ain’t what’cha do

 Ik ben alweer een deel van mijn naïviteit kwijt om nooit meer terug te vinden: onlangs liet ik een swing plaat horen van Jimmie Lunceford. ‘’T’ain’t what you do’. Het ging namelijk over muziekgeschiedenis, een onderwerp waar ik graag een boompje dùrf over opzetten, dat onderwerp ga ik met de volle liefde aan. Ik zou me geen jazzkenner noemen, absoluut, absolutig niet maar ben wél opgegroeid in een huis vol jazz. Dàt en zelf ook twee hevige redelijk fanatieke jazz periodes doorleefd. Weet je, van dat soort: tot 18u naar klassieke muziek luisteren. Bach bij de brunch enzo, oprecht tranen in de ogen krijgen van de schoonheid. Na 18u jazzplaten draaien, Thelenious Monk enzo. Geen tranen maar: een “Luister! Luister!”’ 

Toen ik mezelf een YouTube account had aangemaakt, bewerkte ik video’s. Om het ‘zachtjes’ te verwoorden, ik ben iemand die graag met computers, smartphones enzovoort bezig is: geef me een laptop en ik zit tevreden in een hoekje. Zo kwam ik op het geniale idee een video te maken over Swing met als achtergrondmuziek ‘T’aint what you do’. Een flash back, to the days en the nights waarin ik zo naïef was. 

Vorig weekend kreeg ik te horen: “Dit nummer gaat over sex.” Ik: “Wat?” “Wat dacht je?” “Ik dacht dat het over levenslessen ging.” Ik nam de song naïef op, zoals een kind doet. Naïef: voor mij leken het levensleven die over hét bestaan gaan. Vorig weekend verloor ik dus een deel van m’n naïviteit. Werd er letterlijk vijf minuten stil van: “Ik ga nooit meer op dezelfde manier naar deze song luisteren.”

Op ‘I Feel it Coming’ van The Weeknd, had ik vorig jaar een video gemaakt. Trots op facebook geplaatst. Wist ik veel dat het over klaarkomen ging, net zoals weinigen in the eighties wisten waar ‘Relax’ over ging, maar anders dan ‘Relax’ moet je wel heel naïef zijn om niet te weten waar ‘I Feel it Coming’ over gaat. Alleen luisteren al volstaat. Tot dat soort naïeve prestaties ben ik dus in staat. Wist ik veel wat George Clinton vaak bezingt, alleen bij Prince en N.W.A. had ik het wel direct begrepen, het staat er dan ook letterlijk, L.E.T.T.E.R.L.I.J.K. onverbloemd in. 

Naïviteit, tja. Als het over dat soort zaken gaat, moet je het me Letterlijk op een schotel brengen, zoniet na jaren: “Gaat het dààr over!”

voor mijn liefste bureaugenootjes

‘Ze zijn zo lief, meneer’ wou ik als titel schrijven, dacht dan nee, die titel is te dubbelzinnig. Maar ze zijn werkelijk heel lief. Oprecht lief, mijn bureaugenootjes. Sinds 2012 zitten we daar, hoofd tegenover hoofd, in alle gemoedstoestanden zitten we er, hoofd tegenover hoofd. Een Team. 

Een Schorpioen, een Boogschutter, een Steenbok. Een Nederlandse (echt uit Nederland) Brusselse, een Antwerpenaar die in Limburg woont, een Rwandese Antwerpenaar. Ons team in Brussel. Een Vertaalster, een Historicus, een Germaniste. Ons team. Kotstudenten in Antwerpen, Leuven en Gent. Alledrie Applefreaks, moét! Zoniet had ik een ander bureau gevraagd 😉

Ze zijn écht lief. In een oogopslag merken we elkaars gemoed. Wat wil je als je jarenlang hoofd tegenover hoofd zit? Een woord hoeft zelfs dan niet meer, het is als: thuiskomen. Zelfs na een vakantie lichten m’n ogen op als ik hen aan ons bureau zie. Een ‘Hier kom ik ook thuis.’ 

Het is wondermooi, een cadeau, om bureaugenootjes te hebben die je oprecht graag ziet. Die je erdoorheen sleuren als het effe ni kan. Zo’n bureaugenootjes heb ik. Zoiets moet duren, en blijven duren. Of vooral koesteren. 

Woody Allen en de cancelcultuur

 

Ik wil graag bloggen over en voor iemand waar ik in geloof: och ja, in zijn onschuld geloof. Misschien omdat ik destijds bij Johnny Depp te laf was om me er openlijk over uit te spreken. Depp niet durfde te verdedigen. Laf. 

Me Too is een revolutionaire beweging, op zich was het meer dan welgekomen. Van in het prille begin, in 2017, sprong ik met dankbaarheid op de Me Too-wagen omwille van vorige intrieste ervaringen die (lachend) onder de mat werden geschoven. De ergste in mijn beleving was een stalking in m’n twintiger jaren. Jong en gestalkt worden, geen lachertje. Ondertussen meer dan 10 jaar geleden en nog steeds wordt stalking niet serieus genomen. Nog steeds niet. Zelfs niet na de hele Me Too- beweging. Dat mag onderhand wel es. Geen namen maar een kortstondige jeugdvriendin van me werd voor het leven verminkt (heeft in de kranten gestaan. Walgelijk verhaal) door haar stalker. 

Niet elk Me Too-verhaal is een oprecht een. Noem het oppervlakkig: BH9210, ja, de serie, leerde me dit. Valse aanrandingsbeschuldigingen kwamen er sporadisch voorbij in de eerste seizoenen waarin ik ‘hooked’ was aan die serie. Best gewaagd dat ze ook dàt onderwerp in de vroege nineties wilden vertellen in een serie voor tieners. Een valse Me Too is een kaakslag voor elk slachtoffer. 

Ik wil hier dus m’n nek uitsteken voor Woody Allen. Hij werd gecanceld terwijl hij na een diepgaand, zeer diepgaand onderzoek (politie, psychologen, enzovoort, enzovoort. Ik heb zoveel mogelijk verslagen trachtten te lezen, heb me in het hele proces verdiept) is vrijgesproken. Johnny Depp werd ook direct gecanceld. Begrijpe wie het begrijpe wou want hij was niet diegene met een geschiedenis als dader van partnergeweld, Amber Heard had er wel een. Toch werd hij als dader zonder enig bewijs gezien. Because he’s a man. Zowel mannen als vrouwen kunnen dader als slachtoffer zijn, Me Too mag, kan dit niet vergeten. 

Bij Woody Allen lijkt het (uit documenten) meer op een verhaal van een bittere ex die sexueel kindermisbruik verzon. En waarom wilt men Woody Allen cancellen als men voor Roman Polanski nog steeds wilt applaudisseren? Polanski is duidelijk schuldig bevonden, Woody Allen niet. Ik begrijp het niet. 

Sowieso ben ik niet voor een vergaande cancelcultuur (werken  en series die verboden worden), al helemaal niet als het om louter geruchten gaat. Woody Allen ging vrijuit. Michael Jackson ook. O.J. nooit helemaal. Ik hecht meer waarde aan rechtspraak dan aan geruchten. 

De onwaarschijnlijke nineties

 Zonet las ik een opmerking van iemand die zich afvroeg welk beroep de vader van het joch uit Home Alone heeft opdat hij zich een kast van een mansion bij New York City kan veroorloven én een vakantie naar Parijs voor negen personen. Dit werd gevolgd door een hilarische reactie: het waren de nineties dus het zal vast wel een part-time job zijn in een winkeldepot. Hilarisch maar nagels op de kop. 

In de nineties woonde iedereen op het scherm in de hipste wijk van de hipste stad en zag je hen amper werken. Hoé ongeloofwaardig. 

Neem nu Friends dat grote appartement van Monica in Thé Village. Rachel was lang een waitress (en we weten hoeveel die in de VS verdienen. Ze teren op fooien) en Monica was trouwens ook best lang werkloos. Rent control was de uitleg maar dat verstomde de kritiek niet. Overburen Chandler en Joey: Joey was minstens minstens de helft van de serie een werkloze acteur en Chandler betaalde àlles. Hij mocht dan wel een big shot Ivy League informaticus zijn maar geld voor twee verdienen (2,5 als je Joey’s eetlust erbij telt)? Dat gelooft geen kat. 

Phoebe maakt het helemaal te bont. Dàt appartement bij Central Park als masseuse? Dat is wellicht het meest ongeloofwaardige. Alleen Ross komt er wel mee weg: een PhD college  professor met een Ivy League achtergrond (net als Chandler Columbia University), die zal er vast wel warmpjes bijzitten. 

In Sex And The City is het appartement én lifestyle van het personage Carrie totaal ongeloofwaardig. Fancy dinners, elke middag lunchdaten, Cosmopolitans in chique nachtclubs, Manolo Blahniks aan haar voeten, een winkel vol designerkledij in haar kast, een mooi appartement in de GIGAdure Upper East Side van Manhattan en dit allemaal met slechts een column per week. Éen column per week. Sorry, hoor. 

Melrose Place deed ook gretig mee aan die trend van de Grote Ongeloofwaardigheid. Het hipste appartementencomplex (mét zwembad) in een hippe wijk van LA, alleen Dr. Mancini en zakenvrouw Amanda Woodward zouden het kunnen permitteren. Alle anderen niet. 

Wat ik ook bijzonder vreemd vond: in BH 90210 zit de übersnob Steve af te geven op The Valley en dan vraag ik me af waarom. Serieus, waarom? Fast Times at Ridgemont High, Less Than Zero, ze spelen zich allemaal af in The Valley. Dus nogmaals: waarom? Als je afgeeft op The Valley heb je nog nooit van South Central LA gehoord. Of Skid Row LA.

Maar dus het fictieve wonen in the nineties: ik zou me dan een duplex penthouse in een famous building in the Upper West Side toedichten met panoramisch uitzicht, ondermeer op Central Park, enorm dakterras met daktuin en infinity pool en jaccuzzi dat deels overdekt kan worden zodat je er jaar in jaar uit genot van hebt, een inloopkast vol Belgische en Japanse designers, een museumcollectie van de zeldzaamste Birkintassen, veel etentjes houden, feestjes geven, een échte homecinema, gigantische slaapkamer met gigantisch bed, logeergedeelte dat op zich al op een appartement lijkt, gigantische open moderne keuken, groot eetgedeelte voor de vele etentjes en feestjes. Een gigantische kunstcollectie dat niet zou misstaan in een museum. Een échte bibliotheek en met een échte bedoel ik ook een échte. Een indrukwekkende muziekcollectie. In die wereld kan ik virtuoos saxofoon spelen en speel mee in jazzbandjes in The Village en Williamsburg maar als het moet, ga ik net zo lief in San Fransisco spelen. Bijhorende wijnkelder die het bezoeken waard is. Àlle beste restaurants zou ik uittesten én uiteraard vind ik Nobu beter in Manhattan dan in LA. Nachtclubs, bars, noem maar op, ik ben er geweest. Heb zelfs de legendarische toiletten van CBGB gezien. Absurd veel reizen, naar haast elk continent.

En dit doe ik allemaal met het salaris van een maandelijkse column. Soms schrijf ik er wel 12 in een trek door. Dan heb ik meteen voor een jaar lang gewerkt. En m’n vrienden hebben ook een job maar je ziet ze haast nooit werken. Ze zitten stuk voor stuk in een coffeebar Chablis wijntjes te drinken.