het geheim van friends

Net als een nog een paar (vele) anderen onder u ben ik verslaafd aan de dolkomische avonturen van onze twenty-, thirtysomething vrienden uit The Village. Friends, u kent ze wel, de vrienden die er voor elkaar zijn en elkaar daarbovenop nog regelmatig een goeie warme ‘hug’ geven, net als in Full House, alleen wat minder, toch wel tien ton minder, melig. Via conversaties on- en off line ben ik er achtergekomen dat ik niet de enige ben die het jolige olijke onafscheidelijke vriendental vanbinnenstebuiten uit helemaal ken. Sterker nog, we zijn met z’n velen zo! En ik vraag me ook werkelijk af wat het grote succes is achter Friends. Even al schrijvende nadenken.

Het soapgehalte: Friends is eigenlijk een soap met een lachband of een sitcom met een hoog dramagehalte. U herkent vast de toespelingen als “We were on a break!”, “I don’t think it’s a good idea we get back together.” of “The question of us.” . Juist, het Ross en Rachel-verhaal. Hét kernverhaal binnen de hele serie dat al in de pilootaflevering werd geïntroduceerd en als rode draad door de 10 seizoenen loopt, doet ons ongeduldig tien seizoenen lang uitkijken naar het moment dat ze eindelijk weer samen komen. En dat moment moet vanzelfsprekend spectaculair zijn.

De personages: met uizondering van Joey en Phoebe zijn de overige vier personages knappe uitgewerkt die doorheen de seizoenen een evolutie doormaken. Met name Rachel en Chandler. Monica en Ross evolueren ook niet echt maar zijn in ieder geval niet zulke eendimentionale lachspierpersonages als Phoebe en Joey. You can relate to them. Overigens storen de meer karikaturale personages (Joey en Phoebe dus) niet, integendeel, het voorspelbare ‘out of touch’- gedrag van laatstgenoemden zorgt net voor een komische noot.

De acteurs: niemand zal ontkennen dat er sprake is van een grote chemistry tussen roommates Monica en Rachel en tussen roommates Chandler en Joey (J-man and Channie, zoals Joey hen ooit es noemde). Vooral de jongensachtige maffe situaties waarin de J-man en de Chan Chan man tijdens de eerste seizoenen verzeild raakten en de manier waarop ze op elkaar inspeelden was magistraal. Echte vrienden.

Verder lijkt het alsof elke acteur in de serie geboren is voor z’n rol in Friends. Misschien zijn ze niet allemaal even veelzijdig, buiten de serie dan, maar die rol spelen ze gewoon uitmuntend. Verrassend is dat bijvoorbeeld Lisa Kudrow (Phoebe) eigenlijk een heel intelligente vrouw is met een diploma biologie op zak. Als je naar haar filmrollen kijkt zie je wat voor een veelzijdige actrice ze wel is.

De celebrity special guest bijrollen: elke zichzelf respecterende populaire serie/sitcom heeft wel z’n special guestparade en zo dus ook Friends. Enkele daarvan hadden memorabele optredens: Christina Applegate als zus Amy (won ze overigens een Emmy voor), Sean Penn (kan die acteur ooit, ooit geen virtuoze prestatie neerzetten?) als de naïeve verloofde van Ursula, Alec Baldwin als de te optimistische one time boyfriend van Phoebe, Tom Selleck als Tom Selleck in de aantrekkelijke huid van Richard, Monica’s langdurig vriendje, een campy Robin Williams en Billy Crystal in een over the top conversatie in Central Perk, Winona Ryder als egocentrische Rachels college sorority sister, Paul Rudd als droge sarcastische lieve Mike, Phoebe’s uiteindelijke metgezel en kers op de taart: Kathleen Turner als Chandlers travestiete dad.

Verder kan ik nog recurring one liners als ‘How do you doin’ ?’ , telkens weer het feit dat niemand weet wat Chandler doet voor werk, het ‘Chandler is a girl’-complex, het feit dat de vrienden op een gegeven moment dertig en onsuccesvol zijn enz.. aanhalen als succesfactor. Maar eigenlijk komt het hier op neer:

hun oprechte vriendschap voor elkaar geeft je een warm gevoel, het dramaelement maakt je nieuwsgierig en het hoge komische gehalte maakt je vrolijk. Da’s volgens mij de succesformule van Friends, samen met de herkenbaarheid. BFF’s.

The one where it all began (pilot):