roddelboeken

Op sommige dagen, wanneer ik moe ben en de wereld krom mag dragen, trek ik me terug met no brain lecture: roddelblaadjes over de internationale showbizz, ik haat die dingen omdat ze vol staan met leugens, en toch, en toch.

De langstlopende roddel anno nu is Brad en Angelina die zogenaamd op het punt staan om uit elkaar te gaan. Dat was vorig jaar ook al zo, misschien is het volgend jaar ook van dattum, en over tien jaar vast weer. Om eerlijk te zijn, ik weet dat niet maar Angelina gun ik alles. Net omdat ze onbarmhartig Derde Wereld zieltjes redt. Heel blij word ik dus niet van het nieuws dat er een of andere pummel van Rolling Stone (ja, ja, goede referentie, jongen. Ik hoù van Rolling Stone. Ja, dàààg!) een boekje over haar wil opendoen met gemene vertelsels over haar. Het niveau van Rolling Stone. Eerder schreef die pummel een geloofwaardige biografie over Kurt Cobain waarin hij schreef dat Courtney Love hem vermoordde. Geloofwaardig, zoals ik schreef. En nog later kwam hij met een boek over de laatste jaren van Michael Jackson. Alsof hij er persoonlijk bij was. Ik denk niet dat die man geïnteresseerd is in geld. Nee, dat mag hij gerust zijn van mij, alleen niet op de kap van beroemdheden door valse leugens over hen te verspreiden en zo hun naam door het slijk te halen. Die man is de antipode van Angelina Jolie.

Mensen, lees, blijf vooral lezen, maar niet dat boek. Titel is de moeite niet om hier te vernoemen.

queen

Ik ben, o schromelijk, de dag van Queen vergeten. Ooit was Queen net als ABBA not done. Maar wij, kinderen die geboren werden in hun doorbraakjaren, weten wel beter. We hadden allemaal een Queenverzamelaar, omdat het gewoon moest.

Queen somebody to love
Geüpload door timanou76. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Queen You're my best friend
Geüpload door timanou76. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

er was es ooit

Oeps. Als ik naar de oudere berichten kijk merk ik dat het niveau van deze blog ooit hoger lag, en dit dat ooit zelfs niet zo heel lang geleden was. Meer bepaald: de periode voor m'n harde schijf eraan ging (een maand, twee maanden terug).

Gedaan met rouwen over al m'n verloren gegevens, deze blog moet weer iéts voorstellen. Onder het herbronnen door post ik wat ouds en wat leuks en wat bestaans.

reclame shoppen antwerpen

Naargelang je ouder wordt roest je vast in gewoontes: waar ik vroeger nogal wild ging inzake m'n kapsels (een keer alles afgeschoren en blond gegaan, daarna bijna wekelijks een andere kleur op m'n centimetercoupe) kan je me nu al jaren aftekenen met een zwarte haarband over de fake halflange wilde krullen. En alhoewel ik zeg ooit nog es aan de dreads te gaan (had ik vroeger) heb ik die stap alsnog niet gezet. Halflange krullen it is.

Zo ook qua kledij: ik heb een dure smaak als je duur zou willen gaan maar dat doe ik dus niet. Op m'n zestiende kocht ik voor heel weinig geld een leren koffertje van agnès b., en dat was goedkoop omdat het visleer was. Ik vind altijd wel iets. Sinds een aantal jaren koop ik bijna uitsluitend bij Labels Inc., voor mensen met een dure smaak en niet hetzelfde budget is dit een prachtwinkel. En verder koop ik ook gewoon het liefste tweedehands: oude kleren die minder snel verslijten, soms vind je er zelfs een collectors' item (ik ben een ware modefreak maar noem me geen fashionista: mode is kunst)! En omdat ik reclame voor Labels Inc. heb gemaakt wil ik dat ook doen voor A.P.C. (Lombardenvest) en D-Zine (St-Jorispoort, bij het Mechelseplein), naast de Labels Inc. de leukere kledingszaken van Antwerpen waar je best nog betaalbare uitzonderlijk mooie kleding vindt. En ook de allerliefste bediening krijgt! :-)

talkies

Talkshows. Ik kijk te veel naar talkshows. In de préinternetjaren waren dat alle Jan Van Rompaey shows natuurlijk, iedereen keek naar die programma's die steevast uitliepen en dat zag je aan het klokje aan het einde van de show. Toen VTM kwam keken we naar Luc, zowat de eerste emo talkshow op de Vlaamse televisie ("Moet u een zakdoekje?") en naar Goedele keek ik alleen de eerste afleveringen, ongetwijfeld zal Goedele wel goed geweest zijn.

Als ik beweer te veel naar talkshows te kijken bedoel ik de Amerikaanse talkshows: flitserender, grappiger en net iets gewaagder dan bij ons. De eerste die we leerden kennen was de Tonight Show met Jay Leno, omdat NBC ook Nederlandse ondertiteling kreeg en we wat langer mochten opleven. Ray Cokes was de eerste talkshow held (maar die is Brits) en Jay Leno onze eerste Amerikaanse. Grappiger dan hem kon je gewoon niet zijn. Later kwam Conan O'Brien, ook nog op televisie.

Tegenwoordig haal ik m'n portie Amerikaanse talkshows op het internet, en ik schuw niets. Van de grappige Letterman tot de emo Oprah tot de ranzige Maury. Alleen The View (vijf vrouwen die een gast uitnodigen, op zich interessante vrouwen maar vijf vrouwen tesamen klinkt meer als een oeverloze koffieklets dan als een boeiende show. And so it is.) sla ik over. En mijn favoriet is David Letterman: de galantste grapjas van ze allen.

Aantwaarps bouve (antwerps boven, eddet verstoan)!

Volgens studies blijken de hardnekkigste dialectgebieden Antwerpen en West-Vlaanderen te zijn. In West-Vlaanderen vanuit een provincialistische reflex (er zijn geen grootsteden in West-Vlaanderen) en in Antwerpen omdat men het niet eens doorheeft. Dit klopt. Een familielid van me sprak steevast onvervalst Clement Peerens Aantwaarps maar ging er prat op dat ze Algemeen Nederlands sprak (Klap 'k' iek toch Algemiën Neiderlans!"), Antwerpenaren beseffen het niet eens. In 't Stad en errond zegt men me steevast dat ik vrijwel accentloos spreek maar eenmaal d'rbuiten word ik aangesproken op m'n hardnekkig Antwerps accent. Voor Antwerpenaren is hun accent nu eenmaal Algemeen Nederlands. Punt. Dit verklaart ook de reden waarom Antwerpenaren zich overal in Vlaanderen van het Antwerps bedienen. Ook de Antwerpse televisiemensen hoor je op tv vrijuit Antwerps praten (terwijl anderen hun accent proberen te verdoezelen). Dat o.a. Jan Leyers, An Ceurvels en Luc Wyns van Antwerpen zijn hoort iedereen en dat verklaart waarom in Limburgse, Gentse, West-Vlaamse series voornamelijk Algemeen beschaafd Antwerps wordt gesproken.

Antwerpenaren hebben ook de gewoonte alles wat niet Antwerps klinkt vreselijk te vinden. Toen we in het eerste middelbaar uitspraakles kregen en we -tot onze verbazing- te horen kregen dat onze korte klinkers te scherp waren werd dat onthaald op een fameus boegeroep (verder zat ik op een heel brave school). We hadden een leerling uit Oost-Vlaanderen die wel met voorbeeldige klinkers sprak en we zeiden allemaal dat we niet zoals haar wensten te spreken omdat we dat ronduit lelijk vonden. Er waren zelfs een paar leerlingen bij die meenden dat ze fysiek niet in staat waren hun korte klinkers niet scherp uit te spreken. Dat is dus een echte Antwerpse attitude.

Als we een tekst lazen en er viel een andere stad te lezen dan Antwerpen, Brugge bijvoorbeeld, moest de leerkracht de les vijf minuten staken omdat we het dan altijd nodig vonden om het West-Vlaams te faken. Alleen konden we niet echt het onderscheid maken tussen West-Vlaams en Oost-Vlaams, Gent werd Hant. Ook dat is een echte Antwerpse attitude. Antwerpse attitude: we vinden het nodig om West-Vlamingen te verbeteren: "Ge moe ni blakjse zeggen mor bliekske.". Op computer taalkamp had de kampleider het lumineuze idee opgevat om ons eens per provincie onze maaltijd te laten halen. Dat verliep vlot en rustig tot Antwerpen aan de beurt kwam: geduw en getrek en een rumoer. En toch lachen we met de anderen: we lieten de kans nooit onbenut om de anderen boeren te noemen. Iedereen die niet van 't Stad kwam was een boer en we geloofden dit ook nog. Da's een echte Antwerpse traditie. Net zoals we een traan van ontroering wegpinken als we Antwerpen weer binnenrijden. Of als iemand het woord kathedraal 'kathendroal' laat vallen. Want er is er maar een, die van 't Stad.

Zonder ooit een andere Vlaamse stad te hebben bezocht zijn we ervan overtuigd dat Antwerpen de mooiste Vlaamse stad is en op facebook zijn groepen als 'Aantwaarpen is 't Stad en de rest is parking' of 'Antwerpenaren zijn niet arrogant, ze zijn gewoon beter' bijzonder populair. En zelf zeggen we dat we eigenlijk bescheiden zijn. Onze burgemeester antwoordde op de vraag of Antwerpen de Vlaamse hoofdstad moest worden: "We zijn het al." . Op de provinciestrijd op facebook las je bij Antwerpen dingen als 'We gon da ier es rap winne.' en 'Antwerpen is het echt voor mij, zie mijn kathedraal schitteren in de zon', 'Antwerpen (de stad) is het gewoon, over de rest van de provincie wil ik het niet eens hebben'. Geen wonder dat boze Kempenaars wegtrokken na de zoveelste 'Antwaarpen is 't Stad en de rest is parking.' . Men probeerde nog de mensen van 't Stad aan te sporen om over de provincie te schrijven maar tevergeefs: Aantwaarpen is 't Stad en de rest is parking. En een leuke Alex Agnew: Antwerpenaren zijn gewoon onverschillig, wat er buiten de ring gebeurt interesseert ons gene fuck. Nadat hij de West-Vlamingen een nutteloos kutvolk noemde ("Wen zèn ien maan sted ne, joeng" we zijn in mijn stad nu, jongen) kreeg hij van het Antwerpse publiek een lang, lang applaus.

pontresina

Ik vond het wel leuk om m'n Clubvakanties vrij te geven dus ga ik gewoon verder.

De beste Clubvakantie was met Club Med in Pontresina, een jaar na Aldiana Fuerte Ventura. Een jaar later had ik ook de beste vakantie: een interrail Italië vakantie met Sporku (de nu Lierse schepen Sophie D'Hulst was erbij, en zij was toen ook al niet op haar mond gevallen, blij toe want ze gaf ons een kippenvel moment toen ze 'Morgen' ('Tomorrow') zong uit Annie, onvergetelijk). We hadden in Pontresina een hecht groepje vrienden die alles met elkaar deden, deelden, echte Friends (onze kamers waren zelfs over elkaar). Kom me niet vertellen dat Fransmannen idioot zijn want ik heb met hen reuzevakanties beleefd. Ik was er verliefd op de tennisleraar, die we de 'ass' noemden (in positieve zin) en omdat onze ouders de hele dag gingen stappen in de bergen waren wij tieners vrij om vrijwel niets te doen: alles wat we deden was hangen aan het zwembad, baden in de sauna, eenmaal gaan raften (avontuur!), wandelen voor een dagje St Moritz (het naburige stadje). En oh ja, ik deed wel iets: ik zat op golfles (niet dat ik daar nog iets van techniek over weet). En oh ja, we hebben een dagje in de Zwitserse bergen gewandeld (daarna weet je wel waarom wij de lage landen heten te zijn).

Ik kwam in Pontresina ook iemand tegen om nooit te vergeten, dat was Gilles. Ik was namelijk heel verliefd op Gilles. En dat was vrij excentriek van me aangezien hij niet erg geliefd was, hij werd eerder getolereerd door ons hechte Friends groepje. Gilles was namelijk arrogant, en ik zeg dat niet zo gauw over iemand. Hij kwam uit Marseille en was daar was bijzonder trots over. Marseille heeft dezelfde reputatie als Antwerpen in Frankrijk: pretentieus havenvolk. En dat was hij. Werkelijk. Het enige wat ik over z'n familie weet is dat z'n vader vaak whiskeys dronk aan de bar, iets wat Gilles ook altijd dronk, maar dan in het restaurant. De Friends (buiten Gilles) wisten allemaal dat ik smoor op hem was maar waren daar heel discreet over want hij viel namelijk op modellenvrouwentypes: hij flirtte met Camille, een blonde Franse stoot die uitsluitend Gaultier droeg. En ik uit Antwerpen kon daar dus zeker niet tegenop. Of dan was hij aan het opscheppen dat hij dronken wakker werd met een naakte sexy Club Medmedewerkster (G.O. heten zij) naast hem. Ik jaloers. Maar ik heb, uit onzekerheid, Gilles nooit mijn liefde verklaard. En ik vraag me nu nog af of hij nog steeds zo'n arrogante kerel in Marseille is. Toen voelde ik me met hem verbonden, we zijn beiden Steenbokkken (je zoekt altijd wel iets).

Clubvakanties. Moet je gewoon es meemaken. Een van m'n vriendinnen heeft ooit voor Club Med gewerkt, en ook zij heeft daar de warmste herinneringen aan. Club Med, club met wa? Club met veel plezier.

wilde Mira

Jaren geleden, toen ik nog geen achttien was, deden we elk jaar traditioneel een clubvakantie: Club Med of Club Aldiana (de Duitse Club Med, zeg maar). Ik weet dat er mensen zijn die clubvakanties helemaal niks vinden (vaak berust op een vooroordeel: een vriend van me vond Club Med ook helemaal niks tot we es een keertje naar Marokko gingen) maar ieder jaar mis ik het meer en meer. Vooral Club Med dan, die de leuze 'Alles kan en niks hoeft' weet waar te maken. Toch gaat dit berichtje over Club Aldiana.

Ondanks het taalverschil had ik altijd wel vrienden en vriendinnen op zo'n Clubvakantie. We converseerden dan in het Engels of met handen en tanden. Creatief. In Club Aldiana op Fuerte Ventura had ik zo'n onafscheidelijke vriendin Mira. Een dame om nooit te vergeten. M'n broer en andere jongens hadden haar nog voor me opgemerkt. Ze was groot, had lange slanke benen, grote borsten en een mooi gezicht. Mira was een stoot. En Mira was ook vrijgevochten: ze rookte op haar vijftiende al als een ketter, versleet drie vriendjes (gedurende die twee weken) waar ze dan mee het bed in dook (alhoewel, met een van die drie wilde ze niet), en zat 's middags al aan de Martini's. In de discotheek dronk en trakteerde ze tot in de vroege uurtjes Tequila. Haar ouders hadden niks op haar te zeggen (en ze was verwend met de hipste duurste kleren) en ze wou niks met de andere tieners te maken hebben omdat ze hen kinderachtig vond maar mij had ze om de een of andere reden wel graag (alhoewel ze een jaar ouder was).

Na de Aldianatrip heeft ze me nog es geschreven (iets over jongens) maar ik heb niet geantwoord (omdat ik toen al met kunst bezig was en geen zin meer had om over jongens te schrijven) en daar heb ik nu wel spijt van. Want ik vraag me af of ze inmiddels al getemd is, of ze nog zo waanzinnig sexy is, of ze nog steeds met geld smijt alsof het zand is.

ocd

Hier schrijf ik maar weer na een lange tijd niets te hebben gemeld: computerperikelen en andere veranderingen. Nee, geen baby, nog niet.

Iedereen heeft iets en ik ook. Wat de meesten uit m'n omgeving wel weten is dat ik last heb van allergieën (waar is mijn hond?) maar iets wat ik heel goed weet te verbergen is dat ik last heb van een obsessief compulsief iets. Dwangneuroses, dwanghandelingen. 50 keer nachecken of je de deur wel hebt gesloten, dingen écht tellen, m'n boeken, cd's, dvd's en kleren op een kleerhanger staan op een bepaalde manier geordend en het is een (ingebeelde) ramp als er ook maar iets verkeerd staat. En de rituelen en de handen die net iets te veel gewassen worden. Maar de waarlijke ziektedrempel van een uur per dag ermee bezig zijn is (nog) niet bereikt, dus bij mij is het vooral een vermoeiende bezigheid, bijgeloof, en ook stom omdat je weet dat het stom is, en toch kan ik het niet laten. Gewoon het huis verlaten zonder die deur na te checken, of de lichten, enzo voor twee weken op vakantie gaan. Da's lef.

Wonder

Omstandigheden brachten me ertoe een weinig tot vrijwel niet productief te zijn op m'n eigen blog. En aangezien ik hoop de verloren data ooit terug te winnen op m'n computer zal ik nog wel even hier onproductief zijn. Maar nu heb ik dus m'n laptop weer en ga ik weer wat schrijven. Over muziek.

Ik heb over m'n favoriete artiesten geschreven (voornamelijk Prince en P-funk) en Sly & The Family hoort daar ook bij (heb ik vast al es een keertje vermeld) alleen Stevie Wonder lijkt hier op m'n blog in verhouding vrijwel bijna niet aanwezig te zijn. Last Fm is wat mijn profiel betreft niet altijd een weerspiegeling van m'n favoriete artiesten (in volgorde dan) maar Stevie Wonder staat daar hoog, en da's een feit dat helemaal klopt. Mijn grootse liefde voor z'n muziek begon met de eerste noot van Songs in the Key of Life en tot dusverre is die grootse liefde er nog steeds.

En dat vraagt om een ode:

stevie wonder - part time lover
Geüpload door kareem93.