Ik ben geboren in Rwanda, moest op tweejarige leeftijd een jaar onderduiken voor een voorloper van het Ebola killer virus en kwam daarna te voet naar België. Een vijfjarige tocht maar ondertussen heb ik wel een stuk van de wereld gezien. Na een omweg in Erps Kwerps kwam ik in Antwerpen terecht waar ik in een sneltempo de onthaalklas ''t Echt Antwaarps accent, nu (nàà)!' volgde. Ik ben daar nooit echt in gevorderd. Voor Antwerpenaren praat ik dus iets van 'over 't water', ook al is dat niet zo. Je moet weten dat voor Antwerpenaren alles wat niet-Antwerps van 'over 't water' is, alwaar de beschaving zich nog niet heeft doorgezet. Het is niet slecht bedoeld, zij zijn daar werkelijk van overtuigd.
Uiteindelijk nam minder dan Jean-Pierre Van Rossem mij onder de vleugels (niemand mag weten dat hij een dubbelleven in Antwerpen leidt. Oeps.) die me naar een katholieke zeer koningsgezinde uniformschool stuurde. Waar ik een jaar later m'n boeltje mocht pakken vanwege Jean-Pierre's publieke reputatie. Tal van scholen bezocht, weet zelfs niet precies meer hoeveel, en zelfs niet meer in hoeveel dorpen en gemeentes en provincies, en landen, tot ik uiteindelijk dan toch nog op een universiteit terecht kwam. In Gent, zo'n kleine universiteit ergens. Daar aan een studie Taal- en Letterkunde begonnen en dat doe ik dus nog altijd. Het is niet waar dat je na drie jaar eerste kan/bach al je boeltje mag pakken: ik studeer gemiddeld aan een vijf jaar per jaar (als het meezit en ik geluk heb met de examenvragen) en plan hierna nog twee studies af te ronden: Rechten en Geneeskunde (specialisatie in de gemakkelijkste specialisatie). Als het goedzit kan ik na m'n universitaire jaren meteen op pensioen.
En de reden waarom ik m'n eigen foto hier een tijdje geleden uitdrukkelijk heb upgeload is omdat ik telkens de minzame (vrij kwetsende) reactie kreeg: "Waarom verstop jij je achter zo'n blonde ontzettend knappe vrouw?". Mijn echte naam is trouwens niet Katie Morosky maar Stefanie Suzuki-Me Handrissidzjani 'Yotso Yotso' Balà Dininini Van Rossemsdochter, en dus vrij lang om als nickname op het internet te gebruiken.
Zo, nu weten jullie wie Katie is en hihi, hier staan zoveel leugens in. Laat ik maar de Wonder Girls plaatsen als er niks zinnigs geschreven kan worden (leuk liedje maar ik zweer het je dat ik vijf keer hetzelfde meisje zie, knap gedaan).
Dan zie ik hier toch wat meer diversiteit. En is bovendien ook de leukste K-pop clip die ik ken. Die negen meiden dansen gewoon te schattig in hun kleurige sportbroeken, je zou er spontaan vrolijk van worden. Girl's Generation's Gee. Gewoon goed!
4 opmerkingen:
Ghehe, tijdens het lezen van je verhaal moet ik zeggen dat ik het echt geloofde! :o, las ik ergens aan het einde dat er veel leugens in stonden, hm, wat is dan waar ;)?
Ik ben geboren in Rwanda, geadopteerd, loop rond met de naam Stefanie, in Antwerpen opgegroeid en heb op een strenge katholieke uniformschool gezeten. Dat is het zo ongeveer. Oh ja, en ik heb ook nog in Gent Taal- en Letterkunde gestudeerd. Eigenlijk totaal geen nieuwe informatie dus.
Laat ik wat nieuwe info geven: ik ben ooit verliefd geweest op m'n leraar Frans (even gezellig opscheppen: ik was de beste van de klas in Frans, nog voor de Franstaligen. Het een zal wel met het ander te maken hebben), vertelde dit op een video van een klasreis en daarna werd die video vertoond in de klas waar die leerkracht Frans bijzat. Dat was een schaamtevol moment.
Oh ja, en ik ben ook es in een volle refter onder de tafel gekropen toen iemand verklapte aan een kerel dat ik op hem verliefd was. En nog wat: in de scouts (ja, ik weet het ;-) ) waren we met vijf vriendinnen verliefd op dezelfde interimleider en deden een jaar lang wat je nu eigenlijk stalken zou kunnen noemen. Vuile briefjes op straat oprapen en die dan met 'Groetjes van ons' in z'n brievenbus komen steken. We noemden onszelf naar hem enkel met een a-erachter omdat we vrouwelijk zijn. De jongens dachten dat we hen leuk vonden omdat we op elk vrij moment bij hen zaten, maar eigenlijk negeerden we de jongens (we lachten zelfs om het feit dat zij dachten dat wij hen leuk vonden), we kwamen voor hem. Een bosspel eindigden we altijd bij zijn post, maakte niet uit of er daarna nog andere posten kwamen.
Toen hij op een weekend ergens in de natuur vroeger vertrok wegens examens waaiden we hem uit en ik liep de wagen achterna omdat een gans me op de hielen zat maar die gans had hij niet gezien. Ik zat er heel de avond en nacht over in omdat hij dacht dat ik de wagen achterna holde. Ook al was dat niet ondenkbaar geweest. We stonden heel vroeg op om hem 's morgens koffie te kunnen brengen. We bakvisten dus met volle overgave.
De andere leiders waren het wel beu onze superfocus op hem: wanneer we naar gewoonte na de vergadering altijd naar hun lokaal fietsten riep er een leider naar hem die ons zag aankomen voor een volle groep "Stefanie is er weer voor jou!". Alleen mijn naam dus. Vond ik niet helemaal eerlijk en dat was dus ook een schaamtevol moment. Maar niettemin hebben we toch geen omkeer gemaakt. :-)
Maar dat stuk over rondzwerven, is dat wel waar :)?
Als ik mag vragen?
(verder een heel mooi omschreven stuk over verliefdheden, misschien een idee om dat te posten op Boekmeter? - Ik vind echt dat u talent hebt !!!)
Haha, bedankt en nee, van die voettocht is helemaal niet waar! Reuzebedankt maar nee, ik denk niet dat ik het op BoekMeter ga zetten (ik ben er overigens al heel lang niet meer geweest). Op MovieMeter weer terug. 't Blijft toch wel leuk! :-)
Een reactie posten