genealogiën op 't net

Wat je met een dagje grasduinen in je genealogie wel niet kan ontdekken: zomaar effe ontdekt dat mijn familienaam 'van Heemsbergen' zomaar effe teruggaat op de Middeleeuwse Duitse oeradel, die van heugenis in de geschiedenisboeken geboekstaafd staat vol edellieden. De oeradel bestaat namelijk uit edellieden die van adel zijn, since like forever, (aantoonbaar voor 1350), en anders dan de briefadel zich te goed voelde om officieel in de adelstand verheven te worden met een titel want zij hadden aan niemand of niks te bewijzen dat ze van adel waren want ze hadden een stamboom van hier tot in Tokyo. Hierdoor gingen vele oeradellijke geslachten op in de niet-edelen toen ze eenmaal hun landerijen verloren hadden. En da's er precies gebeurd, meer bepaald, in de 16e eeuw.         
Hoe ben ik daar allemaal achtergekomen? Normaal moet je naar het gemeentehuis gaan om geboorteaktes na te kijken waarna je uren bezig bent om een stamboom op te stellen maar ja, je kan ook evengoed, als je een beetje handig bent in online opzoekingswerk, het gewoon allemaal online vinden. Tegenwoordig smijt iedereen z'n familiestamboom gewoon online.
Mijn familienaam 'van Heemsbergen' bleek echt niet zo moeilijk om online te vinden, tot nu toe heb ik tot eeuwen en eeuwen voor Christus kunnen vinden. Haha. Werkelijk, waar.

Hoe deed ik dat? Langs vaderkant was het de gewoonte om de kleinzoon naar z'n opa te noemen. Zo kwam ik terecht in het Nederland van de 19e eeuw waarin ik gerust kon doorklikken tot de 18e eeuw. Dan vervaagde alle spoor. Uit een site die zich bezighoudt met de verspreiding der familienamen begreep ik dat de familienaam 'van Heemsbergen' bijna uitsluitend in Utrecht voorkwam in de 17e eeuw. Ook daar wat rond liggen zoeken tot ik op een 'Peter van Heemsbergen' botste die naar alle waarschijnlijkheid (als ik naar z'n stamboom keek zag ik alweer van generatie tot generatie dezelfde voornamen verschijnen) een voorvader geweest moet zijn. Een van de voorvaderen werd een smid genoemd in een of ander officieel document.
Voor 'Peter van Heemsbergen' weer niets. En dan kwam m'n studie Germaanse filologie van pas: 'van Heemsbergen' is de Nederlandse verbastering van 'von Heinsberg'. In de 16e eeuw zaten de 'von Heinsbergs' voornamelijk in Limburg, tegen de Duitsland, en was er amper sprake van 'van Heemsbergen'. Je ziet, in een eeuw tijd is die naam totaal verbasterd, ten tijd van de 17 provinciën en de Gouden Eeuw. Dan wou niemand in Nederland nog een Duitse naam. Maar aangezien ik zover mogelijk in de geschiedenis wou gaan tikte ik 'Peter von Heinsberg' in, in de veronderstelling dat die naam ook weer een naam van de voorvaderen van 'Peter van Heemsbergen' zal zijn en ja, hoor, twee documenten in Duitsland tegen Limburg (!) teruggevonden. In een document is er sprake van 'Peter von Heinsberg' die in de 16e eeuw z'n viswinkel verkoopt (waarschijnlijk om de stap naar Nederland te zetten) en in een andere document duikt de naam van een graaf 'Peter von Heinsberg' op, uit een document uit het begin van de 16e eeuw.
Heinsberg is namelijk een stad in Duitsland, toen een Heerlijkheid, die in de 11e eeuw gesticht werd door Goswin von Heinsberg. Waarschijnlijk is 'Peter von Heinsberg' een verre nakomeling en gaat de naam 'van Heemsbergen' terug op verloren gegane Middeleeuwse oeradel die met het verdwijnen van z'n heerschappij z'n gronden en adellijk aanzien verloor in de 16e eeuw, zoals het met veel oeradel doorheen de tijd is gegaan. Goswin von Heinsberg, zoon van Diederich von Wassenberg, was diegene die de heerlijkheid Heinsberg, stichtte en tevens de eerste die opduikt in de geschiedenis met mijn oorspronkelijke familienaam. Gutentag, Goswin!

En het gaat dus nog verder! Goswin von Heinsberg was dus de zoon van Diederich von Wassenberg. Toenertijd deed men nog niet aan familienamen zoals we dat nu doen. De adel vernoemde zich naar de heerlijkheid, vorstendom, landgoed dat ze bezat. Diederich von Wassenberg gaat dan weer terug op Gerard von Wassenberg die de gelijknamige heerlijkheid stichtte. Laten we zeggen dat het hele geslacht Heinsberg, Wassenberg en aanverwanten Valkenburg, Loon, Gulik, Gelre, Kleef enzovoort grote delen van het Duitse NoordRijn-Westfalen hebben gesticht.
M'n oren tuitten toen ik nog verder ging grasduinen en inderdaad las dat het alleen maar om vorsten en heersers draaide, een hele lijn Frankische koningen. Daarom heet het waarschijnlijk ook oeradel, de onvervalste historische adel. Als ik wil en kan aantonen dat de adellijke stamboom zelfs voor 1350 teruggaat (wat allemaal gewoon netjes online is te vinden) en ik heb er een grote som geld voor over kan ik, ook in het geval van adoptie, in de adelstand verheven worden. Maar ik heb dat er echt niet voor over. 'k Vind die optie gewoon wel, grappig.  
En wàt een geschiedenis heeft m'n familienaam!

      
   

dat heet dan verliefd zijn

Ik vind het eigenlijk best wel triest als ik me bedenk dat ik op m'n vijfendertigste nog maar twee keer verliefd ben geweest. Ik denk dat ik gewoon heel lang een onvolwassen houding heb gehad en aantrekkingskracht verwarde met verliefdheid. En laten we een kat een koe noemen: ik heb me al heel vaak aangetrokken gevoeld, valt op tien handen niet te tellen. Van lichte aantrekking tot zo zwaar dat het tweemaal resulteerde in een obsessie. Dat wens ik niemand toe. Verliefdheid daarentegen, iedereen, maar jullie weten vast wel wat het is. En hebben er vast ook meer ervaring mee dan ik. Zelfs een tweejarige is daarin meer ervaren dan ik.
Ik denk dat ik gewoon zo onvolwassen was en verliefdheid niet toeliet. Het niet toeliet dat iemand me echt kon raken, me echt kon kwetsen. Vandaar.
Na m'n dertigste veranderde dat, de allereerste keer verliefd kwam op m'n tweeëndertigste. Op een collega. Ik noem geen namen. Ik was verliefd en had het lang niet door omdat dit gevoel nieuw was voor me. Ik dacht aanvankelijk, ik heb een boon voor die kerel, later besefte ik hoe het werkelijk zat, gewoon domweg verliefd. En ik hield me niet in, ik gaf me eraan over in volle overgave, alleen wist hij het niet, hij heeft namelijk een vriendin. Ja, die eerste verliefdheid was leuk, het voelde zo ontzettend warm aan. En lang heb ik om die jongen niet getreurd, een dagje lang 'Hopelesly Devoted to You' op repeat en het was over.  Ik had het te pakken maar niet zwaar.
Twee jaar later, de tweede keer verliefd, is andere koek. Alweer had ik het lang niet door, van die eerste ervaring had ik kennelijks niks geleerd, sterker nog: ik had het pas begrepen toen ik hem niet meer zag. Aï. Er was gewoon iets dat niet klopte: op een prachtige, zonnige dag in het geweldige Berlijn was ik triest omdat ik hem miste. Na een paar uur droevenis had ik mezelf wel begrepen: Shit, ik ben verliefd. Anderen wezen me ervoor er al wel op, hoor. Zo van: komaan, kind, zie je dat nu zelf niet??? Niet dus.
De tweede keer verliefd is andere koek want het doet nog àltijd pijn. Zwaar te pakken dus. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan, allemaal heb geforceerd but the pain is there to stay. Om eerlijk te zijn gaat het op en af. Vandaag heb ik weer een dipje. Ik heb gewoon iets nodig om dat hoofdstuk af te sluiten: "Closure." zoals Rachel Green zou zeggen. Ik weet het: ik zal hem voorstellen om een kat te kopen met z'n beste vriend. Want dat heb ik nog niet geprobeerd! Elke reden, hoe dom ook, is goed om een Friendspostje te plaatsen. Ik zou echt closure moeten maken want tot nu toe ben ik nog niet eens in staat om naar andere jongens te kijken, interesse te tonen, terwijl ik dat eigenlijk echt wel wil.

mijn liefde voor watersport

Iets wat veel mensen eigenlijk niet weten, en ik hen ook niet echt vertel is dat ik zo ontzettend veel van watersporten hou. I don't like sports, dat is zo klaar als een klontje, maar de enige sporten die ik wél leuk vind zijn watersporten, boogschieten en dansen. De rest, beuh, nee.
De liefde voor watersport begon met zeilen. Ik was een jaar of negen en ging op vakantie zeilen. Every freaking day twee weken lang zeilen. Dat betekent iets. Ik vond het leuk. Dat deed ik twee zomervakanties lang tot ik besloot om maar es op zeilkamp te gaan, om een zogenaamd diploma te behalen. Viel dat even tegen.
Zeilen is een serieuze sport en een van de moeilijkste watersporten, zeg maar. Zeilen is een serieuze zaak, je moet er je hoofd heel goed bijhouden of je kapsijst: je boot slaat om en probeer die dan maar es recht te trekken. Je moet natuurlijk àltijd rekening houden met de wind, er ook voor zorgen dat je niet in een bepaalde hoek komt gevaren waarin het windstil is, als je naar een punt wil gaan moet je van tevoren bedenken welke vaartechniek ga ik gebruiken, opkruisen enzovoort, ga ik scherp aan de wind varen enzovoort. De zeiltermen zijn eindeloos, bakboord, stuurboord, en eindeloos voort, van tevoren moet je zeil en je boot heel goed geprepareerd zijn met de verschillende knopen en daarnaast, daarnaast moet je nog es studeren en examen afleggen. Straffe toebaka. Ik vond het niet leuk.
Enter windsurfen, 'k had geen zin meer in het zeilen maar het gevoel van op het water te zijn, dat sprak me ongelooflijk aan. Windsurfen is ook niet voor watjes, bijna even moeilijk en veeleisend als zeilen maar minder: je hoeft iets minder te studeren, iets minder knopen te kennen, je plank en zeil zijn snel gerepareerd en als je in het water valt, ga je gewoon weer op je plank staan. Binnen de halve minuut. Surfen ben ik blijven doen, tot m'n zeventiende. Elke vakantie zag je mij op de surfplank staan.
Tussendoor heb ik ook nog leren waterskiën, maar daar bakte ik niks van. In Kajak heb ik een graad behaald, vond ik ook leuk, maar minder leuk dan windsurfen.

Ondertussen is het al zolang geleden en ik mis het wel. Ik wil zelfs opnieuw gaan zeilen.

Black lives Do matter

Voor al, all die zwarte kerels die onbewapend, zonder enig geweld van hun kant zijn neergeschoten door blanke politieagenten in de VS, voor al die Afro-Amerikanen die het slachtoffer zijn geweest van onterecht onbeperkt zogenaamd legaal geweld jegens hen. Goed dat de Walter Scott moord op video is vastgelegd. En dan nòg merk je dat mensen de geweldenaar verdedigen.
Wist u trouwens dat de doodstraf voor de allerjongste minderjarige ooit (twee eeuwen geleden uitgevoerd bij een doodsbange minderjarige zwarte jongen) nu ter discussie staat of het wel terecht was? Of hij wel schuldig was? Uit onderzoek blijkt meer en meer dat het arme joch onschuldig was. Ik bespaar u de schrijnende foto's van een klein kind dat in een racistische staat naar de slachtbank wordt gebracht. It's like het filmische Midnight Express. And even worse.
Dus ik steun absoluut de Black Lives Do Matter-beweging in de VS, give me a reason why I shouldn't, en in het algemeen: Stop Racistisch Geweld. Vanuit alle hoeken.

In Hollywood they're all alike

Misschien overkomt u het ook wel es, je ziet een persoon en je denkt: Hey, da's een herkenbaar gezicht. Ook al heb je die persoon nooit eerder gezien. Elk gezicht is uniek, dat wel, maar toch, bepaalde types zie je meer opduiken dan anderen. Het is mij ook al overkomen, veelal.
En dan vooral in de media. Want alle gezichten in Hollywood lijken op elkaar. Ha.
Ik heb wat betreft het vrouwelijke gebied in de media hen proberen op te delen in types, die op elkaar lijken.
En ja, ik vind dat leuk. Tja, ik ben een geek, al zo vaak geschreven. 

Het gemiddelde gezicht: het poppengezichtje

Het gemiddelde gezicht wordt vaak als ideaal beschreven: het is symmetrisch met geen overdreven karakteristieke trekken. Ovaal of hartvormig. Niet breed en ook niet smal. Alles is in harmonie. En dus: poppengezichtje

Halle Berry, Charlize Theron, zowat alle Disneyprincessen, Barbiepoppen, Claudia Cardinale, Sharon Stone, Grace Kelly, Marilyn Monroe

subtype:

Monica Bellucci (vollere lippen)

 

Het expressieve gezicht: de mannequin

Het expressieve gezicht: mannequingezicht: een smal, klein gezicht met grote ogen, hoge uitgesproken jukbeenderen en een brede mond met volle lippen. Expressief omdat de grote ogen, hoge jukbeenderen en volle lippen in het hoog springen. Not exactly the girl next door, eerder edele gelaatstrekken.

Sophia Loren, Penelope Cruz, Angelina Jolie, Christie Turlington, Tyra Banks, Nefertiti, Vivien Leigh, Uma Thurman, Candice Swanepoel, Aishwarya Ray, Christina Hendricks, de boze stiefmoeder in Sneeuwitje, Julia Roberts

Subtype:

Béatrice Dalle (geen smal gezicht), Isabelle Adjani (geen uitgesproken jukbeenderen)

De babyfaces: cute faces

Een babyface heeft een hoog rond voorhoofd, grote ogen, kleine neus en volle lippen. Babyfaces doen altijd aandoenlijk aan, net omdat het babyfaces zijn. Binnen dat übercute type merk ik er 2:

Het gemiddelde babyface: houdt het midden tussen een uitgesproken babyface en een gemiddeld gezicht: cute as a button

Romy Schneider, Natalia Vadianova, Jean Harlow, Nicole Kidman

Het expressieve babyface: Lolita's

Het expressieve babyface houdt het midden tussen een babyface en een expressief gezicht; smaller dan een doorsnee babyface met hogere jukbeenderen 

Brigitte Bardot, Georgia May Jagger, Mila Kunis, Claudia Schiffer, Vanessa Paradis, Holli Would

subtype:
Rosie Hunting-Whiteley (smallere ogen)

En dan het andere heel herkenbare mediatype:

Het karaktervolle gebeeldhouwd gezicht: Jessica Rabbit face

Dit gezicht heeft een uitgesproken mooie vorm met uitgesproken hoge jukbeenderen. De ogen en mond zijn breed en springen in het oog door de vorm van het gelaat. En dat maakt dit gezicht zo fascinerend.  

Deborah Harry, Michelle Pfeiffer, Priscilla Presley, Jessica Rabbit, Cara Delevingne, Nadia Auermann.

subtype:

Laetitita Casta (vollere lippen)