Café Au Lait Moet Blijven

Alweer een Antwerps monument dat bedreigd wordt. Antwerpen bruist en de Zomer van Antwerpen is tof maar dat ze aan onze stamkroegen komen, nemen we niet.

Café Au Lait zou mogelijk moeten sluiten omwille van de geluidsoverlast: rokers die samen buiten troepen en zich daar amuseren. Want binnen mag het niet meer. Begrijp me niet verkeerd, ik ben noch voor of tegen het algemene rookverbod, ja echt neutraal dus, maar ik ben wél tegen als ze de horeca raken. Deze zomermaanden heb ik vooral gemerkt dat de café's niet erg vol zaten. En nee, ook niet op het terras. Het weer heeft er weinig mee te maken want ten allen seizoenen zitten die café's normaal nokvol. Dat je een uur moet liggen zoeken naar een rustig plekje om er nog 'ene te pakken'. Waarschijnlijk en hopelijk is dit van voorbijgaande aard: toen ze het rookverbod voor eetgelegenheden gingen invoeren zat de Kapitein Zeppos ook plots bijna leeg. En na twee maanden alweer vol. Dus mensen jaag je niet zomaar weg van hun café/restaurant maar wat ik dus werkelijk stuitend vind, is dat café-uitbaters worden beboet of zelfs met sluiting worden bedreigd als de rokers buiten staan te praten.

Zoiets heet, dixit Vantomme, 'de dictatuur van de klager', iets waar Antwerpen steeds meer en meer mee te maken heeft: een groepje bewoners die wel lekker overal dichtbij in de binnenstad willen wonen maar het 's avonds rustig willen hebben. Dat zijn twee tegenstrijdige zaken. Het stadscentrum ìs druk, dat maakt het net ook een stad. Iedereen weet dat, alleen zij zijn hardleers, en zij krijgen gelijk wanneer ze een klacht indienen: zaak moet dicht.

In Antwerpen komen, dankzij stadspromotie, meer jonge gezinnen wonen en da's fijn maar dan denk ik toch: ga dan in 2018, 2020 of 2050 (de Linkeroever) wonen als je 't 's avonds rustig wil hebben en toch dicht bij het centrum wil zitten. Doe dat en vernietig onze horeca niet.

litl angl

Love this song!

gay pride canal parade 2011

De voorbije vakantieweken heb ik voor mijn gewoonte vrij weinig geblogd omdat ik nogal vaak in Amsterdam zit. Amsterdam, die prachtige stad. En gisteren liet Amsterdam ten volle zien hoe prachtig ze wel is: I'm talking Gay Pride, the Canal Parade. Yeah, I was there.
Het was m'n eerste Gay Pride en man, ik was onder de indruk. Voor hen die het niet kennen: een van de hoogtepunten tijdens de Gay Pride week is de grachtenparade van een stuk of 80 boten vol party people. Kleurrijk uitgedost, gaande van uniform tot drag queen tot bouwvakker. En de muziek, die op elke boot een ander deuntje speelt, is lekkere dansmuziek. Ik heb al wat evenementen en concerten meegemaakt maar om eerlijk te zijn heb ik nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien, de Amsterdamse grachten stonden vol party people, jawel. Het was prachtig.
De bekende Nederlandse gay iconen op de boten waren dit jaar Gerard Joling en Willeke Alberti. En ik zag op tinternet dat Patricia Paay en Patty Brard een tijd geleden ook es de gay iconen van dienst waren. Hen had ik toch ook wel es op een van die boten willen zien, ik hou namelijk van Patrice en Patty. En Patricia deelde zelfs handkusjes uit, nou, dan ging ik helemaal uit m'n dak, hoor. Verder had ik Katja Schuurman en Georgina Verbaan ook graag op zo'n boot gezien. Maar ik weet niet of zij gay iconen zijn. Vast wel. Oh ja, en ook Paul De Leeuw. In Nederland hebben ze er trouwens een ander woord voor: homomoeder. Gerard Joling is een homomoeder.
Terug naar de canal parade. Ik was op stap met twee friendly lesbiennes die op hun beurt hadden afgesproken met twee andere friendly lesbiennes die op hun beurt op de voorste rij zaten. Ik kon dus alles vanop de voorste rij meemaken en dan gebeurt het wel es dat de partypeople op de boten met je flirten. Heel grappig. En ik leerde van m'n gezelschap ook wat gay slang bij: een twink is een schattige smalle gay jongen, een bear dan weer een robuuste baardvent en een muscleman een opgepompte kerel. Voor vrouwen had je naar ik opvatte niet meer dan een dyke of butch, een mansvrouw. Maar ik geloof dat ik ook wel es een paar keer heb gelezen over de lipstick lesbian, de naam spreekt voor zich.
Waarom ik dit evenement zo prachtig vond: het themalied zegt het helemaal: All Together Now. Je hebt I'm Everyday People en All Together Now. Gisteren stond hetero, homo, lesbienne, bisexueel en asexueel te vieren dat wij er allemaal geen moer om geven welke 'kleur' je hebt. We were there to celebrate gay culture. Zodra er een boot kwam aanvaren juichte en danste iedereen keihard mee. Prachtig, toch. Just all together now.