Geen idee of iedereen dit kent, ik vind het best apart om een, laat staan twee, vriendenkringen te hebben. Vriendenkring, een dame uit de kring (klinkt haast als een sekte, which is not) gaf ons deze naam en sindsdien is het blijven hangen. In 2007 of 2008 stuurde ik hen een kortverhaal waarin ik iedereen probeerde te typeren. Gelukt of mislukt, I dunno, ze vonden het leuk. We hebben Phoebe, een Monica, een Rachel, een Chandler (ik ben een mix van Ross en Rachel met het geekgehalte van Chandler). Een beetje Joey ook, misschien. En mensen die niet in het Friends plaatje passen. 😆
We kennen elkaar al jaren en jaren, hebben de ups en downs met elkaar meegemaakt maar laten we vooral de ups onthouden.
Eerlijk, het is leuk vriendenkringen te hebben. Ik ben er zo dankbaar voor.
De oudste vriendenkring is uitgebreid, een ex van me komt uit de uitgebreide hap (er is dus ook een harde kern in die oudste vriendenkring, jawel, we just go for it). Een soort van grote grote familie, naast de mijne. De jongste - met slechts een jaar of twee vertraging - kleiner. Daarin ook een Monica, ik denk eigenlijk iedereen buiten mij Monica’s. Ondanks ‘verre’ verhuizen ook in die kring contact blijven houden. De jongste is ook al jaren en jaren oud.
Het voelt lekker aan om op je gemak te zijn bij mensen die je kennen. Naast m’n twee vriendenkringen heb ik nog vrienden die me òòk kennen, bij wie ik de teugels kan loslaten, die me in iedere periode whatsoever hebben gezien. "Hèhè, we hoeven nu effe niet alsof doen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten