tot dit bericht dus want het begint eigenlijk wel een beetje vervelend te worden, drie dagen lang bloggen over Prince. Echt, heel erg lang.
Ik zou het graag es hebben over m'n eerste Prince concert, One Nite Alone, nu zo'n acht jaar geleden, ook in het Sportpaleis. De aanloop ernaar toe viel niet erg mee: ik had m'n toenmalige vriend gevraagd tickets te bestellen en hij was dat vergeten. Ik was rààzend toen ik erachter kwam. Twee weken of misschien zelfs later na de verkoopstart vroeg ik: "Je hebt die tickets toch besteld?" "Euh, nee. Vergeten." Ik had het hem waarschijnlijk nooit vergeven als ik dat concert had gemist. Met weinig hoop op een ticket belde ik dan maar zelf en ik had meteen plaats. Weliswaar niet de beste plaats, maar, kom. Ik vond het ongelooflijk.
Prince met m'n andere grote muzikale held sinds jaren, George Clinton (Parliament/Funkadelic), tijdens een aftershow van ONA.
Die avond van het concert was ik bijzonder nerveus: het was erop of eronder. Prince was toen al m'n grote idool en je wil het niet meemaken dat je allereerste concert dan tegenvalt. Dan kan het wel es je idool niet meer worden, en Prince als idool verliezen, wow, nee. Voor de ingang kwamen we een Gentse medestudente tegen: "Oh, jij houdt ook van Prince?" "Ja, ik ga naar al z'n concerten!!" Ik stikjaloers. Want ik wou ook naar al z'n concerten zijn geweest.
We hadden dus niet de beste plaats maar dat was helemaal geen punt. We zaten op het balkon opzij en omdat we zo opzij zaten had ik een uitstekend zicht op onze Funky Man. Ik ben klein en in het publiek kijk ik vaak alleen maar tegen ruggen aan, ditmaal niet. Ik kon alles zien. Om acht uur zou het beginnen. We rekenden er natuurlijk op dat het pas om half negen zou aanvangen, negen uur en als het echt te gortig werd misschien wel es pas om tien uur maar om acht uur gingen de lichten uit en daar stond hij: Prince. Ik schrok, geen voorprogramma, ik kon het bijna niet geloven. Prince, daar stond Prince! Het was de eerste keer dat ik hem zag en was door het dolle heen. Daar stond hij, mijn Prince!
Hij begon met Pop Life. We waren allemaal in extase, ook mijn gezelschap want dat was zijn favoriete Prince song. Mij kon het weinig schelen want ik was sowieso al in extase omdat Prince daar stond. Wat me opviel was dat hij, alhoewel hij klein en frêle is, zo bijzonder sexy is. Prince is zo sexy. Het optreden beleefde ik als in een roes. Om eerlijk te zijn, het is nu ook al acht jaar geleden, de setlist kan ik me niet meer herinneren. Ik weet alleen dat Prince al z'n muzikale talenten uit de kast haalde met een intieme soort one man show bijgestaan door fantastische artiesten als Maceo Parker en Candy Dulfer. Zijn zang, dans, piano- en gitaarspel was allemaal virtuoos. Het was wonderlijk.
Verder was het ook allesbehalve een soort biggest hits-show maar dat hoeft ook niet als je Prince bent: hij is zo'n artiest waarvan de bekende en weinig bekende nummers prima naast elkaar kunnen staan. Als ik moest kiezen tussen Sexy Dancer of Let's Go Crazy zou ik eerder voor Sexy Dancer gaan, om maar een voorbeeld te noemen. Alhoewel ik evengoed crazy heb liggen dansen toen hij met die grote hit opende op Werchter. Mij kan het eigenlijk weinig schelen of hij nu kiest voor de grote hits of net niet. Maar sommigen kan het net wel schelen: enerzijds krijg je van sommige grote Princefans te lezen: "Hij gaat er toch geen Greatest Hits-show van maken?" terwijl dan weer diegenen die nieuwsgierig meekomen klagen dat hij te weinig hits speelt. Het is nogal wat. Ik stel voor gewoon te genieten van de muziek, want da's niet moeilijk, hoor, bij Prince.
Prince ging vlotjes drie uur door met een magistraal optreden te geven, met een kleine plaspauze van misschien vijf of tien minuten, in elk geval niet lang genoeg om nog een drankje te halen. Hij had er zin in. Wij ook. Achteraf hoorden we dat er nog een aftershow was, jaren later zou ik dat alwéér achteraf vernemen. Da's balen, da's natuurlijk keihard balen maar anderzijds zit je nog in die roes van een fantastisch optreden te hebben bijgewoond. De volgende dag loop je er nog aan te denken. Misschien wel een hele week lang.
Until the end of time
I'll be there 4 U
U own my heart and mind
I truly adore U
If God one day struck me blind
Your beauty I'd still see
Love is 2 weak 2 define
Just what U mean 2 me
Geen opmerkingen:
Een reactie posten