Ja, ik ben bang en ik ben boos. Dat onveilig gevoel in de metro, extra opletten enzo bekruipt me voor het eerst. Door hen voel ik me onveilig en dat wil ik niet. Opgroeiende in Antwerpen waren er jaarlijks wel een aantal bommeldingen in de prémetro. Nooit een seconde heb ik me daar onveilig bij gevoeld, sterker nog: ik moest lachen met al die mensen die angstig waren voor terroristen in de metro. Ook na 9/11, de aanslagen in Londen heb ik me geen seconde onveilig gevoeld, dat kwam niet eens in me op. Ik was tegen oorlogen en vond dat je kwaad niet met kwaad mag vergelden. Pas na Charlie Hebdo heb ik het geweer van schouder veranderd. Nog steeds uitgesproken voor de Liefde en de Vrede, doch al iets voorzichtiger en genuanceerder. Toen ik las over de verijdelde aanslagen op de Thalys en in Verviers ben ik me voor het eerst onveilig gaan voelen. Ik woon dan ook in Brussel, de Europese 'hoofdstad' van de Jihadisten. Even maar, kort na de verijdelde aanslagen kreeg ik te maken met het zogenaamde onveiligheidsgevoel, in de metro. Toen ik een 'verdachte' man zag met een koffer. Daarna dacht ik: Help, wat is mij overkomen? Geef ik uiteindelijk ook toe aan de angst?
Sinds de recente aanslagen in Parijs waan ik me overal op openbare plekken waar veel mensen bij elkaar komen onveilig. Met een paar collega's bespraken we al wat we doen indien we het slachtoffer zouden worden. Da's de eerste keer dat we dit onderwerp aansnijden en een teken aan de wand. Allemaal zijn we het erover eens dat er een OPLOSSING moet komen. Dit kunnen we niet en mogen we niet langer dulden.
