Sin City is een van m’n drie gedownloade films waar ik geen internet voor nodig heb. Een understatement: ik vind hem goed.
Nochtans had ik aanvankelijk m’n reserves om hem te bekijken: ik hou namelijk heel veel van de graphic novels Sin City van Frank Miller. Uit het verleden blijkt dat graphic novels zich niet makkelijk naar het witte doek vertalen (Watchmen zou een fiasco zijn). en ik zag echt niet in hoe je die visuele pareltjes van Frank Miller kon verfilmen, dat hele sfeertje kon overbrengen. Maar ja, eigenlijk, ik moést hem gewoon zien.
De makers zijn er wonderwel in geslaagd Sin City tot leven te brengen, de duistere sfeer op een visueel verbluffende stilistische manier over te brengen (veel zwart/wit, af en toe functioneel kleurgebruik), de personages, de drie crime verhalen die je best kan omschrijven als achtervolgings- en of revengeverhalen, het acteerwerk. Magisch. Vooral van Elijah Wood stond ik verbluft, Elijah Wood, de hobbit, het kindacteur met de grote onschuldige ogen speelt overtuigend een memorabele enge meestervillain.
Zowel Frank Miller als Rodriguez als Tarantino werkten aan deze film, op (vele) momenten is het een Tarantinoëske gorefest, zonder het lachwekkende dan. Voor sommigen is Sin City too disturbing, niet voor mij: ik zag Cannibal Holocaust op m’n eentje toen ik zestien was, een film die waarschijnlijk nu niet meer gemaakt zou mogen worden.
