Heel recent keek ik een seizoen uit van Dream Academy, de zoveelste afvalrace van getalenteerde, ambitieuze, heel jonge meisjes die het in de showbizz willen maken, hoog in de hitparade willen staan met een meidengroep. Op de Girls Aloud manier dus. Alleen was de insteek hier net iets anders: de bootcamp was namelijk geïnspireerd op de Koreaanse K-Pop Idool trainingen en het zou een internationale K-Pop band worden, meiden uit bijna alle uithoeken van de wereld. Het enige continent dat niet vertegenwoordigd was, was het gehele (!) continent Afrika. Geen interesse vanuit het gehele continent Afrika dus want je moest zelf je kandidatuur opsturen. Afrika was niet geïnteresseerd.
Ik die een meer dan gemiddelde interesse heb in K-Pop keek natuurlijk. En zag dat het niet klopte. De bootkamp duurde slechts een jaar waarin de dames zich te goed deden aan fastfood en bij tijden ongehoorzaam waren, in opstand kwamen omdat ze zich onheus behandeld voelden, openlijk emotioneel werden omdat ze afgekraakt werden en af en toe even moesten gaan liggen omdat het even niet meer ging. Gewone heel normale Westerse meiden dus. En uit die meiden moeten dan in een jaar tijd een volwaardige K-Pop band geselecteerd worden die met de besten der besten kan concurreren. Ik had al heel snel mijn bedenkingen.
(Op geen enkel van hun promofoto’s zie ik de K-Pop spirit, dit lijkt wel een Engelse boarding school of een Japanse middelbaar maar dan zonder het charmante hoge kawaii (cute) gehalte)
Ik zal u es vertellen hoe het er werkelijk aan toegaat in een K-Pop trainingscenter.
Het is hoogst uitzonderlijk dat je na (minder dan) een jaar al debuteert (een band vormt), dat is alleen voor de Jimins (BTS) van deze wereld weggelegd, voor hen die als primussen uit een elitaire heel selectieve veeleisende dansschool komen. Doorgaans ben je gemiddeld drie jaar of zelfs veel langer trainee voor je mag debuteren. Màg want voor sommigen zal dit nooit gebeuren, die mogen na jarenlang intensief, afmattend trainen alsnog hun biezen pakken.
Tevens begin je niet met een specifieke band op het oog. Nee, eerst auditie om trainee te worden waarin je misschien als 1 van de 500 kandidaten (optimistisch uitgedrukt) mag starten met je opleiding van wie weet hoeveel jaar zal het worden. Als ze je klaar vinden om te debuteren wordt er uit die pool een groep samengesteld door de grote bazen. Zo gaat het dus.
Een jaar opleiding is haast ondenkbaar. Het verschil tussen Pop en K-Pop is dat K-Pop de uitermate perfectie eist van zijn performers. Denk aan de beste live optredens van een heel jonge Britney Spears op haar hoogtepunt: VMA Oops, I Did It Again en VMA I’m a Slave for You. Britney Spears, de enige Westerse vrouwelijke performer die in een K-Pop band aangenomen had kunnen worden. Na een jaar bootcamp welteverstaan.
Je wordt er meteen op dieet gezet en daar hoort geen fast food bij, je zal het maar moeten redden met intensieve dans-, zang-, media-, presentatietrainingen op een hongerige maag, met weinig slaap, en dit nadat je voor de zoveelste keer maar weer afgebroken werd en vreest dat je nooit zal debuteren.Tussen de spreekwoordelijke soep en patatten wordt er plastische chirurgie gesuggereerd.
Huilen, dat doe je eenzaam stiekem in bed. Of als je geluk hebt, bij een kamergenoot met wie je het goed kan vinden. En het zou niet eens in je opkomen om in opstand te komen want achter jou staan er meer dan 1000 gedisciplineerde, getalenteerde meiden te trappelen die ook hun kans willen wagen.
Dream Academy was een heel Amerikaanse vorm van een echte Koreaanse K-popopleiding. Disneyland. Zelfs de kledij, de make-overs, de videoclips, waren niet eens K-Popwaardig. In K-Pop is ALLES tot in de puntjes uitgekiend: perfectionisme, uiterst gestileerd met een hoge dosis blikvangers.
Wat toch wel interessant was om te zien is het mentaliteitsverschil van de Oost-Aziatische meisjes versus, tja, de rest. Een heel jong Japans meisje (14 jaar) huilde bijvoorbeeld omdat ze door haar onkunde de groep misschien zou belemmeren in hun vooruitgang (TYPISCH Japans), alle anderen huilden uit zelfmedelijden of frustratie. Zo zijn wij dan weer.
Je gaat me niet vertellen dat je na een jaar Westerse K-Pop bootcamp in sunny L.A. dit soort perfectie kan bereiken. Wetende dat elk detail moet kloppen, tot face expressions, minimale vingerbewegingen toe, én je er daarbovenop nog es je persoonlijke draai aan moet geven. Nee, hoor.
(Dit is wel degelijk een K-Pop band, er bestaat alleen een Japanse versie van deze song omdat ze in Japan populairder zijn)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten