Ik had het zwaar te pakken (normaal) voor een leuke kerel (oké) die in een relatie zit (hier eindigt het redelijke en wordt het bullshit). En ik wìst dat, mààndenlang dat ik hem nooit zou kunnen krijgen en toch heb ik me weer volstrekt aangesteld als een hardcore puberale bakvis, terwijl ik al dertig ben. En nu, nu schaam ik me. Op zich is het natuurlijk flatterend als iemand voor je valt maar moest ikzelf in een jarenlange relatie zitten en er zou iemand (die bovendien nog es 10 jaar jonger is en 16 jaar jonger lijkt) zich tienerverliefd rond mij gedragen (giechelen en wegkijken en je weet wel) zou ik dat aandoenlijk vinden maar ergens ook wel "Goh, wat zielig."
Ik denk dat ik er nu wel over heen ben (het besef van de vriendin is doorgedrongen) alleen weet ik dat ook niet zeker. Gevoelens kan je niet rationaliseren en als hij gewoon maar een seconde naar me kijkt moet ik al enkele minuten bekomen. Echt waar: ik krijg het warm, ik moet een slok, ik ben helemaal van de kaart, m'n hoofd en wangen gloeien. Dan zit ik daar "Ik moet effe bekomen." en kan minutenlang niks tegen m'n gezelschap uitbrengen. Leuk voor mijn gezelschap. En als hij me passeert weet ik niet meer wat ik aan het zeggen was en begin te raaskallen: "Over wat was ik bezig? Ik weet niet meer wat ik aan het zeggen was. Weet jij het? Ik weet het echt niet meer. Wat was ik aan het zeggen?". En dat allemaal terwijl hij op hoorafstand van me staat. Een keer sprak hij me sinds lange tijd aan en begon ik weer te raaskallen. Compleet onsamenhangende uitleg. Praten en gewoon blijven praten, als er maar woorden uitkomen, zeg maar. En achteraf, damn, wat heb ik eigenlijk gezegd?
Ik hoop dat ik er nu echt over heen ben, ik heb geen zin om me nog zoals een idiote te gedragen. Ik ben dertig en ik ben volwassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten