celebrity crushes

 Ik heb verschillende celebrity male crushes (gehad): Johnny Depp, Lenny Kravitz, de allereerste was George Michael (ik was vier), Robbie Williams was een jaar lang een zware obsessie van me toen hij pas doorbrak met Take That, evenals Jude Law, ook een zware obsessie van me ten tijde van The Talented Mr Ripley, een serieuze boon voor Robert Downey Jr. en Colin Farrel. 

Don Johnson ten tijde van The Miami Vice, ook zwaar crushen en Danny De Munk vond ik waanzinnig aantrekkelijk toen hij nog piepjong was (ik was ook piepjong). John Stamos was de enige reden waarom ik dagelijks naar Full House keek, echt dagelijks en hij was de énige reden want ik vond het een supermelige niet-grappige sitcom, ik kick(te) op de donkerste kerel van het duo Kris Kross, de jonge Harley Cross in Sister Kate, de jonge Edward Furlong (natuurlijk!). Sean Penn,

Marlon Brando, Robert Redford, James Dean, Alain Delon, Jimmy Fallon. 

De meest recente toevoeging is Timothée  Chalamet, maandenlang een obsessie geweest met Call Me By Your Name., V en Jungkook van BTS, Ryosuke Yamada van Hey! Say! Jump! En hoe kan ik de jonge Leonardo DiCaprio vergeten? Dat was geen obsessie meer, dat was gewoon pure hysterie, misschien wel mijn allergrootste celebrity crush. In plaats van uit te gaan, trok ik tijdens het weekend ‘‘s avonds naar een vriendin om samen DiCaprio films te bekijken, meermaals op terugspoelen en pauze drukken, normaal gedrag kan je dat niet noemen. Maar ja, het was toen LeoMania en ik deed voor de volle 100% mee.  

Sommige crushes begrijp ik achteraf niet zo goed. Michael J. Fox kan ik ergens nog begrijpen (ik had zelfs een kalender van hem) maar Phil Collins begrijp ik helemaal niet meer. En hoe kon ik ooit op Boy George zijn gevallen? Dat begrijp ik nog minder. 

Vrouwelijke celebrity crushes zijn er niet zoveel maar toch òòk wel: de eerste was Demi Moore. Ik zag haar in reclamefilmpjes van Ghost en was smitten. Die film heb ik dan ook in de bioscoop gezien evenals Indecent Proposal. Demi Moore straalt zowel power als kwetsbaarheid uit. Katja Schuurman, ook al heel lang een crush, Georgina Verbaan, alhoewel ik het een heel slechte film vind Costas! toch meermaals bekeken, en Angelina Jolie voor ze haar anti-Brad Pitt campagne voerde. Jennifer Lopez een tijdje tot ik inzag dat ze een totale diva is en niet van het leuke soort. 

Wat maakt voor mij een celebrity crush? Niet alleen een leuk uiterlijk maar er moet ook iets onderhuids broeien, iets ongrijpbaars, iets mysterieus, iets krachtig maar tegelijkertijd ook kwetsbaar. Denk Sean Penn. 

What’s the 411? 2024

 What an awful year 2024. Werkelijk awful: bah! Verschrikkelijk jaar! 2016 was nog erger, want dan overleed Prince. 

Het begon nochtans goed: mijn jarenlange relatie sprong af, en neen, dat bedoel ik niet sarcastisch. Afgezien van m’n Afrikareis was dat misschien het allerbeste van 2024. Ondanks de vele tegenslagen zit ik beter in m’n vel, ben ik gelukkiger en heb m’n zelfvertrouwen weer gevonden. Doe ook weer interessante dingen. Kortom: Stef is back. Mensen zien dat ook aan me: “Je ziet er goed uit.” daarvoor was ik bij tijden een hoopje miserabele miserie. 

Wat ook heel mooi is: en daar ben ik hen eindeloos dankbaar voor, 2024 kan ik (spreekwoordelijk) afsluiten omringd door mensen die oprecht om me geven. True friends, true family and true nice people. Mooie karakters.

De tegenslagen: waar zal ik beginnen? Mijn tante is overleden. Mijn trouwe vriend, onze Jules, onze hond ook. En dan die lieve vriendin van me, Lillith, de eigenzinnige kat die ik in Amsterdam leerde kennen, dé kat die me leerde van katten te houden, was het jaar ervoor overleden. Dat zijn moeilijke momenten. M’n wondermooie vriend met ALS takelt alsmaar af. Ik heb er zelfs geen woorden voor hoe erg ik dat vind. Geen woorden. 

En als kers op de taart (een leuke kennis/vriend)) gebruikte letterlijk deze woorden, heb ik een hersentumor (ik heb lang getwijfeld dit op te schrijven, tenslotte is het wel iets heel persoonlijk). Wat aanvankelijk glaucoom leek, bleek een hersentumor te zijn. Zo heb ik mijn jaar letterlijk beëindigd . Letterlijk want ik was op oudjaar de hele dag in het ziekenhuis voor onderzoeken (in Leuven, you know me, only the best will do). Maar het is niet alleen onweer: het gaat om een goedaardige tumor en mijn zicht zou weer hersteld worden na de operatie. Het besef is heel raar een hersentumor te hebben, een vriend zei me verbaasd: “Je lacht erom!” Wat kan ik anders doen? Huilen? Ik kreeg in Leuven een gortdroge serieuze assistent van prof dokter meneer prof dokter aan het lachen. Hij vroeg me: “Hoe sta je tegenover heelkunde?” Ik zei: “Doe maar, alsjeblieft! Zodat het weg is. En erger dan mijn zware darmoperatie van vorig jaar kàn het niet zijn.” Niet eens grappig bedoeld maar hij vond dat humor. 

Dus u begrijpt het misschien, ik heb weinig om te vieren op oudjaar 2024. Ben voor het allereerst totaal niet in feeststemming op oudjaar/nieuwjaar.

Maar het was dus niet allemaal slecht: het hoogtepunt was m’n Afrikareis: Zambia, Zimbabwe en Botswana. Herinneringen gemaakt voor het leven. Onvergetelijke anderhalve safari, the big 5 netjes afgewerkt. Afgezien van een luchtballon safari heb ik nu ook alle soorten safari’s gedaan: boat safari, game drive en walking safari. De Devil’s Pool overwonnen, als je een zelfvertrouwen boost nodig hebt: take a dip down into the Devil’s Pool. Yes, you can. Just do it. The Devil’s Pool is letterlijk aan de rand van de majestueuze Victoria Falls zwemmen. De werkelijkheid is zelfs enger dan het lijkt, acheraf denk je: wàt heb ik aangedurfd? 

M’n verjaardag op tweede kerst was van seconde een tot de allerlaatste seconde gewéldig! Afgezien van sommige vrienden die met een heel geldige reden (écht waar) niet kwamen opdagen waren er die dag geen minpunten . Voor het eerst kreeg ik uitsluitend échte Stefaniecadeaus maar nòg mooier was om te zien hoe de hele tafel het zo goed met elkaar kon vinden. En ‘s avonds met die goeie vriend van me - die m’n ukken en nukken  kent - all the way op resto gaan. 

2024 was niet helemaal slecht. Nieuwe vriendschappen gesmeed. Begrip, lieve berichten allerlei. In goede handen in Leuven. 

Ik klink straks met champagne op het goede van 2024. 2025 wordt een uitdaging. Maar dat is elk jaar. Leren van het goede en het slechte. En straks een beetje dansen. 

dame in de kijker: Debbie Allen

Iedereen die in de jaren ‘80 televisie keek, kent Phylicia Rashad, beter bekend als Clair Huxtable, de mater familias in de Huxtable family. Debbie Allen, minstens even getalenteerd, is haar zus, en al is ze in onze contreien minder bekend, in the States is ze een instituut. 

Opgegroeid in een intellectueel, artistiek nest (they could do the Harlem Renaissance just on their own), komende uit een Black Ivy League college (historical elite black colleges) bloeiden de zusjes Allen als triple threats open in the world of entertainment. Triple threats zijn entertainers die kunnen zingen, dansen, acteren, iets van Old Hollywood of Broadway, West-End. Denk: Judy Garland, Rita Moreno, Liza Minnelli, John Travolta, Goldie Hawn, Irene Cara, Sarah Jessica Parker, Tisha Campbell-Martin, Catherine Zeta-Jones, enzovoort maar de lijst is kort. 

Debbie Allen verdiende haar terechte erkenning als actrice, choreografe, musicalster, danser, regisseuse, producer, ze combineerde het allemaal en deed daarin geen half werk. Zou het zijn dat deze dame energie te veel had? In elk geval legde ze voor zichzelf de lat telkens heel hoog. Net zoals Lydia Grant, haar iconische rol van ontegensprekelijk sexy, ontegensprekelijk strenge danslerares in Fame (film en serie). Als kind vond ik haar intimiderend op het kleine scherm. Fascinerend, fur sure, toch echt wel intimiderend: 

‘You got big dreams, you want fame? Well, fame costs, and right here is where you start paying. In sweat.’ 

Debbie Allen is bij ons minder bekend omdat haar werk zich voor een groot deel in het theater en achter de schermen afspeelt. A Different World zou niet hetzelfde zijn geweest zonder haar in de televisiecoulissen. En is het iemand opgevallen dat triple threat Jasmine Guy, die Southern Belle Whitney Gilbert speelde in A Different World, een anonieme danser is in Fame? (de ‘nobody cares’ zaken die ik leuk vind)

Van de legendarische show Motown, 25: Yesterday, Today, Forever waarin Michael Jackson voor het eerst zijn Moonwalk presenteerde, was Debbie Allen de choreografe. Deze zin is een paragraaf waard. 

And last but certainly not least: zij leerde choreografie aan Paula Abdul, die op haar beurt Janet Jackson haar fameuze ‘Control’ album dance moves aanleerde. 

Debbie Allen, remember her name (inkopper). 

Film in de kijker: Sin City

 

Sin City is een van m’n drie gedownloade films waar ik geen internet voor nodig heb. Een understatement: ik vind hem goed. 

Nochtans had ik aanvankelijk m’n reserves om hem te bekijken: ik hou namelijk heel veel van de graphic novels Sin City van Frank Miller. Uit het verleden blijkt dat graphic novels zich niet makkelijk naar het witte doek vertalen (Watchmen zou een fiasco zijn). en ik zag echt niet in hoe je die visuele pareltjes van Frank Miller kon verfilmen, dat hele sfeertje kon overbrengen. Maar ja, eigenlijk, ik moést hem gewoon zien. 

De makers zijn er wonderwel in geslaagd Sin City tot leven te brengen, de duistere sfeer op een visueel verbluffende stilistische manier over te brengen (veel zwart/wit, af en toe functioneel kleurgebruik), de personages, de drie crime verhalen die je best kan omschrijven als achtervolgings- en of revengeverhalen, het acteerwerk. Magisch. Vooral van Elijah Wood stond ik verbluft, Elijah Wood, de hobbit, het kindacteur met de grote onschuldige ogen speelt overtuigend een memorabele enge meestervillain. 

Zowel Frank Miller als Rodriguez als Tarantino werkten aan deze film, op (vele) momenten is het een Tarantinoëske gorefest, zonder het lachwekkende dan. Voor sommigen is Sin City too disturbing, niet voor mij: ik zag Cannibal Holocaust op m’n eentje toen ik zestien was, een film die waarschijnlijk nu niet meer gemaakt zou mogen worden. 

een grote vertrouwensbreuk

 Ik ben geadopteerd, enkele jaren terug in Rwanda geweest met een ex, het weeshuis bezocht, kennis gemaakt met iemand die me zou helpen biologische roots te zoeken. 

De ex en ik hadden een belofte, vooral hij hamerde erop, samen weer naar Rwanda te gaan en ook al hebben we nieuwe partners, we zouden,samen naar mijn geboortedorp gaan. Dat avontuur waren we gestart en dat wou hij samen met mij doen, omdat het zo emotioneel is. 

Een paar mijn maanden later heeft hij na de breuk een nieuwe partner die enkel naar mijn geboorteland wilt gaan, als ik niet meega op de afgesproken datum. Haar begrijp ik ergens, je wikt niet samen met de ex van je vriend op reis, maar ga dan alsjeblieft naar een ander zwart Afrikaans land. Oeganda, Tanzania er zijn zoveel opties, zoveel mooie zwarte Afrikaanse landen. 

Van zijn kant is het een vertrouwensbreuk van jewelste. Had zoiets emotioneel nooit beloofd.