4U: A Symphonic Celebration of Prince

Begin deze maand een van m’n dromen verwezenlijkt: in Rio de Janeiro te mogen rondwandelen. Dat heb ik dus gedaan én hoé! Op het strand rondgewandeld, in de metro rondgewandeld, op de Copacabana en Ipanema rondgewandelend, oòk in een favela rondgewandeld, in en rond de belangrijkste toeristische plekken rondgewandeld en, niet onbelangrijk, tussen de knappe mannen rondgewandeld. Dat was Rio. Leuk, maar je moet er wel oppassen.
De reden waarom ik Rio en m’n droom om er ooit heen te gaan zo banaal neerschrijf is omdat het zo overweldigend was. Ja, dat kan.

Gisteren beleefde ik een andere droom van me: de emoties van een Prince concert nog es mee te maken. Ik ben namelijk een zware Prince fan. Zo een die het heel moeilijk had op 21/4’16. Zo een die de dag erna sprakeloos was. Aanvankelijk stortte ik me na zijn heengaan maandenlang op hem: werd fanatieker dan ooit tevoren. En daarna werd het stil. Het was alsof ik niks meer met hem te maken wou hebben, boos was. Besef nu dat ik wel twee jaar lang boos ben geweest en m’n eigen verdriet niet meer onder ogen wou zien.
Tot vorige weekend dus. Als préverjaardagscadeau kreeg ik een ticket voor het symfonische concert van The Artist cadeau en de eerste tranen volgden (dat was nog niks in vergelijking met wat er gisteren zou komen. Tijdens het concert werd ik meermaals bevangen door emoties en tranen)

Als Prince fan, of althans ik toch, zie je sommige tributes en je denkt: “Lief maar toch maar niet.” Het maakt het er zelfs pijnlijker op. Dus ik sta wat sceptisch tegenover tributes. Het gevoel van, nee dat kan niet meer, is niet echt prettig. Gisteren was het de eerste keer dat ik zijn aanwezigheid ‘voelde’. Prince moet je niet willen ‘evenaren’; da’s haast onmogelijk. Zoals hij zong, danste, muziek speelde, het publiek opzweepte en entertainde, tja, da’s zo uniek dat het haast een spirituele ervaring werd: everybody on the one. Hij kwam op en je was ‘on the one’. Samen met jou de hele zaal.
Gisteren kreeg je een Prince gevoel omdat ze dit toelieten: bij elke symfonische song hoorde je hem zingen, in je hoofd. Daarnaast waren het ook briljante muzikanten. Vanaf het begin, na For You, toen Controversy werd ingezet, voelde je al aan, dit wordt niet zomaar een tribute. Een van de muzikanten, een violiste, kon zo met hem op een podium. Een multigetalenteerde funky dame. En dan kwam de apotheose: het voorlaatste nummer, Purple Rain, werd een eerbetoon dat hij verdiende: een video van hem in concert ingetogen begeleid door de muzikanten. Alhoewel Purple Rain niet mijn favoriete nummer is, heb ik het steeds als een apotheose ervaren op zijn concerten. Ook gisteren.

Dank aan alle muzikanten, dank aan Questlove, Brent Fischer, Miguel Atwood-Ferguson en the estate of Prince om ons nogmaals het gevoel van een live Prince concert te geven. Veel, veel, veel dank.