Voor Liesje

Jeugdvrienden. Jeugdvrienden die je open ziet bloeien, da’s prachtig! Liesje, Lies is zo’n jeugdvriendin. Dankzij haar, haar ouders ben ik in België terechtgekomen. Of dat nu zo’n succesverhaal is geworden laat ik liever aan anderen over (maar ik mag zeggen dat ik blij ben met mijn ouders). 

Alleszins, Ik denk nog vaak aan haar. De eerste keer back to Rwanda zat ze op m’n schouder. Ik had het toen zonder haar niet zo ‘goed’ gedaan. 

Ze wordt straks jarig. 

teenybopper high school movies: mijn top 3

 

Let’s face it. Vaak zijn high school movies irritante voorspelbare films genre High School Musical. Het beste wat de High School Musical franchise heeft voortgebracht is de South Park parodie Elementary School Musical. Een van de slechtste films in het genre die ik ooit verplicht moest uitzien is You Got Served. De hele tijd vroeg ik me af: ‘Waar is het verhaal?’ en was opgelucht toen de film gedaan was. Believe me, dat heb ik niet snel. 

Maar om met een positievere noot verder te gaan: hier is mijn top 3. Films die ik werkelijk minstens een keer per jaar herbekijk. 

1. The Breakfast Club. 

The Breakfast Club is eigenlijk de High School movie die andere high school movies overbodig maakt. Een onovertroffen meesterwerk dat gewoon niet te overtreffen valt. Het heeft alles: teenage angst, spitsvondige dialogen, legendarische herkenbare personages, geweldige dans en muziek. Het verhaal van a brain, a beauty, a jock, a rebel and a recluse. Wisten jullie trouwens dat Nelson uit The Simpsons gebaseerd is op Bender gespeeld door Judd Nelson? Geniality meets geniality. 

2. Clueless 

Een voor de MTV-generatie van de jaren ‘90. Which I am. Alicia Siverstone was al MTV-royality door haar verschijning in drie (!) Aerosmith video’s, met Clueless kroonde ze zich tot de Queen B van de MTV-generatie. Mind you, Beverly Hills 90210 was toen dé hitserie (naast Melrose Place en Baywatch) waar de volgende dag op de speelplaats druk over werd gediscussieerd en dan volgt er een soort 90210-film in een grappig, MTV-waardig jasje. We went nuts. Samen met Mean Girls waarschijnlijk de meest gequoteerde tienerfilm. “He does dress better than I do. What would I bring to the relationship?” 

3. Mean Girls

The Plastics. Regina George is zelfs nog meer dan Cher Horowitz (Clueless) de ultieme memorabele Queen B, geniaal vertolkt door Rachel McAdams. Thank you Rachel maar vooral thank you Tina Fey (een van de beste Saturday Night Live alumni) die ons The Plastics schonk. De ene legendarische scene volgt op de andere, deze film heeft zoveel memorabele momenten, memorabele quotes. Het acteerwerk is on top. Deze film is so fetch. So let’s make fetch happen! 

Eetstoornis

 Ik heb nooit een eetstoornis gehad in de ‘klassieke’ zin, nooit anorexia, nooit boulemia maar wel jarenlang een eetstoornis. Tijdens mijn studentenjaren. Plots, ik deed er geen moeite voor, viel ik 10 kilo af toen ik van Antwerpen naar Gent ging. Het pubervet verliezen ofzo. Ik heb in Gent gestudeerd, faculteit Letteren en Wijsgebeerte: Germaanse. Ik had het ‘geluk’ om er geweldige profs te hebben die me hebben gevormd. En ook het ‘geluk’ om er een geweldig lief te hebben die me ook heeft gevormd. Naast natuurlijk zoveel andere mensen die ik in m’n vorig blogbericht ‘Teachers’ heb vernoemd. Maar ik zat dus in Gent met een joekel van een eetstoornis.

Iedere dag stond ik ‘s morgensvroeg op de weegschaal en als ik een halve kilo was bijgekomen was m’n dag verpest. Ik weet nog precies wat ik at om niet bij te komen. ‘s Morgens een appeltje, daarna om de twee uur tussen 10 uur en 18 uur: een snee boerenbrood met Philadelphia. Of een chocolate chip koekje. ‘s Avonds een mini pizza of een fishburger met tartaar van frituur De Frietketel. Om de twee uur, klokskag. Als ik meer dan dat at, was ik in paniek. Op den duur woog ik tussen 38 en 40 kilo. Boven de 40 gaan, was een ramp. Ik ben klein maar zelfs voor m’n lengte was m’n BMI te laag.

Oh ja, ik at ook veel rijsttaartjes, die ging ik halen bij een bakerij in de straat die de grootste dikste lekkerste rijsttaartjes verkochten en ik was er als kind aan huis. Die dame, die lieve dame was een soort kotmadam. Urenlang sprak ik met haar over m’n besognes van de examens. Na m’n studentenjaren heb ik haar een roos gegeven, om haar te bedanken. 

Daarna stapte ik over op een andere eetstoornis: enkel biologisch food. Veel linzen, kikkererwten. Nadien werd het helemaal dramatisch: veel witte suiker en frieten. Mijn eetpatroon was rampzalig. En wat dronk ik: thee, water, rode wijn en whisky (ik rookte ook sigaren, dat mis ik soms wel, een fijne sigaar met een glas goede whisky). Geen klassieke eetstoornis, het was wel een eetstoornis: dwangmatig op de weegschaal staan, fanatiek op je gewicht letten. 

Pas toen ik weer van Gent naar Antwerpen verhuisde, heb ik mijn weegschaal uit de deur geshot. Tot vorig jaar heb ik geweigerd om nog op een weegschaal te staan. Buiten een doktersbezoek. Mijn gewicht wou ik niet weten. 

Nu durf ik weer op de weegschaal te staan, al heb ik er nog altijd moeite mee. 

Vandaar: of mensen nu dun zijn of dik, omarm jezelf want ik wéét wat het is om dwangmatig op je gewicht te letten.