Boys in a band

Immuun was ik voor de Clouseaumania, immuun was ik voor de New Kids on the Blockrage,… Vond het vreemd dat meiden zo konden opgaan in een bandlid, die ze niet eens persoonlijk kenden, die vaak o zo veraf was. Tja, dat was niets anders dan idioot aanstellerij meende ik, ongeveer tien jaren oud toen. Tot ik iets over twaalf jaren oud de Joepie (hehe) opensloeg en hen zag staan: Take That. Ik was meteen fan. Ik was fan zonder ze ook maar een noot te hebben horen zingen. Die leuke kopjes deden al het werk voor mijn Nieuwe Bezetenheid, dat meer bepaald Robbie Williams heette.
Ik was fan van een boysband die nog niet was doorgebroken in eigen land, Engeland. Ongeduldig wachtte ik op het grote moment dat ze hun eerste hit te pakken zouden hebben want dan zou ik een clip te zien krijgen en, niet onbelangrijk, eindelijk hun muziek horen. En dat moment kwam al snel. Could it be magic.
De song vond ik vrij teleurstellend en later ook de volledige CD maar desondanks bleef ik een grote fan. Om Robbie. Ja, ik was een ware tienerfan: had een fotomap, een video en een paar vriendinnen die m’n Take That-passie deelden. M’n leven bestond voor een groot stuk uit Robbie Williams.
En dat heeft zo’n dik jaar geduurd. Kort nadat ze hun grote doorbraak in België beleefden en een paar maanden voor hun concert in Vorst Nationaal ben ik afgehaakt. Sloeg de Grungeweg in, al bleef ik wel een boon voor Robbie behouden.
Inmiddels is Robbie Williams allang mijn Robbie niet meer. Dat heeft te maken met ouder worden enzo, van onze beide kanten. Maar die Robbie van weleer die koester ik nog. Dat haar, die ogen, die moves,…

En nu mag iedereen op z’n hoofd gaan staan en keihard ‘Beuh!’ roepen maar die Robbie vind ik nog steeds sexy. Vandaar heb ik bij uitbreiding een video gemaakt met een ode aan de populaire boysbands. Want ook al stelt hun muziek niet zoveel voor, lekker zijn ze wel.