graphic novel geek

 Onlangs ontdekte ik tot mijn grote vreugde op social media dat er toch een hele hoop mensen zijn die graphic novels lezen. In mijn omgeving ken ik nauwelijks mensen die net zo hard door het virus zijn gebeten als ik ben, al 25 jaar lang! Literatuur die ik niet goed vind, lees ik niet uit, graphic novels wel. En van de verfilmde graphic novels zou ik ten stelligste aanraden om het boek te lezen. Afgezien van Sin City is de graphic novel altijd 100 000 keer beter. Ik weet nog hoe verwonderd ik was toen men Sin City op het witte doek wou brengen, ik dacht: hoe kunnen ze dat verfilmen, het leek mij een bijna onmogelijke taak om die sfeer op het grote scherm te brengen. Wat overigens keihard is gelukt. 

Het is ook leuk om te zien dat er zowel vrouwen als mannen zijn die graphic novels lezen, het leek altijd meer een mannenbastion te zijn. Persoonlijk ken ik slechts een dame die verzot is op het genre. 

In Brussel worden manga’s, graphic novels en strips meer gelezen, daar kom je de ene boekhandel na de andere tegen, daar is het niet zo vreemd (wél is het moeilijker om er Nederlandstalige werken te vinden). In Antwerpen moet je al meer je best doen om goeie striphandels te vinden. En veel mangareeksen hebben ze niet. Soms kijk ik bij gebrek aan naar de animéversie (wat overigens geen straf is). 

Ik grijp nog wel heel vaak terug naar Westerse graphic novels, zo las ik onlangs kort na elkaar Prison Island van Colleen Frakes en This One Summer van Mariko Tamaki (die onbegrijpelijk in sommige scholen in de VS is verboden 😳) maar probeer toch meer graphic novel manga’s te lezen. Natuurlijk een genre dat nog moeilijker te vinden is en nog minder mensen lezen. Ja, zo ben ik weer. 

En huh, ik wist niet eens dat er een animé van Barefoot Gen is. Maar lees toch maar de manga. Bestaat uit 10 delen, je zal nooit meer hetzelfde zijn. 

the unbelievably talented Rita Moreno, Hollywood’s amazing triple threat

 

Een mysterie over Hollywood is: waarom kent de huidige jonge generatie Rita Moreno niet? Waarom is zij zelfs bij mijn eigen generatie niet bekend? En let wel: dit vind ik òprecht heel pijnlijk, een van de meest onvergetelijke dames in de filmwereld is zij. 

In een tijd (Golden Age of Hollywood) waarin Rita Hayworth, de haren rood verfde, haar haarlijn bewerkte en haar Britse/Ierse moedersnaam gebruikte om een Spaanse afkomst te verdoezelen, bleef Rita Moreno trouw aan haar Puerto Ricaanse roots. Alhoewel ze hierdoor vaak naar eigen zeggen beperkt werd tot stereotype vernederende rollen : “De Latina in Westerns op blote voeten.” 

Haar iconische doorbraakrol, Anita in West Side Story, kwam volgens haar ook allesbehalve aanwaaien: “Zowat elke actrice/danseres met donkere haren en bruine ogen werd gevraagd voor een auditie.” Rita kwam, speelde en overwon fenomenaal. Naast de rol kreeg ze er een Oscar bovenop (de onvergetelijke Rita Moreno gaf trouwens ook een onvergetelijke Oscar speech). 

Haar Oscarwinst bracht weinig zoden aan de dijk aangezien ze bleef getypecast worden. Ditmaal gaf ze niet toe en speelde vervolgens jarenlang niet meer in films. 

Rita Moreno is een dame met een Wil en Passie. Zo ook in haar privéleven: ze beleefde in haar heel jonge jaren een turbulente romance met Marlon Brando, briljante acteur, een humanitaire voorvechter maar een notoire slechte liefdespartner, die zowaar eindigde in een zelfmoordpoging. Marlon dreef haar letterlijk tot het diepste uiterste, met weergaloze dramatiek als gevolg. Evengoed kan haar passie haar naar het hoogste uiterste brengen, je moet alleen maar naar haar carrière kijken, de talloze, talloze, talloze prestigieuze prijzen die ze ermee won. 

In Hollywood zijn nog voor de EGOT, de PEGOT award winners zeldzaam. Het is de allergrootste eer die je in ontvangst kan nemen: Peabody, Emmy, Grammy, Oscar, Tony. De 5 gouden awards. Slechts 18 personen hebben een EGOT, slechts drie personen een PEGOT: Mike Nichols, Barbra Streisand en Rita Moreno. Mike Nichols is inmiddels overleden, Barbra Streisand is berucht arrogant, Rita Moreno heeft na 7 (!) decennia in Hollywood nog steeds een vlekkeloze reputatie van een allercharmantste funny lady te zijn. Een soort Betty White met een PEGOT. Respect. 

Robbie Williams

Mijn allergrootste celebrity crush ever heet Robert Peter Williams. Robbie. Ik was 12 toen m’n crush begon en een jaar later was het alweer over, kort maar krachtig. Ik verzamelde alles wat los- en vasthing over Take That, ook al vond ik hun muziek niet goed, ik was puberaal bakvisachtig hevig verliefd op Robbie. It was in his eyes, de expressie in zijn gezicht, bewegingen. En dat hij de rebel, de humoristische van de band was, leverde hem ook extra punten op. 

Dat was 1992 - 1993. Na eind ‘93 heb ik hem niet meer gevolgd, al blijft hij voor mij natuurlijk een popster als geen ander, net omwille van dit verleden. En het deed me oprecht plezier om in de Netflix documentaire te zien wat er van hem is geworden: ik zag een lieve, gelouterde, spontane, open, humoristische, diepzinnige man met nog steeds het fonkelende ondeugende licht in z’n ogen. Is hij eindelijk volwassen? Nee, Robbie zal nooit volwassen worden. Maar verstandiger? Absoluut!