Zelfs drie weken na z’n dood kan ik Michael Jackson nog niet loslaten, ik weet niet waarom. Toen hij stierf heb ik urenlang dikke ogen gehuild en zelfs overgegeven. Het was gewoon te sterk voor me. Ik wist niet waar ik het had en nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Ik voel me ontredderd. Michael was m’n jeugdheld, de reden waarom ik op ballet ging. Hij was onze eerste Engelstalige album (Thriller), ons eerste idool, we wilden hem zijn. Het feit dat hij, die ooit zoveel voor ons betekend heeft, weg is kan ik niet verteren. Maar da’s niet het enige:
De voorbije dagen heb ik, uit rouw, alle documentaires, biografieën over z’n leven gelezen en de nasmaak is bitter. Michael is onschuldig, ik ga het relaas niet helemaal uit de doeken doen maar Michael heeft nooit een kind kwaad gedaan, integendeel: hij staat of stond in het Guinness Book of Records beschreven als de persoon die het meeste geld heeft gegeven aan liefdadigheid maar oh, geen woord daarover in de pers. Hij heeft kinderen gered. Hij is geen pedofiel. Zijn enigste eigenaardige eigenschap is dat hij teveel aan plastic surgery deed maar ook dat is niet vreemd: Michael had (eufemistisch uitgedrukt) een verschrikkelijke jeugd gekend waarin hij alsmaar voorgehouden werd lelijk (?) te zijn. Dientengevolge leed hij aan het body dysmorphic disorder en een Peter Pan Syndroom, vandaar alle operaties. Bovendien leed hij echt aan vitiligo (de oorzaak van z'n alsmaar bleker wordende huid). Er zijn foto's en video's op het internet te vinden die dit echt kunnen bewijzen, maar bijna niemand die hem geloofde. Hoe meer ik lees en hoor over Michael Jackson, des te meer ik misselijk word van z’n entourage, de roddelpers, de geldwolven. Want eens blijkt weer dat, zoals steeds, de lammeren geofferd moeten worden. Bah!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten