Prince in het Sportpaleis (2)

Laat ik voor de verandering nog es over Prince bloggen, omdat ik dat altijd doe. Eergister, toen het nieuws ons ter ore kwam dat Prince nog es naar ons landje zou komen, ditmaal in het iets intiemere Sportpaleis, konden we de vreugdekreten nauwelijks verbergen. Yéééàààhhh!!!! Ook hij die maanden geleden een facebookgroep had opgericht om Prince naar ons land te halen en er, o ironie, op Werchter niet bij kon zijn wegens een vakantiereisje zal ditmaal attending zijn. Heel ons Princekliekje zal ditmaal attending zijn.

Vandaag bekeek ik nog es, omdat ik dat anders nooit doe (euhm), de live Private Joy-clip en ik kon niet anders dan emotioneel worden. Waarom? Omdat hij mij herinnerde aan de spectaculaire liveconcerten die ik zelf mocht bijwonen. Prince is al heel lang my one and only naast de geweldige P-Funk van Parliament/Funkadelic maar dat emotioneel worden kwam pas na m'n eerste concert. Als ik een live show zie. Prince meemaken is onbeschrijfelijk.

Werchter was een minifestival en achteraf vernamen we dat er mensen vlak voor z'n optreden dronken in slaap vielen en weer wakker werden toen het gedaan was. Zoiets vergeef je jezelf toch nòòìt! Toen we de weide verlieten en een paar dronken mensen tegenkwamen dacht ik ook al: 'Hoe kan je nu dronken worden als Prince optreedt? Dat wil je toch gewoon bewust meemaken.' Zelfs desnoods, zoals een gast in het publiek, in je broek kakken om toch maar geen noot te missen. Of nee, toch maar effe naar de wc dan.

Wat maakt hem zo'n geweldige performer? Zijn repertoire natuurlijk. Prince is het genie. Zelfs als hij nooit zou optreden (wat hij gelukkig, gelukkig wel doet) zou hij nog een geweldige artiest zijn omdat zijn repertoire zo geweldig goed is. Hij kan putten uit een arsenaal van nummers die je omver blazen.

Zijn talent. Prince is het talent. Hij kan niet alleen geweldige nummers schrijven, hij kan geweldig dansen, hij kan geweldig zingen (beheerst verschillende stemmen) en hij kan geweldig muziek spelen. Piano, gitaar, drum, ask him, hij doet dat allemaal geweldig en hij zal je imponeren met zijn kunsten.

Interactie met het publiek. Prince is een rasechte performer die het publiek opzweept. Al na de eerste noot ben je mee. Volledig mee. En wil je dat het concert nooit eindigt. Het maakt niet uit dat je stembanden pijn doen, meezingen zal je, luid en duidelijk. Je voeten doen pijn, but you can't stop moving them. Je gaat helemaal los en pas achteraf besef je dat àls je getaped werd je er zou uitzien als een dancing fool. Eigenlijk vergeet je gewoon dat je al urenlang rechtstaat en moe bent. En de handen gaan in de lucht, urenlang. Wat ik anders zo grappig vind is dat ik meermaals heb gezien dat onze beste Prince aan het publiek vraagt: "Do you wanna go home?" En dan schreeuw je natuurlijk: "Nee!" alsof dat het laatste is wat je op dat moment wil en je denkt bij jezelf: 'Wat een vraag? Hoe komt hij er nu bij? Ga nog maar een dag of drie, vier, vijf door.'

En dus hij komt, hij komt alweer zingen en dansen en spelen!

Private Joy -Rare live 1981 (w/lyrics)
Geüpload door endicott85. - Bekijk originele web video's.

Vertederende reactie van een meisje dat niet wist dat Prince op Werchter Boutique zou optreden! Ik denk dat ik het zou uitschreeuwen. Of ik denk dat ik wel op de hoogte zou zijn. Toch schattig.

Het hoogtepunt van de avond. De regen, paarse lichten op de regen, Purple Rain en Prince. En natuurlijk, wij, het publiek. Ik schreeuwde elke noot mee uit m'n lijf terwijl de tranen over m'n wangen stroomden. I don't know what it was. Oh yeah, I know. It was him: Prince. En nog rollen er tranen. Sweet memory. Pretty baby.

Controversy: clap your hands, stamp your feet!

Prince : 1999

Prince - 1999
Geüpload door djarnaldo. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

En nu we weten dat Prince in ons land komt verdient hij nog es een post. Omdat ik nu eenmaal graag over hem blog. Ik ga mijn favoriete plaat van hem bespreken, mijn persoonlijke favoriet: 1999. Voor velen is dat Purple Rain of Sign 'O' The Times, ik doe es iets anders en ga voor 1999.

De sfeer: ik hou van die sfeer. Broeierig, koel, electro en toch, want het is Prince, funky. Een koele hete plaat, zeg maar. En dat kan dus want 1999 is ooit gemaakt.

De nummers:

1999: de jam van het album. Het is zo'n tijdloze Prince klassieker, zo een die elk album overstijgt en op elk album had kunnen staan. Op Werchter gingen we er allemaal op los. 'So tonight we're gonna party like it's 1999' en ja, we partied like that. Steengoede jam. Die interactie tussen Prince en zijn Revolution. Duimen aflikken.

Little Red Corvette: ook weer zo'n hit en een magisch Werchter moment. Ellenlang werd de song uitgerokken. Iets tussen een emoballad, een rocksong en een popsong. Maar voor mijn topmomenten op 1999 moet ik toch iets verder gaan.

Delirious: geen idee of het een hit was maar 't is ook weer een van de bekendere Princesongs. Vind ik eigenlijk de minste song van het album. Het is een okéë uptempo song maar in vergelijking met de rest van het album vind ik hem maar gewoontjes, alleen, mocht hij hem live brengen, ik dans weer mee als een uitzinnige hoor. No questions about that.

Let's Pretend We're Married: yes, yes! Dit is mijn Prince. Toegeven, het is een supergeile song met een supergeile tekst maar voor 2000 was Prince voornamelijk geil, His Royal Badness, you know. Een song met een machtige opbouw, heerlijk broeierig, helemaal Prince, helemaal 1999. 'Little darling if you're free for a couple of hours. You ain't busy for the next seven years.'

D.S.M.R.: electrofunk stamper, en that's what it is. Ook zo'n song die live kan uitgroeien tot een magische funkjam, maar da's iets wat Prince bij velen van z'n nummers kan doen. U had er bij moeten zijn op Werchter en Kiss moeten horen. Als u dan niet bewoog, dan, dan, kreeg u voornamelijk vieze blikken toegeworpen door de dansende massa want u stond dan iedereen in uw omgeving in de weg.

Automatic: een typische 1999 song. Een song met eigenlijk een heel aparte beat, heel aparte melody en daarbovenop zingt Prince nog es op een heel aparte wijze. Apart maar het geheel werkt. En da's een van de songs die je eraan herinnert dat 1999 eigenlijk een heel vernieuwend, origineel, geniaal album is. Geniaal klinkt niet slecht.

Something In The Water (Does Not Compute): ik zou krak hetzelfde bij deze song kunnen schrijven dan wat ik hierboven bij Automatic verteld heb. Maar ik ga niet in herhaling vallen.

Free: een van m'n favorieten. Free is een echte ballad, een echte Prince ballad: meeslepend, emotioneel, soulful met een mooie tekst (hij heeft wel vaker goede teksten. Altijd). Prince schrijft niet uitsluitend ballads, natuurlijk niet (eigenlijk best wel weinig eigenlijk), doch hij is er wel een meester in. Dit nummer had op 't is eender welke plaat van hem kunnen staan.

Lady Cab Driver: mijn favoriet van 1999. Daarnaast ook lang m'n favoriet van The Artist geweest en staat ook ergens in m'n top 100 songs allertijden. Om maar te zeggen: ik hoù van dit nummer. De lyrics zijn perfect: desolaat, angry, betrokken, er rècht op. And the music is as funky as funky can get. Het middenstuk met de angry lyrics is een hoogtepunt in z'n oeuvre, een van de vele.

This is for the cab you have to drive, for no money at all This is for why I wasn't born like my brother, handsome and tall This is for politicians who are bored and believe in war This yeah, that's for me, that's who that one's for This is for discrimination and egotists, who think supreme And this is for whoever taught you how to kiss in designer jeans That one's for, that one's for, for you have to live This one's for the rich, not all of 'em, just the greedy The ones that don't know how to give This one's for Yosemite Sam and the tourists at Disneyland And this one, ooh yeah, that's the one That's for, that's for the creator of man This is for the sun, the moon, the stars, the tourists at Disneyland This is for the ocean, the sea, the shore This is for and that's for you and that's who that one's for This is for the women, so beautifully complex This one's for love without sex This is for the wind that blows no matter how fast or slow Not knowing where I'm going This galaxy's better than not having a place to go And now I know (I know)

All The Critics Love You In New York: alweer een van m'n favorieten. Pure electro, electrofunky. Een hypnotiserende snelle beat en Prince praat er smooth over. Deze song had eigenlijk alleen maar op 1999 kunnen staan want het is de perfecte symbiose van het album: broeierig, electro, koel, sexy en funky.

International Lover: weer een heerlijke ballad. Een heerlijke ballad in de traditie van de heerlijke '50's, '60's vingerknipballads, in een modern jasje gestoken. Had ook evengoed op een ander album kunnen staan. Deze heerlijke ballad ademt een heel andere sfeer uit dan Free en bewijst dus alweer de veelzijdigheid van Prince, the Love Symbol, over de grenzen heen geliefd.

Ik heb er geen idee van of 1999 een plaat is die moet rijpen. Purple Rain vind je instant goed, daar is helemaal geen discussie over, van 1999 weet ik dat eigenlijk niet. Sommige mensen vinden hem saai. Sommige mensen vinden de films van Stanley Kubrick ook saai.

westerse astrologie volgens katie

Er was eens een tijd waarin ik in astrologie geloofde. Ik was een puber, op zoek naar mezelf en dacht het in astrologie te vinden. Vandaag liggen de kaarten wel anders. Maar niettemin, omdat ik er ooit zo fanatiek in was kan ik het moeilijk loslaten. Alleen heb ik nu alternatieve eigenschappen voor sterrenbeelden bedacht. Believe it or not. Ik ga het gewoon neerschrijven.

Ik heb getracht om een algemeen beeld te geven. No need to believe it.

Ram: in de traditionele astrologie worden ze beschreven als drammerig, egocentrisch en naïef. Maar ik vind Rammen gewoon aardig. Té aardig soms. Als je stront op hun hoofd smeert gaan ze brullen en vechten om een seconde na die ene boks je meteen te vergeven. En ze zijn naïef, werkelijk. Zien wel kwaad in andere mensen maar toch gaan ze een praatje doen met al die kwaaie mensen. En je kan met hen doorbomen over dingen die niemand anders interessant vindt. En ze zijn zo té gericht op details die niemand anders belangrijk vindt. Rammen zijn leuk, als je 't niet erg vindt om aldoor enthousiast te zijn over iets heel oninteressants.

Het mindere van een Ram: soms drammen ze te hard door over wat zij alleen interessant vinden. Je kijk toe, je moet wel want 't is een monoloog, en weet dat als je de kamer zou verlaten het geen enkel verschil zou uitmaken.

Stier: Stieren zijn gezellig. Ik kan ze weinig anders beschrijven dan gezellig. Als je een feestje houdt waarin niemand tegen elkaar praat, nodig een Stier uit en hij zal ervoor zorgen dat het feestje een feestje wordt. En kom je bij de Stier thuis is het altijd leuk. Ze zijn zo, gezellig, ja gezellig. En ze houden van eten! Belgen en Stieren zijn Bourgondiërs. Hou een feestje en nodig een Stier uit. Doe een etentje en nodig een Stier uit!

Het mindere van een Stier: ik ben een Steenbok en Steenbokken zijn zelden of nooit gezellig.

Kylie Minogue - Step Back In Time
Geüpload door jpdc11. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Tweelingen: ik weet niet anders dan dat ik Tweelingen heel dubbelzinnig vind. Enerzijds zijn ze gek. En ik bedoel dan, werkelijk gek. Maar anderzijds zijn ze ook zo sociaal aangepast dat ze bijna saai worden. En ze zijn lief, ja. Tweelingen zijn altijd zo ontzettend aardig.

Het mindere van Tweelingen: zijn ze lekker gek of vervelend saai? I dunno.

Kreeft: mijn tegenpool volgens de traditionele astrologie en eigenlijk is dat wel waar. Kreeften zijn bezorgd. Ze zijn bezorgd voor jou. En voorzichtig. En o zo sentimenteel. Als je hen leert kennen kijken ze een maand of twee naar je vanop een afstandje en pas dan gaan ze met je praten. En als ze je leuk vinden blìjven ze je leuk vinden. Je komt nimmer van hen af en da's ook wel het leuke aan een Kreeft: als ze je eenmaal oké vinden zijn het doorgaans de trouwste vrienden.

Het mindere van een Kreeft: ik ben een Steenbok dus ik loop weg van sentimenten.

Madonna - Vogue
Geüpload door zocomoro. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Leeuw: en hier komt ie. Er zijn twee sterrenbeelden waar ik doorgaans op val en een van hen is de Leeuw. Leeuwen zijn zalig: je kan met ze lachen, ze zijn joviaal, ze nemen niet snel iets kwalijk. En ze lachen. Leeuwen lachen zo vaak. Ja, ik heb het wel voor ze. Zo ontzettend wel.

Het mindere van een Leeuw: voor een Leeuw heeft alles, ook kritiek, een hoog entertainend gehalte. Enige sérieux is er niet bij.

Beyonce - "Single Ladies" OFFICIAL MUSIC VIDEO
Geüpload door vidsuperstar. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Maagd: met een een Maagd klikt het en blijft het klikken. Maagden hebben humor. Dat soort droge humor waarbij iedereen in een bulderlach schiet. Ik ben al heel vaak best friends geweest met een Maagd. We begrijpen elkaar met een blik. Omdat we allebei zo zielig kritisch zijn en ik met hen keihard kan lachen.

Het mindere van een Maagd: Maagden zijn zo kritisch dat je in hun buurt op je tippen gaat lopen en over elk woord nadenkt dat je logopedisch verantwoord uitspreekt. Spontaan is niks voor een Maagd.

Weegschaal: met een Weegschaal is het net als met een Stier: we kijken naar elkaar en we weten: this might be good! Weegschalen zijn zo charmant dat je al snel verliefd op hen wordt. Als ze in een doordeweekse normale bui zijn zijn het de aardigste mensen die je ooit mag ontmoeten. Maar soms, zo af en toe, hebben ze een mindere bui en komen ze kattig uit de hoek. En dan schrik je. Maar een seconde later zijn ze alweer zo aardig. Weegschaal is charmant.

Het mindere van een Weegschaal: als ze in een slechte bui zijn maaien ze al je zelfvertrouwen weg met een woord. En ze beseffen dat niet eens.

Schorpioen: ze hebben een slechte naam en da's eigenlijk best wel onterecht. Ik heb zo'n periode gehad waarin ik een duo vormde met een andere best friend en die andere best friend was veelal een Maagd of een Schorpioen. Schorpioenen zijn heerlijk diepzinnig. Ze denken meer na dan de meesten onder ons en hebben bijgevolg ook net iets meer te vertellen. Ze zijn fanatiek maar leuk fanatiek: een Schorpioen reist een dagje naar Parijs voor een tentoonstelling.

Het mindere van een Schorpioen: ze zijn nogal fanatiek. Nogal. Een jaar lang elk uur elke minuut dezelfde passage voordragen. Totally Schorpioen.

Boogschutter: met Boogschutters kan je lachen. Ja echt dus. Ze zijn doorgaans altijd in een goede bui, te vrijgevig en met hen kan je lol trappen. En ze zijn eerlijk, soms te eerlijk. Soms geven ze wel hun te eerlijke mening waar je helemaal niet om had gevraagd. Outch. Maar 't is altijd wel goed bedoeld dus word je niet snel kwaad op hen. En vergeet niet dat de Boogschutter jouw boodschappen heeft betaald.

Het mindere van een Boogschutter: ze beledigen je "Ha, zou je es niks aan je sjlissen doen?" en weten je daarna nog es te beledigen met alles wat je hen vertelt. Maar helemaal onbewust. En zij vinden dat humor.

Steenbok: ik ben een Steenbok en vind het dus moeilijk om dit zomaar effe te vatten. Ik ga het toch proberen: bij Steenbokken is het all about the image. Ze zijn vaak de bestgeklede mensen van de avond want style is image. Ze willen gecultiveerd lijken. En ze zijn serieus, zo ontzettend serieus. Een lachende Steenbok is een Steenbok op vakantie. En Steenbokken hebben een hekel aan sentimenten maar toch, we zijn heel aardig, hoor. We zijn heel beleefd en kennen onze manieren. Neem ons mee uit eten op restaurant: that's so our thing.

Het mindere van een Steenbok: een Steenbok is zelfs in z'n vrije tijd een Steenbok. En dan merk je dat die sérieux geen act is, Steenbokken doen niet aan acts.

Waterman: en hier komt ie weer: doorgaans val ik op een Leeuw en nòg meer op een Waterman. Waterman is totally my thing. And I have prove: al m'n voorgaande vriendjes waren Waterman. Da's natuurlijk ook wel toevallig maar misschien ook helemaal niet. Tegen een Waterman kan je gerust zeggen: "Ik heb een driehoekswortel op m'n schouderblad." En dan zie je hem gefascineerd kijken en vraagt hij: 'Wat?" "Ja, die omniseptium in tweevoud." Je praat raar maar een Waterman volgt en luistert. Hij zal zeggen dat je gek bent maar dat vindt hij niet erg. En hij is ook zo aardig. En hij heeft ook zoveel kennis. Watermannen zijn voor mij a big Yes. Yes!

Het mindere van een Waterman: Niks geen mindere. Misschien zijn ze wat koel omdat sentimenten hen heel ver doet wegrennen. Maar ik ben een Steenbok. Het zogenaamde antisentiment sterrenbeeld. Dus schrijf ik: niks geen mindere.

Vissen: Vissen zijn assertief. Niet volgens de traditionele astrologie maar ze zijn het wel. Zo ontzettend verbaal. Maar verder krijg je nauwelijks hoogte van ze, Vissen zijn ongrijpbaar. Je denkt dat je ze kent en de volgende dag, of seconde ofzo weer helemaal niet. Maar we kunnen het wel goed met elkaar vinden, hoor. Ze hebben een open mind, staan van weinig versteld. En ik kan dat alleen maar leuk vinden.

Het mindere van Vissen: Vissen springen van de tak op de hak van de sloot op de berg op het dak in de sofa. In een minuut.

Mijn persoonlijke Westerse astrologie interpretatie. Nu de Oosterse nog.

Prince in het Sportpaleis

Dit mag een klein wonder heten maar onze held uit Minneapolis, Prince, komt alweer naar België toe! Drie maanden na z'n wervelend concert op Werchter komt hij naar Antwerpen. En wij zullen er weer bij zijn! That ticket is so gonna be mine! En nu dus alweer die stress: ik wil écht wél een ticket! En misschien ... mag ik dit keer ... hopelijk ... es de afterparty niet missen! Als er een afterparty is. Laat er een afterparty zijn. Maar een ticket alleen is ook al een grote dikke Yes!

beroemdheden zien

Veel mensen kicken op beroemdheden. Als je op een terras zit en een bekende Vlaming passeert hoor je altijd fluisteren: "Kijk daar loopt Marcel Vanthilt." Ik schrijf Marcel Vanthilt omdat je al veel moeite moet doen om Marcel Vanthilt niet tegen te komen. Maakt niet uit op welke plek je bent, Marcel Vanthilt is altijd overal. Net zoals Jo De Poorter altijd overal is.

Ik kick niet echt op bekende Vlamingen. Hier in Antwerpen kom je dagelijks minstens drie bekende Vlamingen tegen: Marcel Vanthilt, Jo De Poorter en nog een BV dus dat zou betekenen dat ik elke dag zou kicken, en weet je, ik ben niet echt fan van kicken. Wel kick ik gaarne als ik een van m'n idolen mag ontmoeten. De allereerste die ik mocht ontmoeten was Paul Mennes op de boekenbeurs. Ik was een tiener en vroeg om een handtekening in z'n tweede roman, Soap. Daarna zei ik iets in de trant van "Ik vond uw eerste boek Tox echt heel goed." En dan begon hij een hele uitleg te doen over de pers en ontvangst, hij bleef maar doorpraten over iets wat ik toen niet echt interessant vond en ik zat daar maar te knikken en te denken 'Wat zegt hij eigenlijk allemaal?'

Het jaar daarna was Herman Brusselmans aan de beurt. Ook op de boekenbeurs. Hij vroeg m'n naam, ik had hem niet begrepen en zei in m'n allerslechtste allerzwaarste Antwerps: "Wàtte?" Daarna dacht ik: 'Ik had het misschien wel anders kunnen vragen. Iets beleefder.' Het volgende idool dat door mij geschoffeerd mocht worden was Annet Malherbe. Ik zat in de Duifkes, de alternatieve Hopper zeg maar, en Annet Malherbe stapte binnen. Voor m'n gezelschap was ik toen geen goede gesprekspartner meer. Het enige wat ik toen kon zeggen was: "Zou ik haar aanspreken? Zou ik haar aanspreken?" Minutenlang ging het zo door. U moet weten dat ik een paar weken ervoor een fanpage over haar had aangemaakt, op facebook jawel. Zo'n fan ben ik dus van haar. Uiteindelijk raapte ik m'n moed bij elkaar en stapte op haar af. "Excuseert u mij maar ik vind u geweldig." Daar kwam het ongeveer op neer wat ik tegen haar zei. Ze was heel vriendelijk, vroeg zelfs m'n naam en knoopte een kort gesprek met me aan. Nee, eigenlijk heb ik haar helemaal niet geschoffeerd. Toen ik die avond thuiskwam heb ik meteen m'n status op facebook aangepast. 'Annet Malherbe ontmoet. Wooààà!', zoiets ongeveer.

Het jaar daarop, of hetzelfde jaar nog, was het de beurt aan Remco Campert. Remco Campert heeft een van de mooiste dingen uit de Nederlandse literatuur geschreven: "haar heupwiegende heup' en dat vertel ik wel es te pas en te onpas. Ik ben fan. Ik werkte vrijwillig op Zuiderzinnen en had gevraagd of het oké was dat ik m'n plaats even verliet om Remco Campert te ontmoeten, in het Zuiderpershuis. Een groep hele lieve bekende schrijvers lieten me bij hen aan tafel zitten om op Remco te wachten. Ik kwam naast Abdelkader Benali te zitten en het klikte gewoon tussen ons twee. Even dacht ik: 'Hij is voor me de perfecte man, laat ik maar verliefd worden.' en dan lees je de volgende dag dat hij verloofd is. Ik lees altijd de volgende dag dat 'mijn mannen' al verloofd zijn. Gène Bervoets kwam ook even meepraten en later op de afterparty groette hij me, hij dacht vast dat ik ook boeken schreef. Na lang wachten arriveerde Remco Campert, hij leek een beetje geïntimdeerd door me en natuurlijk zei ik weer iets over die 'heupwiegende heup'. We hadden een kort gesprek, gingen samen op de foto en ik nam afscheid van de groep hele lieve bekende schrijvers. Ze vroegen me nog te blijven want Gerrit Komrij zou zo komen, zijn vriend zat ook aan de tafel, maar I was like: "Who?". Nee hoor, ik ken Gerrit Komrij wel. Maar ik moest echt wel werken en had een paar jaar eerder in Brussel al een lezing van hem bijgewoond.

De next idol was Sien Eggers. Sien Eggers is zowat het idool van iedereen. Ik ging naar de première van een monoloog van Steph Goossens, de halve cast van Thuis was ook aanwezig. Ik kijk niet naar Thuis maar ik wist dat ze er waren omdat ik Leah Thys had herkend. Sien Eggers had het stuk geregisseerd dus vanzelfsprekend was ze ook op de première, alleen arriveerde ze vele vele later omdat ze zonet zelf nog had gespeeld in de verste uithoek van de wereld, Limburg. Nee, sorry Limburgers, ik vind jullie allemaal heel lieve mensen, zaterdagnamiddag werd ik nog bediend door een lieve Limburger en ik was weer voor 10 minuten verliefd. Dus Sien Eggers arriveerde later, ik liet haar eerst nog wat keuvelen met vrienden en dan: ten aanval. "Sien Eggers, ik vind u geweldig." Ook met Sien Eggers ging ik weer op de foto en eenmaal thuis dus weer m'n facebook status aangepast. 'Sien Eggers ontmoet. Wooààà!'.

Ik kick niet echt op bekende Vlamingen maar ik geef toe ik dat ik me nooit echt goed weet te gedragen als ik met hen moet praten. Je probeert altijd te doen alsof het je niks kan schelen dat ze zo ontzettend beroemd zijn en dat maakt het altijd wat geforceerd. Maar ik vind ze doorgaans altijd wel aardig.

Het grappigste en meest bijzondere wat ik heb meegemaakt met een beroemdheid was met Axelle Red. Ik weet niet of het goed is voor haar imago dat ik dit hier ga neerschrijven maar ik ga het toch maar doen, want het is gewoon grappig en zegt iets over haar 'totaal geen sterallures hebben'. Sympathieke Axelle Red. Ik was in een pashokje, het was heel druk in de winkel, m'n pashokje ging plots open en iemand vroeg: "Is het oké dat ik er even bijkom want het is druk?" Axelle Red. Voor ik iets kon uitstamelen stond ze al in haar onderbroek. Ik stond dus gewoon in m'n onderbroek naast Axelle Red in haar onderbroek. De verkoopster die voorbijkwam keek even met een blik van 'wat raar'. Eigenlijk vond ik het super. Later stonden we weer zij aan zij toen haar vriendin een lang gesprek voerde met de verkoopsters en de eigenares. Ik stond ernaast want ik ken de verkoopsters ook. Axelle Red stond voornamelijk stilletjes te luisteren, ze leek tamelijk verlegen maar zo ontzettend lief.

Soms lees je van die negatieve dingen over de aardige beroemdheden die je zelf es ontmoet hebt en dat vind ik altijd vreselijk. Tegenwoordig kijk ik eigenlijk nooit TV en dan heb ik wel es van die hele beroemde Vlamingen beledigd omdat ik dan de enige ben in heel Vlaanderen die hen niet herkent. Maar ze blijven altijd vriendelijk, kijken nooit beledigd. Wel verrast maar niet beledigd. Ik vind het dus ook vreselijk dat mensen het nodig vinden om hen op het internet te beledigen. Terwijl ze hen niet eens persoonlijk kennen. Wat is het nut ervan? Ik ken jou niet, ik heb nog nooit met je gesproken maar ik vind je een eikel. Proficiat.

uit eten met Britney

Ik ben zaterdagavond uit gaan eten in Entrepot du Congo. In m'n vroegere blogitem waarover ik het had over m'n favoriete Antwerpse plekjes heb ik den Entrepot (in 't Stad en errond hebben we het over den Entrepot) niet vernoemd omdat ik er tot dusverre niet zo vaak geweest ben: een avondje gaan eten, een morgendje ontbijten en dat was het. Gisteren vroeg ik me af: "Waarom? Waarom niet vaker?" It was gùùd!

De reden waarom ik dit blogitem schrijf is omdat m'n gezelschap er licht op aandrong, om de vijf minuten er op aandrong, erover te bloggen. Dus, ik schrijf. Normaal ben ik niet de persoon die over anderen gaat schrijven om de reden dat ik ervoor heb gekozen online te gaan maar anderen niet en ik wens discreet te blijven. Maar m'n gezelschap vroeg erom dus: they'll get it. Right here. Entrepot was dus goed. Ik weet niet meer precies wat m'n gezelschap at. Misschien moet ik beter opletten op wat anderen eten. Maar toch, zaterdag had ik moeite met opletten omdat m'n plat zo goed was: pasta met groenten en dit lijkt simpel but it's so easy to make it like: ik eet rauwe groenten met pasta, die zelfs niet goed is. Believe me, het was de beste pasta met groenten sinds die andere weinige plekken waar ik kom en pasta eet met groenten omdat ik zo kritisch ben. Ik kreeg een pasta voor drie personen voor de prijs van een en anderen aten mee. "Die pasta is echt keigoe!'' Het was.

We werden bediend door Britney Spears. De jongen, sorry man, in het gezelschap zei: "Da's Britney Spears." and we were all like: "Yeah!". Het was eng, ze leek zo eng erg op Britney Spears dat het eng werd. Toen we het haar zeiden zei ze: "Iedereen zegt dit." It must have been the truth. Britney Spears met een Slavisch accent die ons bediende. Don't get too jealous. Please don't, want we waren allemaal wel iets te enthousiast omdat we door Britney Spears bediend werden.

M'n gezelschap was anders ook wel keigoe. Ze vroegen me te bloggen dus ik ga me écht niet inhouden. De overhoop (en dat schijnt dus een woord te zijn) van m'n vriendenkring bestaat uit culturele mensen. En da's helemaal wat u zich bij cultuur kan voorstellen: art, music, fashion, cultuur. Ik ben zelf gevormd in een Gentse cultuurfaculteit en da's mijn kring. Art, music, fashion, mensen die schrijven, Zuiderzinnen enzo. M'n gezelschap in den Entrepot was de andere wereld. De in Leuven gevormde dokters, notarissen, handelswetenschappers, de anti Gentse Letteren en Wijsbegeerte. Ik zei het die avond nog: "Jullie soort mensen zijn helemaal anders dan de Letteren en Wijsbegeerte waar ik zelf vandaan kom." Het werd niet beantwoord want eigenlijk, wat doet het ertoe? We had fun. I had fun met mensen die tennissen enzo.

Maar doorgaans heb ik eigenlijk wel vrienden/kennissen uit verschillende strekkingen. En ze zijn allemaal wel lief. Da's het voordeel van dertig te zijn: je kan een lieve vrienden-/kennissenkring opbouwen. Ik heb er dertig jaar over gedaan om al die lieve mensen te leren kennen en ook al ben ik verlegen (euheuhm) als je even een uur lang zwijgt of doorratelt denken ze niet meteen: drop the girl.

Overigens was de notaris van de avond the sweetetst and nicest guy. Echt zo'n kerel waarbij je denkt, ik mag blij zijn dat hij mij aanspreekt. Like really. Noratissen lijken beroepsmatig saai en droog maar da's een cliché, gebaseerd op een leugen. En het was de notaris die erop aandrong om over ons restaurantbezoek te bloggen. How sweet. Vandaag is hij jarig. Happy birthday to him.

Toxic - Britney Spears (Official Music Video) HQ - Funny bloopers R us

initials M.M. Marilyn Monroe

A sex symbol becomes a thing. I just hate to be a thing.

Er is al zoveel over haar geschreven, vanuit verschillende oogpunten, invalshoeken en kikkerperspectieven. Mijn schrijfsel zal waarschijnlijk niets toevoegen. Helemaal niks. Net als zoveel andere schrijfsels dus ik zit er ni zo mee. Marilyn Monroe, het blonde icoon, de reden waarom Hugh Hefner Playboy startte, sinds m'n tiende ongeveer heb ik een gezonde fascinatie voor haar. Die voor Alain Delon daarentegen kan ik helemaal niet meer gezond noemen. Maar laat ik het nu gewoon bij Marilyn Monroe proberen te houden.

Ik was tien en las een jeugdboek over haar leven. Marilyn heette het boek, een biografie geschreven door Gaston Van Camp met op de kaft een tekening van haar uit The Seven Year Itch: de opwaaiende zomerjurk. Het beginpunt van de fascinatie. Dit gaat echter niet over haar films: 't is niet dat ik Marilyn een ongelooflijke mooie dame vind (dat is ze natuurlijk wel) en naar al haar films wil kijken of haar een geniale actrice vind en haar volledige oeuvre heb staan. Niet dus. M'n fascinatie heeft te maken met de persoon Marilyn, de fascinerende persoon Marilyn.

Allereerst heette ze niet Marilyn Monroe. Ze werd geboren als Norma Jean Mortenson (gedoopt als Norma Jean Baker) in Los Angeles en haar jeugd kan je omschrijven als niet bepaald conventioneel, ook niet echt gelukkig. Met haar vader had ze geen contact en haar moeder zat heel erg vaak in een psychiatrische instelling. Zodoende verhuisde ze van pleeggezin naar pleeggezin tot ze op minderjarige leeftijd in het huwelijksbootje stapte met een marinier, James Dougherty, en alles leek erop dat ze als laaggeschoolde jonggetrouwde vrouw snel baby's zou krijgen en een vrouw aan de haard en in 't fabriek zou worden.

Thanks to the fabriek werd ze daar opgemerkt door een fotograaf, want fotografen komen altijd in fabrieken zoeken naar jonge modellen, en dat was het beginpunt van haar modellencarrière. En haar naaktmodellencarrière. En het eindpunt van het huwelijk met haar marinier want die vond dat niets voor deftige vrouwen. Ze verfde haar haren blond, kreeg nog meer modellenwerk, scheidde van Dougherty, ging naar Hollywood en wat er volgde was een leven in de schijnwerpers. Vele filmrollen, vele mannen en een pillenverslaving. Marilyn Monroe is een van de meest tragische Hollywooddames, hoe bekender ze werd, hoe ongelukkiger ze werd. En dat had voornamelijk te maken met een ding: het feit dat haar imago het tegenovergestelde was van wie ze werkelijk was.

(haar eerste filmrol in Love Happy van The Marx Brothers)

Marilyn Monroe, het iconisch domme blondje, was eigenlijk een hoogintelligente dame. Volgens sommige bronnen zelfs hoogbegaafd. Ze heeft meer belangrijke klassieke literatuurwerken gelezen dan de meeste mensen ooit zelfs maar zouden willen vastnemen en zulke boeken las ze al op jonge leeftijd. Marilyn Monroe las. In Hollywood werd ze zelfs uitgelachen toen ze de enige bleek te zijn die het klassieke werk of (ik wil het kwijt want ik ben het kwijt) het volledige script had gelezen. Nice working with that kinda people. "Ik lees." "Haha! Funny."

Maar zoals dat veelal gaat in Hollywood: mensen nemen een populair ietwat simpel imago aan waar ze beroemd mee worden en daarna willen ze serieus genomen worden. Als ze enige serieux bezitten tenminste. Alleen lukt dat niet altijd want ja, het publiek houdt inmiddels van hen en wil niet altijd meegroeien. En bij Marilyn Monroe, de grootste sexbom allertijden, is het best wel begrijpelijk dat het publiek daar geen afstand van wou nemen. Want sexbommen denken niet, hé.

Marilyn Monroe - I Wanna Be Loved By You
Geüpload door brainstorm. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Ik kan me best wel voorstellen dat het als hoogintelligente vrouw met een grote culturele bagage (Marilyn studeerde kunst en literatuur aan de UCLA en was daarnaast ook autodidact) het enorm frustrerend moet zijn dat je wanneer je je mond open wil doen om iets zinnigs te zeggen het publiek alleen: "Tieten! Dikke tieten!" roept. En dat blijft roepen. Bah. Een van haar grootste liefdes, de man bij wie ze eigenlijk had moeten blijven, baseball ster Joe DiMaggio begreep Marilyn als geen ander. Marilyn en Joe, het verhaal van een dramatische liefde.

Net zoals Romy Schneider Alain Delon te graag zag om in woorden te kunnen vatten hield Joe DiMaggio te veel van Marilyn Monroe om dit zomaar even treffend neer te kunnen schrijven. Dé grote liefde. Hij wou haar gelukkig zien en het deed hem pijn dat ze telkens weer zwichtte voor dat sexbomimago. Een van de meest iconische scenes uit haar filmcarrière, de opwaaiende zomerjurk uit The Seven Year Itch, is tegelijkertijd ook een van de meest tragische: Joe DiMaggio zat toe te kijken. Hij wou niet dat ze die scene deed omdat hij wist dat ze net van zulke dingen afstand wou nemen. Maar Marilyn deed de scene en Joe DiMaggio keek toe. Huilend.

I want to grow and develop and play serious dramatic parts. My dramatic coach, Natacha Lytess, tells everybody that I have a great soul, but so far nobody's interested in it.

Of ze nu werd vermoord of een overdosis nam zal altijd een raadsel blijven. Tenzij er geheime documenten vrijkomen zoals die van de Kennedy's nog moeten vrijkomen. En eigenlijk doet het er bitter weinig toe: op het einde was Marilyn zo ontzettend ongelukkig. Ze had na haar scheiding van Arthur Miller weer contact met die ene man die zo zielsveel van haar hield, Joe DiMaggio, die opnieuw met haar wou trouwen. Haar laatste telefoontje was met z'n zoon. Daarna was het gedaan.

20 jaar lang liet Joe DiMaggio drie maal per week een half dozijn rode rozen op haar graf leggen. Hij hertrouwde nimmer en weigerde publiekelijk over hun relatie te praten. Because he never stopped really really loving her.

I am good, but not an angel. I do sin, but I am not the devil. I am just a small girl in a big world trying to find someone to love.

hits van '83 tot '88: reeks 5

Comment Ca Va - The Shorts (1983): niet dat het een goeie song is eigenlijk. Maar je hoorde het ook altijd en overal en dan gingen oude mensen en kleine kinderen spontaan de polonaise dansen. Of arm in arm heen en weer meedoen. Vreselijke song dus. Maar the Shorts waren best wel jong, zie ik nu. Het refrein is Frans, de strofes Nederlandstalig. En daar had ik toen dus geen idee van, dacht dat het helemaal Franstalig was.

THE SHORTS - COMMENT CA VA
Geüpload door peter95000. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

In The Air Tonight ('88 remix) - Phil Collins (1988) : was ook zo'n hit die je altijd en overal hoorde. In die periode deed ik mee aan de Antwerpse Sportweken. We kozen voor zwemmen en elke dag weerklonk In The Air Tonight in de cafetaria. Ik vond het een van de beste songs ever ofzo. In The Air Tonight is een iconische song: eerst kwam de originele versie uit in 1981 en werd een van de meest gedraaide video's op MTV. Later fungeerde de song in de iconische openingsscene in de pilootaflevering van The Miami Vice en nog later werd hij in een ander jasje gestoken opnieuw een hit.

People Are People - Depeche Mode (1983): Depeche Mode gaat dus al een aardige tijd mee. In die tijd was een industrial sfeer best wel hip en Bronski Beat, Tears For Fears en Depeche Mode deden het. Enerzijds had je de flashy kleuren van Boy George en anderzijds dus die grauwe Engelse fabriekssfeer. En natuurlijk ook het alomtegenwoordige nektapijtkapsel. Maar laten we het daar maar niet over hebben.

Depeche Mode - People Are People
Geüpload door Dan_of_the_Land. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

West End Girls - Pet Shop Boys (1984): ik was zwaar fan van The Pet Shop Boys, de huisdierenwinkeljongens. Als ik toen die vertaling ('huisdierenwinkeljongens' ?) had gekend was ik vast geen fan van ze maar in elk geval, West End Girls was hun eerste song en een poplied met klasse. The Pet Shop Boys waren een klasse apart want niemand klonk zoals zij, knappe melodieuze popsongs, symfonische pop. Ik vind hen nog steeds goed.

Pet Shop Boys - West End Girls
Geüpload door manon42. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Temptation - Heaven 17: Temptation is zo'n song die alsmaar opnieuw in een remix wordt uitgebracht dat je niet eens meer weet wanneer de originele versie uitkwam. Ik schrijf het u: de originele versie is de beste. Wat een dijk van een nummer, zeg. Toen vond ik het vooral een rare song, zoals ze telkens weer opnieuw in het refrein Temptation herhaalden. Ja, heel erg raar is dat.

Heaven 17 - Temptation
Geüpload door misslupin. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

You Can Call Me Al - Paul Simon (1986): ik haatte die song zo hard back in the 1980's. Want ja, hij stootte m'n geliefde Communards' Don't Leave Me This Way van de nummer 1 positie en clearly, I was not amused. Na een tijdje zag ik wel in dat deze song gewoon goed was, is. En eigenlijk, elk excuus is te stom om deze song te disliken. Oh man, I was a fool. Maar okay, ik was toen zeven ofzo but that's still not an excuse.

Paul Simon - You Can Call Me Al
Geüpload door manon42. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

99 Luftballons - Nena (1983): de song is without any doubt whatsoever de beste populaire Duitse song ever. En ja, je hoorde die ook altijd en overal, tot jaren na de release zelfs. Later werd de song minder hip en kreeg je hem steevast te horen in skihutten maar eigenlijk verdient de song dit niet. Ik stel voor dat Nena hem weer uitbrengt en we net als vanouds gaan rondspringen op de song want New Wavers dansen niet, die springen in het rond.

Nena - 99 Luft Ballons
Geüpload door Nephelnomis. - Ontdek andere muziek video's.

hits van '83 tot '88: alweer een reeks

Do They Know It's Christmas? - Band Aid (1984): het originele We Are The world en een van de mooiste kerstsongs ooit geschreven. Een nobel doel, een heel nobel doel maar voor mij was het toen gewoon een kerstsong. Zelfs de clip met beelden over de wantoestanden in de Derde Wereld kon me zelfs niet op het idee brengen dat het over meer dan een gewone kerstsong ging. Een kerstsong dus.

Band Aid - Do They Know It's Christmas
Geüpload door beautifulcynic. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

When The Going Gets Though, The Tough Get Going (1985) - Billy Ocean: deze song en clip maakten ook geweldig veel indruk op me. In de clip zie je namelijk Michael Douglas, Danny De Vito en Kathleen Turner gezellig meedoen en af en toe zie je beelden van wat toen hun laatste film was: The Jewel of The Nile. Een woordje uitleg: het was de tijd waarin Indiana Jones heel populair was en Michael Douglas, Danny De Vito en Kathleen Turner maakten samen de avonturenfilm Romancing The Stones. Het werd een grote hit en zo ook het vervolg The Jewel of The Nile. Het geheel werd netjes afgesloten met de black comedy The War of The Roses maar dus The Jewel of The Nile. Het trio was megapopulair en het feit dat ze in de clip meezongen en dansten was beyond.

Don't Leave Me This Way - The Communards (1986): Jimmy Sommerville was de zanger met een hogere stem dan de meeste vrouwen, een echte sopraan en die vrouw waarvan ik toen dacht het een man was zong een paar toonladders lager dan hij deed. Ik vond haar als manzijnde een keicoole stijl hebben. Hoe ik erbij kwam dat ze ondanks het lange haar, de schmink, het zeer vrouwelijk voorkomen een man was? I don't know. Ik denk dat het vast kwam door Boy George die toen meer op een meisje leek dan een man: schmink, lange vlechten. En vraag me niet waarom maar toen was het hip om als man er als een vrouw uit te zien. Dus ik dacht dat die vrouw een vent was. Verder vond ik de song het einde. Ik ging zelfs zo ver het geweldige You Can Call Me Al van Paul Simon te haten omdat die deze song van de nummer 1 plaats stootte.

The Communards - Don't Leave Me This Way
Geüpload door droogirico. - Ontdek andere muziek video's.

Walk Like An Egyptian - The Bangles (1986): deze song had een geweldige impact want we gingen allemaal als idioten like an Egyptian lopen. Als je dat deed was je hip. Ik bedoel, het was misschien zelfs nog hipper dan breakdancen. Maar de song is wel keigoed, hé. The Bangles. Ik vond Suzanna Hoffs, de laatste zangeres, echt een te coole griet.

The Bangles - Walk Like An Egyptian
Geüpload door trashfan. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Conga - The Miami Sound Machine (1985): eerst had je The Miami Sound Machine, dan werd het Gloria Estefan & The Miami Sound Machine en daarna gewoon Gloria Estefan. De band bleef echter hetzelfde. Of toch niet helemaal: aanvankelijk braken ze door met uptempo songs Rythm Is Gonna Get You enzo maar algauw werd de koers veranderd naar ballads. Bijna alleen maar ballads. Gloria Estefan werd een diva die ballads zong. Ik dacht toen dat de song volledig in het Spaans werd gezongen terwijl alleen het woord Conga dus Spaans klinkt. Of nee, dat het Spaans was zal ik toen wel niet hebben gedacht maar ik was ervan overtuigd dat het geen Engelstalige song was.

Miami Sound Machine Conga
Geüpload door avajra. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Hello - Lionel Richie (1984): als men mij toen had gevraagd van welke popsterren ik het meeste hield had ik beslist Michael Jackson, Madonna en Lionel Richie geantwoord. En die mening gaf ik ook ongevraagd. Eigenlijk wordt er te weinig over geschreven maar Lionel Richie was toen megapopulair. Wat wil je, hij had samen met Michael Jackson We Are The World geschreven en Hello was ook zo'n monsterhit. De eerste helft van the eighties waren een Lionel Richie era.

Lionel Richie Hello.
Geüpload door isahelia. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Annabel - Hans De Booij (1983): Annabel was zo'n song die je altijd overal hoorde. Nederlandstalige muziek was toch best vrij populair in die jaren. We gingen elke week op zwemles en in de cafetaria speelden ze elke keer Annabel. Alhoewel het Nederlandstalig was had ik geen idee waar hij het over had. Ik wist alleen dat het over Annabel ging. Het vunzige Joke Stop Toch Met Koken lied had ik dan weer wel begrepen. Dat zong ik zo mee. Alleen wel de versie zoals Ron het eigenlijk bedoelde. Iedereen zong de versie zoals Ron het bedoelde.

katie is verlegen

Verlegenheid. Ik denk dat iedereen op een bepaald moment in het leven wel es die persoonlijke ondervinding had verlegen te zijn. Op een podium voor het hele dorp en de hele schoolgemeenschap een Engels liedje zingen terwijl je weet dat je niet kan zingen en je Engels accent lousy is. Worr je verlegen van. En als dàt je nog niet verlegen zou maken: beeld je hetzelfde in maar dan naakt. En als dàt je nog niet verlegen zou maken dan voorspel ik u een toekomst als Bassie. Bassie van Adriaan.

Iedereen is wel es verlegen. Alleen bij sommigen is het een karaktertrek. Ik vind verlegenheid best wel schattig, bij anderen. Bij mezelf niet echt, nee. Ik vind het niet echt bepaald geweldig bij mezelf, die verlegenheid. En ik vraag me verder ook af: ben je verlegen omdat je onzeker bent? Neem nu George Michael. George Michael is absoluut verlegen maar zo onzeker zou ik hem niet durven noemen: hij weet best wat hij kan en is niet bang om die dingen dan ook bij z'n naam te noemen. Maar verlegen? George is écht wél verlegen (alsof ik hem persoonlijk ken).

Ik ben zelf ook best wel verlegen. Da's niet altijd even duidelijk, euhm, ik weet het niet, ik ben gewoon verlegen. Het dichtklappen, het niet weten wàt te zeggen en anderzijds het ratelen omdat je iéts moet zeggen. Oh yeah, I've been in all these places. Meermaals. En achteraf voel je je altijd zo stom. Ben je blij dat je weer in je hoekje kan kruipen.

Ik denk dat je verlegen geboren wordt. En ik denk eigenlijk feitelijk dat pesten er weinig mee te maken heeft: de mensen die ik ken die in hun jeugd zwaar gepest zijn geweest zijn niet bepaald verlegen te noemen. Het is natuurlijk wel zo dat verlegen personen sneller het doelwit worden van pesterijen zodat oorzaak en gevolg wel es worden omgedraaid. Maar pesten maakt niet persé verlegen. Verlegenheid zou volgens de Engelse Wikipedia in de genen zitten, heb ik dat dus even goed bedacht. En verder is verlegenheid ook niet persé het gevolg van een laag zelfbeeld. Je bent gewoon wat verlegen omdat je niet weet wàt te zeggen, je je ongemakkelijk voelt. En ja, bij mij is dat altijd al zo geweest.

Het beste wat ik hierover online las is het volgende: dat verlegenheid voortkomt uit het feit dat je denkt dat anderen niet geïnteresseerd zijn in hetgene je te zeggen hebt. Kwam van een zekere dr. Psycholoog waarschijnlijk. Jezelf niet echt durven tonen of zoiets.

Als verlegen persoon zou je dus liever wat van Madonna hebben: de antiverlegen diva, alleen tja, je bent Madonna niet. Uit interesse heb ik wat opgezocht over verlegen performers. Niet de acteurs/actrices, die kunnen zich nog achter hun rol verschuilen maar de zangers en zangeressen want die staan daar dus gewoon een Engels liedje te zingen. Bijna naakt. Vind ik best wel fascinerend als je bedenkt dat ze eenmaal naast het podium zo snel mogelijk willen wegrennen, naar hun veilig hoekje.

(als je geïnterviewd wordt in een taal die je amper begrijpt word je natuurlijk verlegen. Ik bedoel, heel veel mensen zouden verlegen worden. 't Is gewoon het enige overduidelijke fragment dat ik online vind van z'n schuwheid. Beeldfragment, want tekstfragmenten des te meer)

- Avril Lavigne: haar public image is verre van shy maar ze is het wel. Voelt zich awkward in sociale happenings.

- Beyoncé: Beyoncé creëerde voor zichzelf het stage alterego Sasha Fierce omdat zijzelf heel erg verlegen is. Dat merk je ook in interviews. Het gevalletje dubbele persoonlijkheid: on stage fearless, off stage: shy. En da's, als je wat in haar verleden duikt, altijd al zo geweest.

- Björk: Björk is zelfs legendarisch verlegen: ze staat bekend als de vrouw die, toen ze net bekend werd als soloartieste, huilend wegrende omdat er zoveel camera's op haar gericht waren na een concert. En omdat iedereen haar wou aanspreken.

- Bob Dylan: hij schijnt samen met Michael Jackson en Prince een van die artiesten te zijn die berucht staan om hun off stage verlegenheid. Dus ik denk wel dat hij het is.

- Britney Spears: Britney is blijkbaar verlegen. Zegt iedereen die vroeger met haar werkte.

- David Bowie: waarschijnlijk heeft David Bowie zoveel alterego's gecreëerd omdat hijzelf zo ontzettend verlegen is. Overigens heet hij David Jones. Niet dat elke persoon met een pseudoniem daarom persé verlegen hoeft te zijn maar als je een alterego van een alterego hebt dan, u begrijpt het vast wel.

- Donny Osmond: niet alleen schreef Donny Osmond er een song over "So Shy", hij lijdt zelfs aan social anxiety. Verlegenheid in de next level, zeg maar.

- Elton John: een van de meest extraverte popsterren, die de grootste decadentste feestjes geeft is dus eigenlijk gewoon een verlegen jongetje. Toen hij pas z'n muziekcarrière startte zeiden zijn collega's dat hij verlegen was. En ja, deep down, he still is volgens hen.

- George Harrison: de stille Beatle. George stond altijd rustig, verlegen op de achtergrond in een van de biggest bands ever. Maar niettemin gilden er ook massa's meiden voor hem. Verlegen of niet, als je 't hebt dan heb je het. Fact.

- George Michael: zonder Andrew Ridgeley geen Wham! want George was zelf gewoon te verlegen. De afspraak was dat Andrew alle sociale verplichtingen op zich zou nemen maar natuurlijk was iedereen ook geïnteresseerd in de leadzanger, en dat was George.

- Joey Ramone: Joey Ramone had OCD en was verlegen. OCD en verlegenheid houden overigens geen verband met elkaar, mocht u dat denken.

- Kate Bush: ik plaats haar ertussen omdat ik in verschillende bronnen lees dat ze verlegen is. Alhoewel ik daar zelf geen beelmateriaal/voorbeelden over vind.

- Lady Gaga: Lady Gaga drinkt zichzelf moed in om in al die maffe outfits te verschijnen. In haar jeugdjaren voelde ze zich een verlegen sociale misfit en dat is niet echt veranderd.

- Michael Jackson: de verlegenheid van Michael Jackson is bijna even legendarisch als zijn genialiteit. Zat in z'n kinderjaren vooral backstage te zwijgen. Uit interviews, zijn gedrag off stage merk je gewoon dat hij zo ontzettend verlegen was.

- Morrissey: Morrissey zong over z'n verlegenheid en staat ook zo bekend. Dus ik veronderstel dat hij het wel zal zijn.

- Prince: believe it or not Prince is shy. Off stage dus. Zo uitbundig hij is on stage, zo verlegen is hij off stage.

hits van '83 tot '88 (reeks 3)

Crockett's Theme - Jan Hammer (1987): de Miami Vice was dé serie, Crockett's Theme was samen met Phil Collins' In The Air Tonight de grootste Miami Vice hit en we waren allemaal verliefd op Don Johnson. Ik bedoel maar, Don Johnson heeft er in z'n eentje voor gezorgd dat de stoppelbaard sexy werd. En schoenen zonder kousen totally hip. Voor ons was Don Johnson dé man en we zeiden de tagline telkens opnieuw. Hey Sony, check it out. I gotta a taste for the money. Waar ik natuurlijk weer iets helemaal anders van maakte. Ik weet zelfs nog wat ik er van maakte: hey Sony, chick en chack. Akeren teejst for the money. Dat had ik dus weer helemaal verkeerd. Oh ja, en Don Johnson speelde de rol van Sony Crockett.

All At Once - Whitney Houston (1985): alweer zo'n eightiesrage: playbacken en soundmixen. Toen deed je dat niet op braderijen maar gewoon op televisie. Marco Borsato is zo bekend geworden. Sylvie De Bie (Sylvie Melodie, Sylver) ook. En Helmut Lotti ook. Als je als vrouw zo'n beetje heel goed kon zingen deed je gewoon Whitney Houstons All At Once. Ik vond dat best geweldig want man, ik hield van die song. Ik vond hem mooi, ontroerend, het raakte me gewoon. Al had ik geen idee waar ze over song.

Een Kopje Koffie - VOF De Kunst (1987): we riepen het allemaal: een kopje koffie! Ik dronk ook koffie, was er snel bij. En ja, ik dronk het zonder suiker, zonder melk, net als in de song. Eén kopje koffie! Het hoeft niet altijd over liefde te gaan. Alhoewel, dit gaat dus ook over liefde, voor het kopje koffie. Eén kopje koffie! Verder kwamen we niet.

J'aime La Vie - Sandra Kim (1986): het was de eerste keer dat ik me kan herinneren naar het Eurovisiesongfestival te hebben gekeken en België won meteen. Toen wist ik niet anders dan dat België een belangrijke rol speelde in het songfestival gebeuren, pas later drongen de werkelijke feiten door. In elk geval, Sandra Kim won en J'aime La Vie werd ons favoriete nummer.

Sandra Kim - j'aime la vie (1986)
Geüpload door Leroidukitch. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

The Sound of C - Confetti's (1988): eigtiesrage, again. New Beat. We liepen allemaal met zo'n New Beat badge rond, een smiley, of droegen zo'n T-shirt. New Beat kwam uit België maar daar hadden we toen geen idee van. Ik vraag me zelfs af of we wel wisten wat New Beat eigenlijk was. Meer dan dat het een Smiley was wisten we volgens mij toen niet. We waren dus helemaal mee.

80's Confetti's The Sound Of C
Geüpload door ptipain. - Ontdek andere muziek video's.

Respectable - Mel & Kim (1987): ook zo'n playbackklassieker. En we konden allemaal meedoen want het enige dat we dienden te onthouden was: Teej teej teej teej te te te te te teej teej, wat er verder kwam was of no importance. En die clip met die politieagent vonden we ook keicool.

Mel & Kim - Respectable
Geüpload door coolfunk. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

The Final Countdown - Europe (1986): deze song bracht me ietwat van m'n stuk. Nadat ik na een lange tijd eindelijk de titel had begrepen, daarvoor zong ik steevast "It's the fine you countdown.", wat dat ook moge betekenen, toen ik dus eindelijk de titel had begrepen dacht ik dat ze het meenden. Toenertijd had je het populaire muziekprogramma, de Countdown, je raadt het al, ik dacht dat het de laatste aflevering was. De song was een megahit, elke week passeerde hij de revue en ik dacht elke week opnieuw dat het de laatste Countdownaflevering was. Ik begreep er niks van dat ze het elke week opnieuw zongen. Werkelijk, ik dacht dat de song speciaal voor de laatste aflevering van de Countdown was geschreven.

Europe - The Final Countdown
Geüpload door DARKBENZIN. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

hits van '83 tot '88 (reeks 2)

Something Inside So Strong - Labi Siffre (1987): ik weet niet wat het was maar ik moest telkens weer huilen als ik deze song hoorde. Ik wist totaal niet waar de song precies over ging maar voor mij ging het over een man in jail en die dat niet leuk vond. Je moet weten dat toenertijd Mandela in de gevangenis zat, er nog Apartheid was in Zuid-Afrika en je had talloze protestsongs over Free Mandela en tegen de Apartheid. Het was die tijd. We gingen naar een concert in Vorst National en dan zag je overal spandoeken met Free Mandela. Waarschijnlijk is dit de ultieme Apartheidssong. Maar toen ging het voor mij gewoon over een man in de gevangenis.

The Time of My Life - Bill Medley & Jennifer Warnes (1987): Dirty Dancing was hot zo hot. We playbackten de soundtrack en het was de grootste dancehype na Fame. Weer typisch 80's dus. Er heerste toen een jazzdance hype die begon met Fame, de film kwam uit voor '83, maar de serie volgde ik wel op tv. Na Fame volgde Footloose, Flashdance en deze song was het sluitstuk van de jazzdance hype. En ja, ik volgde een cursus jazzballet.

Bill Medley & Jennifer Warnes -
Geüpload door punisher2409. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Wonderful Life - Black (1987): dit is ook weer zo'n song waarbij ik het niet droog hield. Ik had dus alweer totaal geen idee waar de song over ging want het is net een positieve song. Ik hield wel van deze song maar werd er ook een beetje bang van. Kids.

Relax (Don't Do It) - Frankie Goes To Hollywood (1983): is ook weer zo'n song die we altijd zongen. De gewone versie. Relax is iets wat kleuters begrijpen en wat er daarna volgde was waarschijnlijk some bad English. We vonden het cool.

Frankie Goes To Hollywood - Relax
Geüpload door hushhush112. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Money's Too Tight To Mention - Simply Red (1985): ik heb al es geschreven dat de stijl van Boy George zo'n geweldige indruk op me maakte. Wel die van Mick Hucknall, de zanger van Simply Red, ook. En ik zal niet alleen geweest zijn want je zag wel meerdere Mick Hucknallclonen rondlopen. Dat petje met die haren en die kleren. Het heeft nog steeds iets.

Simply Red - Money to tight to mention
Geüpload door KEOPS72. - De allerlaatste nieuwscontent.

Axel F - Harold Faltermeyer (1985): Beverly Hills Cop. Een van dé eightiesfilms. Deze song behoorde tot de soundtrack en het was een van de vele hits in een tijdperk waarin mannen achter een synthesizer een van de coolste dingen waren.

Borderline - Madonna (1984): dit was toch wel mijn lievelingsMadonnasong toen. De song die telkens opnieuw werd geplaybackt, gesoundmixt. Madonna was mijn tweede popidool, na Michael Jackson, en met deze song had ik het gewoon. Madonna was toen ook big, zo big: op straat zag je overal Madonnatjes lopen en als je aan meisjes vroeg wie ze wilden zijn zeiden ze allemaal "Madonna." Jongens wilden Michael Jackson zijn natuurlijk. De Madonnahype heeft toch wel geduurd tot eind jaren '80. Of zelfs begin jaren '90. Wanneer the freshest thing "Strike a Pose." was. Vogue. Maar da's na '88.

Madonna - Borderline
Geüpload door trashfan. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

hits van '83 tot '88

Ik ga (alweer) een nieuwe reeks opstarten: hits van '83 tot '88. The reason why is gewoon nostalgie. Ik was zo kleintjes in die jaren en de hits van toen waren voor mij best wel indrukwekkend. Voor '83 besef ik niks tot weinig. Heel erg jong enzo. Daarna des te meer: onze tv stond steevast op Veronica's top 40 en de Countdown, vanaf '83 weet ik het wel. Van '83 tot '88 dus want na '88 waren de songs nog steeds leuk en geweldig maar de big magic was voorbij. Dus alweer een nieuwe reeks. The nineties zijn blijkbaar hip maar de eighties zijn toch leuker: er zijn toen heel leuke mensen geboren en jarig geworden. En Sandra Kim won het Eurovisiesongfestival. Dàt en al die leuke mensen die geboren werden en jarig werden.

Ik ga enkel hits plaatsen die ik toen ook kende. Want het is een nostalgiereeks.

We Are The World (1985) - USA for Africa: deze song maakte geweldig veel indruk op me. Daarvoor vond ik songs leuk of erg leuk en soms ook ja, niet leuk maar toen besefte ik voor het eerst dat een song ook gewoon mooi kan zijn. Ik ging een week of twee op speelplein in Wommelgem en deze song speelde ze daar elke dag opnieuw. Samen met nog een andere song die zodra volgt. Ik krijg elke keer kippenvel als ik deze song hoor.

We are the world USA for Africa
Geüpload door blackcover. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Life is Life - Opus (1985): deze song werd dus ook elke dag gespeeld op die Wommelgemse speelplein. We Are The World was dé hit van '85 en daarna volgde deze song. Big hit. Jaren later zong iedereen hem nog: la la lalala (met handgeklap).

Opus - Life is Life
Geüpload door Discodandan. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Thriller - Michael Jackson (1984): natuurlijk maakte dit een grote indruk op me. De clip werd overal om de vijf minuten vertoond en dan was er ook nog die documentaire, The Making of Thriller. Michael Jackson was onze Superguy, Superdancer. Als je Michael Jackson zei riep iedereen: "Yeah!". Overigens was Thriller onze eerste Engelstalige album.

(niet de volledige versie van de clip maar die vind je dus niet online)

Karma Chameleon - Culture Club (1983): ik zal u iets bekennen, ik vond vroeger Boy George zo hot. Ik denk niet dat ik echt een crush op hem had want dat had ik voor 't eerst op George Michael, in '84. Maar Boy George zijn stijl vond ik toen zo ontzettend cool. Hij is de zanger dus.

Culture Club - Karma Chameleon
Geüpload door valentin73. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Nothing's Gonna Stop Me Now - Samantha Fox (1987): alweer zo'n eighties hype: zingende pin ups. Je had Sabrina (het Boys Boys Boys-meisje) en nog andere zingende pin ups maar van hen scoorde Samantha Fox de meeste hits. Het was ook de tijd van het televisieprogramma The Pin Up Club die zelfs een hitsong te pakken had. Echt zo'n slechte song maar kleine kinderen zongen het mee. Samantha Fox. En later hoorden we dat ze lesbisch is. En ja, haar borsten zijn the real deal. Geen borstvergroting ofzo voor Samantha, gewoon een natuurlijke dubbele D-cup ofzo. Vijf handjes vol.

Samantha Fox - Nothing's Gonna Stop Me Now
Geüpload door jpdc11. - Ontdek andere muziek video's.

Wake Me Up Before You Go-Go (1984): ik heb al es een keer te veel geschreven dat George Michael mijn eerste celebrity crush was. Hoeft dus weinig introductie. Maar ik kan best wel vertellen dat deze song overal opdook. En zelfs Fame deed hem. En wij ook, in kleuterEnglish.

Wham - Wake Me Up Before You Go-Go
Geüpload door jpdc11. - Ontdek andere muziek video's.

Shout - Tears For Fears (1984): het zal wel van alle tijden zijn maar vroeger maakten we 'dirty' versies van de grootste hits. Shout moest er ook aan geloven en alleen dat al zegt iets over de impact van de hit. En natuurlijk had ik m'n eigen kleuterversie. Ties en de ties. Right on.

(je vindt geen clip online waarin beeld en geluid synchroon zijn)