Een ritje naar de zon

Ik ga hier ongegeneerd en schaamteloos en zonder enige gêne reclame voor een wagen neerschrijven maar een Citroën 2CV, een 2CV heeft me in een rit van een emotionele diepte naar een topmoment gebracht. Werkelijk. Door gewoon enkel en alleen in die auto te stappen en mee te rijden. Dit kan misschien zo naïef lijken, of zo kinderlijk, of -in het beste geval, aandoenlijk- maar dit is gewoon de waarheid. Een collega zei me dat ik straalde, zodra ik in die auto zat. Deux Chevaux, for your most uplifting experiences. Zoiets.
Tja, nu weet ik ergens ook wel weer waar dit gevoel vandaan komt: heel recent deed ik een Bratislaviaanse tour in een wagen die nog ouder was dan de Deux Chevaux. Ie-de-reen bekeek ons toen we voorbijsukkelden. Zelfs in Bratislava. ;-) Maar die tour was top top top en zodra ik die Geit, die Eend, die Deux Chevaux instapte dacht ik weer aan die toprit. En brak de hemel stralend open en kon ik niet anders dan meestralen.
En tja, ik heb ook ALTIJD wel een zwak gehad voor oude automobielen, oude motors. Dunno why. Echt niet. Maar geef me maar zo'n au-then-tie-ke Mini Cooper. Ik ga dan effe snel m'n rijbewijs behalen.

bange Katie op datingsites

Ik ga me op datingssites begeven. Wat eng. Op de door mij afschuwelijk verwaarloosde Tinder zat ik al maar vriendinnen hebben me serieuzere sites aangeraden. Wat eng. Voor de mannen op die sites heb ik hoegenaamd geen schrik, het is eerder voor mezelf. Ik wil niemand teleurstellen.
Ik weet heel goed hoe ik kan daten als ik nog met iemand anders in m'n hoofd zit. Dat is dan namelijk een regelrechte  fiasco. Zo erg zelfs dat jongens mij daarna nooit meer willen zien en kwaad op me zijn omdat ik hun avond heb verpest. In het begin verloopt de avond nog goed, hebben we een reuzelol. Denken zij misschien:"Er is een vibe." En dan ga ik alles liggen verknallen door de rest van de avond over de jongen in m'n hoofd te praten. Of erger nog: m'n date keihard te laten staan. Mij daten op zo'n moment is dan echt niet leuk. Daarom ben ik bang: ik moet mezelf tegen mezelf beschermen.
Ik ben na het aansporen van een vriendin van me drie maanden geleden met goeie moed op Tinder begonnen. Een beetje voorzichtig maar kom. Ik was ietwat in de wolken want ik had leuke contacten. Zou het? En dan ga ik die vervolgens allemaal stuk voor stuk voor stuk verwaarlozen. Da's niet oké en niet netjes.
Ik ben dus bang. Het is een énorme stap voor me. Omdat ik andere kerels niet meer wil kwetsen had ik me voorgenomen om voortaan te daten als m'n hoofd leeg is, zodat ik er een en al voor die jongen kan zijn. Als ik daar nu op moet wachten kan ik wachten tot in Sint Juttemis. Of tot ik een ons weeg. En dat wil ik niet. En ach, ook al bega ik blunders zoals Rachel Green, ik probeer het dan toch tenminste.

minder hopeloos verliefd :-)

Ik ben op goede weg. Na jaren van emotioneel lijden, fysieke pijn om het lijden, het is als een mes dat in je keel snijdt. Of je adem wordt benomen. In elk geval het is een v-r-e-s-e-l-ij-k gevoel. Na jaren van lijden weet ik nu dat ik iets kan veranderen. Ik zit nog steeds opgesloten in die doos, al zoekende naar een sleutel maar ik weet tenminste dat ik die kan zoeken. Dat het niet zo hoeft te blijven. Dat ik niet in m'n hilarische situatie hoef te blijven steken.
Ik schrijf verhaaltjes, dat doe ik al jaren. In een van m'n verhaaltjes komt dit ook voor iemand die zich opgesloten voelt in haar kast van onmogelijke liefde. En daar radeloos en boos en verdrietig om wordt. Toen ik dat verhaal meer dan 10 jaar geleden schreef dacht ik van : wat mooi dat je zoveel van iemand kan houden. Maar laten we een feit een feit noemen. It sucks.
Ghô, het besef dat ik m'n situatie kan veranderen doet me goed. Oplossingen.
En soms moet je wel door een diep dal gaan om iets te veranderen. Ik heb vandaag zowat de bottom gezien en wild om me heen geschopt: "Help mij!" 😰 En kijk, ik ben geholpen. 😊
Ik ga absoluut niet durven zeggen dat ik over hem heen ben. Champagneflessen mogen dus nog dicht blijven. Maar ik weet nu wel wat ik kan doen om die kast meer te openen. En dan wil ik samen met iemand in een andere kast zitten. En kast vol liefde.

Positief Hopeloos Verliefd

Het gaat al wat beter. Ik besef nu zelf het onwaarschijnlijke absurde van deze situatie. Hilarisch eigenlijk. Dat ik dit erger vind dan gestalkt worden. Of gedurende 1,5 jaar in terreur leven omwille van een sociopathische huisgenoot. En dan nog es een psychopatische onderbuurvrouw die zich jouw salon eigen maakt. Dat ik dit erger vind is gewoon hilarisch. Dat ik niet weet hoe ik dit moet oplossen is ook gewoon hilarisch. Als INTP'er of hoogbegaafde of Plant ben ik redelijk koel, rationeel, een denker. Ik ben niet zo'n goede trooster want ik zoek altijd naar oplossingen. Irritant voor sommigen die gewoon een schouder willen. Het frustreert me dus des te meer dat ik met m'n kop tegen de muur sta en gewoon geen oplossing zie. Al twee jaar lang zie ik geen oplossing. Net wanneer ik denk dat ik er vanaf ben val ik er het volgende moment weer keihard in. Hilarisch eigenlijk. Dan schrijf ik "Ik ben eindelijk, denk ik, over die jongen heen." En iedereen klappen, applaus "Yeah, Stefanie! Yeah!" Champagneflessen gaan open. En de volgende dag een huilende radeloze Stefanie "Ik kàn hem niet vergeten wat moet ik doen? 😰 Hilarisch gewoon.
Ook gewoon het absurde van de situatie: na m'n lange relatie had ik tegen mezelf gezegd dat ik de volgende keer zou vallen op iemand die dichter staat bij het milieu waar ik in ben opgegroeid. Terwijl we eigenlijk uit kràk hetzelfde milieu kwamen. ASO-parcourtje, universiteit Letteren en Wijsbegeerte, op kot op 18 jaar, leraar. Het plaatje van de doorsnee Blandijnstudent. En nu word ik zo keihard verliefd op iemand die zo ongelooflijk ver staat van wat ik ken dat het gewoon raar is dat ik hem ooit heb leren kennen, van dichterbij. Ook dat is hilarisch.
En ik heb ooit gezegd: "Geen enkele jongen is het waard dat ik erom ga huilen." En tien jaar later zit ik met dichtgeknepen keel in de metro te huilen omdat ik iemand ben tegekomen van wie ik dacht dat hij op de jonge Marokkaan lijkt. Ook zo'n hilarisch moment: ik dacht eindelijk weer es gevoelens te hebben voor iemand. Iemand die me aan hem deed denken (ook dat is dus hilarisch) en dan zie ik iemand in de metro wiens achterkant (!) me aan hem deed denken en dan zit ik te huilen en radeloos te sms'en naar een vriendin 'Ik kan het niet. Ik kan het gewoonweg niet. Wat moet ik doen?' En weg waren ook meteen de gevoelens voor die andere kerel omdat het besef er weer keihard inhakte.
Misschien is het positief dat ik de hilariteit van dit alles inzie. Ik kan er dus om lachen, als ik er niet om huil. En misschien ben ik ook dankbaar dat ik weet wat het is om écht verliefd te zijn, om echt van iemand te houden, door gewoon om wat die persoon is.
Soms ontwaar ik een glimpje van verbetering in de Grote Verspilling der Gevoelens. Dan vind ik een andere jongen leuk maar dat duurt helaas slechts een dag dat ik enthousiast kan worden over een andere kerel. Zelfs de eerste jongen op wie ik echt verliefd werd valt in het niets. Die was ik na een week vergeten. Werkelijk. Of misschien zelfs een dag. Ik heb een mooi lijstje van twee jongens van wie ik werkelijk hield waarvan een ik al na een dag vergeten ben. Ik weet niet eens hoe ik dat doe, zo weinig verliefd worden. Het is niet zo dat ik een record wil breken. Hij vroeg me hoe het kwam dat ik nog single ben. En dan dacht ik: "Zie je voor de fuck niet dat ik alleen met jou in m'n hoofd zit?" Maar dat kan ik niet zeggen. Dan zou het ongemakkelijk worden.
Of die keer toen hij dacht dat ik lesbisch ben. Ik dacht: JIJ moest eens weten. JIJ moest eens weten hoe lesbisch ik wel ben. Dat kan ik je zo laten zien. Graag zelfs.
Of dan gaat hij me liggen adviseren hoe ik aan de man geraak. En denk ik: wacht eens even. Dit wil ik helemaal niet horen. Jij bent de laatste persoon op deze hele wereld die mij moet gaan adviseren hoe ik aan de man geraak. Ik zit er herinnering na herinnering na herinnering na herinnering op te sommen dat het eng wordt en dan heeft hij niet door dat ik totaal niet bezig ben met andere mannen.
Hilarisch eigenlijk. De Grootste Liefde van je leven gaat je effe liggen adviseren over relaties. Dat gevoel is on-wer-ke-lijk.
Erover schrijven doet me wel goed en tegelijkertijd doet het me ook nadenken over het feit hoe het komt dat ik zo weinig verliefd word. Het is heus niet zo dat andere jongens me niet zien staan. Er zijn er zelfs die kwaad worden dat ik nu al jaren verslingerd ben aan de onmogelijke liefde. Ik heb niet een positieve reactie gekregen van een kerel. Niet een. Een heeft me zelfs regelrecht uitgescholden en hem de grond ingeboord. Sindsdien heb ik met die kerel geen woord meer gewisseld. Geen woord.
Misschien kan ik weer dagdromen over de Grote Liefde die me dit alles doet vergeten. Zelfs als hij m'n naam uitspreekt, klinkt het als muziek. Ste-fa-nie. Even mooi zoals die jonge Brusselse Marokkaan mijn naam uitspreekt. Minstens even mooi. Dàt is een vereiste.

Hopeloos Verliefd

Voor zo'n klein en fijn meisje heb ik een hele hoop karakter. Ik ben een Steenbok voor iets, haha. Ik vecht me er vaak wel doorheen. Maar tegen de Liefde ben ik niet bestand. Is dat dan mijn Achillespees? Mijn zwakte, mijn zwakke plek? Ooit zei er es een vriendin tegen me: "Als jij verliefd bent, verlies jij je verstand." En ja, dus. Ik heb de meest onbezonnen gekke dingen gedaan. Met een kop vol liefde. En nu zou ik niet eens weten waar m'n verstand is. En het doet ook zo'n pijn.
Ik heb. Echt. Al. Vanalles. Geprobeerd. Geen contact: ging ik kapot van verdriet, dat wil ik niet meer. Zo'n verdriet waarin je keel wordt dichtgenepen. Nee, hoor. Ik ben ooit maandenlang gestalkt geweest. Terror. Ik kan je vertellen dat dit gevoel erger is dan gestalkt te worden.
Wat nog geprobeerd: contact: da's natuurlijk wel het leukste, da's de roze wolk. Maar het voelt ook aan als uitstel van verdriet. En ook alsof je een glimp van de schaduw van het Idee Liefde mag aanschouwen. Het Platoonse Idee Liefde. Je komt die grot niet uit. Ook nog geprobeerd: vluchten: en wel hier op m'n blog. Da's leuk maar je kan niet blijven vluchten. Dat verdriet is nu al twee jaar bezig, man. Twee jaren! :-o Ook nog geprobeerd: andere jongens opzoeken. En ik heb een keileuke keiknappe gast gewoon laten staan. Dat helpt dus ook niet.
Ik weet niet wat ik moet. Misschien gewoon toegeven dat ik hopeloos verliefd ben en hopeloos veel pijn heb. Dat is dan mijn zwakte, mijn zwakke plek. Heeft er iemand een pleister?
Ik ben gewoon keihard gevallen voor een jonge Brusselse Marokkaan die zo ver afstaat van alles wat ik ken. Maar hij is gewoon alles wat ik wil en niet mag hebben.
Ik weet zelfs niet of hij werkelijk beseft hoe graag ik hem zie. Ik ben zogenaamd hoogbegaafd en hoogsensitief. Alles wat je voelt wordt bij mij vertiendubbeld, zeg maar. Hoogtes en laagtes. Eind vorige maand leek ik wel gedrogeerd, nadat ik hem had gezien. Pas vijf uur later kwam ik tot besef: "What the fuck heb ik allemaal gezegd en geschreven?"
Ach, ik ben gewoon hopeloos verliefd. Het zou leuk zijn als ik es een keertje niet zo hopeloos verliefd mag worden. Ik wil net zo verliefd zijn als nu. En helemaal in de armen van mijn geliefde verdwijnen. En huilen om het verdriet dat ik nu voel. En dan zegt hij: "Het is ok, ik ben er nu voor jou." Ach.