Eigenlijk kende ik Yasmine niet goed. In de jaren ‘90 zag ik haar als een Tien Om Te Zien/VTM-ster (waar ik eigenlijk niet naar keek). De overgang van het lichtvoetige naar het artistieke werk heb ik gemist (al zag ik haar wel es op Zuiderzinnen optreden met Nederlandstalige covers van Leonard Cohen. Ik denk toch dat het Leonard Cohen was).
Later kwam ze net iets dichterbij, zoiets als een six degrees van Kevin Bacon, al ging het toen slechts om een degree. En in die periode leerde ik ook een goeie vriendin kennen, die fan is van Prince (that was the first reason why we connected) en Yasmine. Samen gingen we in het vroege voorjaar van 2009 naar een concert van Yasmine.
Dat was een bijzonder concert. Pas daar leerde ik haar kennen als een artieste met diepgang, iets wat ver afstond van m’n voormalige perceptie van haar. Ik was om. Tijdens de pauze werden we getrakteerd op een drankje en een leuk gesprek met schoonouders en ouders van de optredende artieste. Na het concert met eerst de band buiten te hebben gesproken, ook weer via een one degree van Kevin Bacon, kwam als kers op de taart Yasmine alleen naar buiten.
Niet zo heel lang ervoor had ik haar es in gezelschap kort gesproken en mijn goeie vriendin met wie ik naar het concert ging, had haar een paar dagen ervoor geïnterviewd. “Toffe madam,” zei ze erover “Echt, toffe madam!”
We zagen haar alleen naar buiten komen en grepen onze kans om een gesprek aan te knopen. Wat er volgde was een memorabel tof bijzonder open gesprek met haar. Ik kan het niet anders dan heel tof en heel open noemen. Wat je na haar zelfmoord leest, vertelde ze ons toen ook. Dat ze een nieuwe weg wou betreden, weg van het commerciële circuit. We hebben over veel zaken gesproken maar vooral haar openheid is me bijgebleven. Haar openheid én de plannen die ze had. Natuurlijk hebben we haar veel succes toegewenst met de nieuwe richting die ze wou volgen. M’n vriendin en ik liepen lachend naar huis “Ja, écht een toffe madam!”
Nog geen half jaar nadien las ik dat ze zelfmoord had gepleegd.
Dat verschrikkelijke nieuws kwam op dezelfde dag als de dood van m’n eerste jeugdidool, Michael Jackson. De weken erna heb ik vooral geblogd over Michael Jackson.
Nu 10 jaar later, en hopelijk geen 10 jaar te laat, schrijf ik met gemengde gevoelens een blogbericht over een dame die mij een onvergetelijke mooie herinnering heeft meegegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten