Ik ben echt een ramp als het op liefde aankomt: ik word zelden echt verliefd - ik denk eerder in termen van love interests - maar als ik dan echt verliefd ben is het altijd op Mister Onbereikbaar. Niet dat ik zoiets op voorhand weet, dat blijkt pas altijd achteraf. Nu dus ook weer. Vlinders, nerveus gedrag, niet durven kijken (of stiekem, dat wel) - iedereen is ooit wel es verliefd geweest -, op een wolk zitten en allemaal allemaal voor niks. Want hij is toch onbereikbaar. Als ik een eigenschap van mezelf kon veranderen zou dat het eerste zijn!
Alhoewel, het is rottig om gek op iemand te zijn die je niet kan hebben maar op zich is het wel leuk om verliefd te zijn. Je voelt je weer net een dolle tiener. Hij weet dat ik helemaal gek op hem ben (ik geloof dat het net iets te hard opviel) en sinds ik op dat feit ben gewezen durf ik hem niet meer aan te spreken. Maar ik haal m'n plezier uit kleine dingetjes: zo zat ik bijvoorbeeld te lezen en toen ik 'toevallig' zijn richting uitkeek zag ik dat hij naar me aan het kijken was. Zenuwen, vlinders, best wel leuk. Wat later sprak hij me voor het eerst sinds maanden aan en ik heb zelden een gesprek gevoerd dat ongemakkelijker ging dan dat en toch was het leuk. Een paar uur later negeerde hij me en dat was minder leuk.
Ach, Katie doet haar ding weer: vallen voor het onbereikbare. Vrij voorspelbaar dus.
2 opmerkingen:
Liefde is mooi :)!!
Ja, soms pijnlijk, soms mooi! Nu is het vooral een nerveus gedoe. :-)
Een reactie posten