It's been five years since you've been away

 Alweer vijf jaar geleden. Precies vijf jaar geleden kregen we te horen dat his Royal Purple Badness, the Artist Mainly Known as a Dirty Funky Great Man in Paisley Park bezweek. 

We kregen dit te horen en in mijn geval was het letterlijk 'te horen': een close vriend belde me nadat ik euforisch thuis kwam van een les. Uit mijn vrolijke toon bleek duidelijk dat ik niks wist. "Je hebt het nog niet gehoord?" "Nee, wat?" "Euh, ik weet niet goed hoe ik je dit moet zeggen." (tja, dan wist ik wel dat het geen goed nieuws kon zijn) "Zeg, het gewoon." "Prince is gestorven." "Wàààààt!!!???" (ik wist niet waar ik het had, wat er gebeurde, hoe ik moest reageren) 

"Ik vind het erg dat ik je dit moet vertellen." "Nee, nee, echt niet. Natuurlijk vind ik dit verschrikkelijk maar ik ben blij om het van jou te vernemen dan van de radio of een nieuwssite." Tot op de dag van vandaag meen ik dit: liever dat soort nieuws te horen van een close vriend. Maar wàt een ànticlimax. 

Vervolgens wierp ik me maandenlang als een fanatieke gek op z'n werk, video's, herinneringen, docu's, etc. etc., waarna het veel te pijnlijk werd en ik Prince maandenlang niet meer kon horen.  

 

https://vimeo.com/313611078   Zijn eerste tv-optreden. Zo verlegen en dan zie je hem spelen. Wow! :-))  (dit is de link)

Deze blog pobeer ik sinds 2008 te onderhouden, er is geen enkele artiest over wie ik zoveel geblogd heb als over hem. Tot ik het zelf haast 'zielig' van mezelf begon te vinden: alweer een post over Prince. Maar hoeveel pijn dat nieuws op 21/4 2016 ook deed, ik heb voornamelijk (met uitroepteken!) goeie, mooie, euforische herinneringen aan hem. Zelfs aan de last minute optredens waarin ik zonder ticket tevergeefs tot middernacht aan de deur stond. Haha, en eentje stiekem via een zijdeurtje bij de Paradisio in Amsterdam kon meeluisteren. 

https://www.dailymotion.com/video/x4crnjj (de vibe van de concert)

 Ik kon weer écht naar Prince luisteren nadat ik een symfonisch concert in Cirque Royale in Brussel cadeau had gekregen, goedgekeurd door de erven van Prince. Met vaak tranen in de ogen woord voor woord stilletes meegzongen. Dat was de kathalysator. Sindsdien kon ik weer naar hem luisteren. 

Zijn eerste plaat heet: 'For You' en whàt a Nice stuff heeft hij voor ons gedaan. 

Het televisiekijkgedrag in de nineties

 Misschien moet ik alleen over mezelf praten maar het valt me op dat we in de jaren '90 massaal naar echt slechte televisie keken. Tja, de jaren '90 waarin misbaksels als Cotton Eye Joe op nr1 in de hitlijsten stonden. Ik geef een voorbeeld: we keken naar komische series die niet eens grappig waren. Full House bijvoorbeeld. Ik keek ie-de-re dag enkel en alleen om uncle Jesse wiens sexiness de eerste jaren werd ontsierd door z'n bussiness up front and party (?) in the back mullet. Full House was zelfs zodanig melig dat Bob Saget een scheldwoord werd. Zegt voldoende. En maar kijken. Zeker, de Olsen twins waren schattig maar niet schattig genoeg om twintig minuten lang suikerzoete moralistische brol aan te horen.  Ja, komische series mochten zelfs irritant zijn. Family Matters met een van de irritantse personages ooit gecreëerd. U weet dat ik Steve f*** Urkel bedoel. We vonden Hanging With Mr. Cooper übercool. Onlangs las ik dat het een van de slechtste komische series ever is. De show die we allemaal brilliant hilarisch vonden was The Fresh Prince of Bel Air. Als ik terugkijk, zo geniaal hilarisch was dat eigenlijk niet. Goeie show maar we maakten er een meesterwerk van dat het eigenlijk niet was. 

Volgens TV-Guide een van de slechtste series ooit gemaakt, Baywatch, werd de meest bekeken show ever. Wereldwijd stemden we wekelijks af op Baywatch. Een show waarin de flinterdunne verhaallijn als excuus diende om naar halfnaakte lijven op het strand te kijken. Minutenminutenlange muziekclips van vrouwen en mannen aan de zee. Dat was Baywatch. Je keek naar slechte series omdat er knappe mensen in zaten, Baywatch deed op den duur niet eens meer de moeite om echte verhaallijnen te bedenken en groeide uit tot de meest bekeken show ooit wereldwijd. Er is geen enkele serie door zoveel landen aangekocht: meer dan een miljard wekelijkse kijkers in wel 148 landen. Als de mensen maar knap zijn, dachten we in de nineties. En over ongrappige melige kitscherige shows gesproken: say no more than Saved By The Bell. Maar het was zo populair dat zelfs Jimmy Fallon er een special over deed in The Tonight Show. Mijn excuus is dat ik toen een heel jonge tiener was, Jimmy had eigenlijk geen excuus.

Ook de volgens TV guide slechtste show ooit gemaakt, The Jerry Springer show, werd wereldwijd bekeken. Zelfs Jerry Springer gaf toe dat hij nooit naar zijn eigen show zou kijken. Wij dus wel. "Jerry! Jerry! Jerry!" Ik hoor het publiek nog scanderen en juichen en klappen als ze gingen vechten. Man, man,man toch. En daarna werd er op school over gepraat. En je moést iedere week naar het sensatiebeluste Jambers kijken waarin mensen gewoon te kakken werden gezet. 

Het lichtpuntje is dat The Simpsons toen beter was en South Park is ook een product van de jaren '90. Maar waarom keken we toch naar MTV's Singled Out? En alsof dat nog niet erg genoeg was ging VT4 het format kopiëren, Ideale Maten. Zucht. Datingshows waren toen thé way to go. Woordenbraaksels als "Ik ben Nele en zoals mij zijn er niet velen." werden toegejuicht én zelfs bewonderd. Goed gevonden! En MacGyver die van vijf meter hoog, en neen, ik overdrijf niet, het was zelfs veel hoger, zonder enige schram op beide voeten belandt, daar keek iedereen naar. Zelfs de zussen van Marge Simpson. Ook al was er niets spannend aan.