over hiphop cultuur (alweer)

 

Hiphop is een cultuur. Klaar. Het is niet alleen muziek, het is een hele beweging. Muziek, dans, kunst, mode, taal, het zou me een plezier doen als velen hiphop niet zouden minimaliseren en het afdoen als zijnde: bitchez, dope, money and gangsta. Want alhoewel vele rappers een bendeverleden hebben, The Bloods of The Crips (aanrader: film over de mede-oprichter van de bende waar het allemaal mee begon, Redemption: The Stanley Tookie Williams Story), is dat bijlange niet het verhaal van hiphop. 

De roots van Hiphop liggen in Afrika, in de eeuwenoude orale ritmische overlevering van Afrikaanse volkeren. In the States ontwikkelde het genre zich intellectueel met de voorlopers: The Last Poets, Gil Scott-Heron. Het verhaal gaat dat Gil Scott-Heron The Last Poets op zijn universiteit bezig zag en hen vroeg of hij die stijl mocht kopiëren. Vervolgens schreef hij een van de belangrijkste nummers uit de hele popmuziekgeschiedenis: The Revolution Will Not Be Televised. Wat ook niet echt heel bekend is: in de Flower Power periode van Woodstock had je een serie muziekfestivals in Harlem , Harlem Cultural Festival, de documentaire hierover is overinteressant. Dit terzijde. 

Officieel begint Hiphop met dj Kool Herc: een New Yorkse Jamaïcaan die het toasten (MC’s die praten over dancehall) vanuit Jamaïca naar de block parties in de South Bronx vertaalde. Rappen over een discobeat, een breakbeat, een beetje kort door de bocht. 

Hiphop is een hele cultuur. De dans, wordt gezegd, is gecreëerd door dansers in The Bronx en L.A. maar het kleinste kind kan zien dat de basisritmes uit Afrika komen. Je zou hiphop dance misschien het best kunnen omschrijven als een fusion dance met een Afrikaanse basis. En ergens is het ook niet zo vreemd dat Afrika als de bakermat dient, goed wetende wat de geschiedenis is van de Afro-Amerikanen die de cultuur creëerden. Jazz, bijvoorbeeld, heeft ook zijn hele vroege vroege roots in Afrika. Het zijn vooral de Afro-Amerikanen en de Puerto-Americanen die de dans creëerden, ontwikkelden en in leven hielden. 

Hiphopkunst: graffiti. Jean Michel Basquait is een heel bekende naam. Zijn goede vriend die iets later volgde, Keith Harring ook. Graffiti zelf bestaat al sinds de muurschilderingen uit de oertijd en tot tweemaal toe mocht ik de grotschilderingen van Pech Merle bewonderen, het is indrukwekkender dan het lijkt. Moderne graffiti valt eerder te situeren in de jaren ‘60, ‘70 op New Yorkse metrostellen, niet iedereen was en is er even blij mee. 

Hiphop cultuur, heel interessant om je er in te verdiepen. Wat me momenteel, op dit eigenste ogenblik, het meest fascineert is de Hiphop fashion. Als je naar the Godfathers of Rap kijkt, droegen zij niet wat we nu als Hiphop fashion beschouwen. Is het ‘populair’ dragen van sportkledij begonnen met Run DMC die hun Adidassen verheerlijkten? Het lijkt me een trend die eerder begon en weinig is onderzocht? Mode wordt sowieso al, naar mijn gevoel, nog steeds te weinig belicht. 

Om dit ‘vaag’ bericht af te sluiten: ik kom vandaag uit een Leuvens ziekenhuis. Vroeg op dus heel helder ben ik niet en toch persé een blogbericht willen schrijven.

Afsluiten wil ik met Kendrick Lamar, al zoveel jaren hou ik hem in de gaten. 

Ik hou niet persé van diss tracks, dit is wel een hele goede (video is wel beschikbaar, je kan gewoon klikken) 

mensenkennis

 Ik heb heel veel mensenkennis, dit schrijf ik niet op om te pochen, het is gewoon zo. Het is niet omdat ik bepaalde zaken niet uitspreek dat ik het niet weet. Ik hoef er geen moeite voor te doen het is iets dat automatisch gebeurt. En ik denk dat ik weet hoe het komt. Als kind, zelfs peuter, was ik enorm wantrouwig. Ik vertrouwde letterlijk bijna niemand. Op den duur ga je dan bepaalde systemen ontwikkelen om snel te achterhalen hoe iemand is. 

Als ik echt een grote liefde voor iemand heb dan is de inborst van die persoon prachtig. Door woorden, daden, ik kijk daar los doorheen. Maar evengoed als iemands inborst lelijk is, zie ik dat heel snel. Ik kan vriendschap faken, dat is geen mooie eigenschap maar ik kan het wel. Onlangs heb ik meer dan zes jaar een vriendschap gefaket. Iemand die dacht dat die tot mijn beste vrienden behoorde. Niet dus. Iedereen zou schrikken als ik zou zeggen over wie het gaat. Maar het heeft altijd een reden: als iemand tot tweemaal toe grensoverschrijdend gedrag vertoont en ik niet kan zien dat die persoon een goede inborst heeft dan is het voor mij gedaan. Het is niet zo dat ik iets zomaar gratuit ga faken. 

Als ik iets nooit ofter nooit ofter nooit ofter nooit zal vergeten en vergeven in die mate dat ik nooit iets nog van die persoon nog moet hebben (ook al fake ik dat we vrienden of maatjes zijn of dat ik die persoon gewoon aardig vind), is als iemand probeert te stoken tussen mij en een grootste liefde. Ook al fake ik nog zo hard dat we het goed kunnen vinden en ik blij ben je te zien, dat is dus niet zo. 

In mijn eerste jarenlange relatie vond ik dat al onvergeeflijk, die persoon heeft nooit meer iets goed voor me kunnen doen, laat staan voor een grootste liefde. En met stoken bedoel ik dus met een intrigant te spelen, bewust ruzie creëren, bewust in onmogelijke situaties brengen die geen enkele relatie overleeft. Ik heb een emmer vol stookgedrag gekregen en ja, dat heb ik ALLEMAAL onthouden en neen, dat heb ik NOOIT vergeven. 

Sommige stookgedrag is vrij onschuldig, ik zie ook wel het verschil. Maar zwaar stookgedrag keer op keer op keer dat een relatie wankel maakt. Neen. 

Vergeten Hits: the birth of contemporary R&B

 Omdat het zo lang geleden is een speciale editie van de reeks Vergeten Hits. Contemporary R&B, een genre dat net als hiphop, house en techno een hoge populaire vlucht nam in de jaren ‘90 en - al wordt het soms wel heel erg uitgemolken - nog steeds populair is. 

Laten we eerst naar het prille begin kijken, de voorvaders, de oermoeders. Contemporary R&B kent zijn wortels in hiphop, soul, disco, funk, electronic: al die genres in de mix overgoten met een smooth sausje. 

Carl Carlton - She’s a Bad Mama Jama (1981). Jaren ‘80 disco. Een voorganger. 

Voor er sprake was van Contemporary R&B had je New Jack Swing. Een overgangsgenre als het ware tussen de jaren ‘80 pop/disco/soul sound en de huidige R&B. De eerste records die hierin genoemd worden zijn Oh Louise van Junior Giscombe en Alice, I Want You Just For Me, Full Force, allebei uit ‘85. 

Oh Louise vind ik niet goed dus post ik eigenzinnig een ander nummer van Junior. Als je een beter nummer wilt horen in dezelfde Oh Louise sound is I Need Love van L.L. Cool J. een betere keuze. 

Junior - Mama Used to Say 

Full Force - Alice, I Want You Just for Me (dit nummer had een grote invloed op het producers-, songwritersduo Jimmy Jam and Terry Lewis. Klopt, die van Janet Jackson). 

New Jack Swing is dus een feit. Eveneens een pionier in het genre: Teddy Riley. Muzikaal is hij schatplichtig aan Oh, Louise van Junior en met zijn poulain Bobby Brown brak het genre pas echt door. 

Bobby Brown - On Our Own ‘88 (single ‘89, van de andere New Jack Swing/Contemporary R&B pioniers, LA Reid en Babyface) 

Bell Biv DeVoe - Poison (1990). Bell Biv DeVoe oftewel de voormalige New Edition, de band waar Bobby Brown wegens bad behaviour (oh, Bobby toch) werd uitgezet. New Jack Swing maar je hoort alsmaar meer de huidige R&B sound er doorheen klinken. 

En dan is het maar een kleine stap naar de Contemporary R&B. 

SWV - Weak ‘92

TLC - What About Your Friends ‘92

ongewenste droom op repeat

Ook al is het zo lang geleden (meer dan 20 jaar), het laat me blijkbaar niet los. Van tijd tot tijd word ik weer onderworpen aan die verschrikkelijke examenangst. In mijn dromen. En natuurlijk ben ik dan niet voorbereid. Er is geen enkele keer in m’n dromen waarin ik zeg: “Ik kén de stof! Laat maar komen!” en vervolgens zelfzeker het examenlokaal betreed (niet dat er in real life ooit zo’n moment is gekomen). 

Ik ben niet de enige die af en toe droomt dat die weer op de schoolbanken zit en examens moet afleggen. Blijkbaar is het een universeel gegeven. Een nachtmerrie kan je het bezwaarlijk noemen maar echt prettig dromen is het niet. De opluchting is groot als je luttele minuten na ontwaken beseft: hey, ik hoef dat niet meer te doen. 

Nochtans had ik een heel prettige studententijd: een vaste relatie met mr. Almost Perfect (écht waar! Overigens geen verwijzing naar de film), een kleine heel, héél hechte kliek van vrienden (ik heb over hen geblogd http://katiemorosky.blogspot.com/2021/10/het-olijke-viertal-in-gent.html?m=0  ), een mooie studio, deed een interessante studie en in m’n laatste jaren kon ik de vervelende studentenjobs achterwege laten en mocht in H&M bijklussen. Er waren ongetwijfeld veel downs maar het was verre van een studententijd from hell. 

De examenperiodes zijn gewoon stressvol. Net omdat er zoveel op het spel staat: je toekomst, bijvoorbeeld. In de middelbare school besef je dat niet eens (of misschien moet ik hierin louter voor mezelf spreken), eenmaal tijdens je hogere studies krijg je pas echt te maken met Examens. Tijdens een tweede zittijd ben ik ooit meer dan 10 kilo verloren want het zijn Examens. 

De examendroom is heel herkenbaar en ongewenst … Alhoewel. Je begint wel met een ‘oef, blij we daarvan af zijn’ gevoel aan je dag. You can’t beat that feeling. 

De popster droomacademie

 

Heel recent keek ik een seizoen uit van Dream Academy, de zoveelste afvalrace van getalenteerde, ambitieuze, heel jonge meisjes die het in de showbizz willen maken, hoog in de hitparade willen staan met een meidengroep. Op de Girls Aloud manier dus. Alleen was de insteek hier net iets anders: de bootcamp was namelijk geïnspireerd op de Koreaanse K-Pop Idool trainingen en het zou een internationale K-Pop band worden, meiden uit bijna alle uithoeken van de wereld. Het enige continent dat niet vertegenwoordigd was, was het gehele (!) continent Afrika. Geen interesse vanuit het gehele continent Afrika dus want je moest zelf je kandidatuur opsturen. Afrika was niet geïnteresseerd. 

       Ik die een meer dan gemiddelde interesse heb in K-Pop keek natuurlijk. En zag dat het niet klopte. De bootkamp duurde slechts een jaar waarin de dames zich te goed deden aan fastfood en bij tijden ongehoorzaam waren, in opstand kwamen omdat ze zich onheus behandeld voelden, openlijk emotioneel werden omdat ze  afgekraakt werden en af en toe even moesten gaan liggen omdat het even niet meer ging. Gewone heel normale Westerse meiden dus. En uit die meiden moeten dan in een jaar tijd een volwaardige K-Pop band geselecteerd worden die met de besten der besten kan concurreren. Ik had al heel snel mijn bedenkingen. 

(Op geen enkel van hun promofoto’s zie ik de K-Pop spirit, dit lijkt wel een Engelse boarding school of een Japanse middelbaar maar dan zonder het charmante hoge kawaii (cute) gehalte) 

Ik zal u es vertellen hoe het er werkelijk aan toegaat in een K-Pop trainingscenter. 

Het is hoogst uitzonderlijk dat je na (minder dan) een jaar al debuteert (een band vormt), dat is alleen voor de Jimins (BTS) van deze wereld weggelegd, voor hen die als primussen uit een elitaire heel selectieve veeleisende dansschool komen. Doorgaans ben je gemiddeld drie jaar of zelfs veel langer trainee voor je mag debuteren. Màg want voor sommigen zal dit nooit gebeuren, die mogen na jarenlang intensief, afmattend trainen alsnog hun biezen pakken. 

Tevens begin je niet met een specifieke band op het oog. Nee, eerst auditie om trainee te worden waarin je misschien als 1 van de 500 kandidaten (optimistisch uitgedrukt)  mag starten met je opleiding van wie weet hoeveel jaar zal het worden. Als ze je klaar vinden om te debuteren wordt er uit die pool een groep samengesteld door de grote bazen. Zo gaat het dus. 

Een jaar opleiding is haast ondenkbaar. Het verschil tussen Pop en K-Pop is dat K-Pop de uitermate perfectie eist van zijn performers. Denk aan de beste live optredens van een heel jonge Britney Spears op haar hoogtepunt: VMA Oops, I Did It Again en VMA I’m a Slave for You. Britney Spears, de enige Westerse vrouwelijke performer die in een K-Pop band aangenomen had kunnen worden. Na een jaar bootcamp welteverstaan. 

Je wordt er meteen op dieet gezet en daar hoort geen fast food bij, je zal het maar moeten redden met intensieve dans-, zang-, media-, presentatietrainingen op een hongerige maag, met weinig slaap, en dit nadat je voor de zoveelste keer maar weer afgebroken werd en vreest dat je nooit zal debuteren.Tussen de spreekwoordelijke soep en patatten wordt er plastische chirurgie gesuggereerd. 

Huilen, dat doe je eenzaam stiekem in bed. Of als je geluk hebt, bij een kamergenoot met wie je het goed kan vinden. En het zou niet eens in je opkomen  om in opstand te komen want achter jou staan er meer dan 1000 gedisciplineerde, getalenteerde meiden te trappelen die ook hun kans willen wagen. 

Dream Academy was een heel Amerikaanse vorm van een echte Koreaanse K-popopleiding. Disneyland. Zelfs de kledij, de make-overs, de videoclips, waren niet eens K-Popwaardig. In K-Pop is ALLES tot in de puntjes uitgekiend: perfectionisme, uiterst gestileerd met een hoge dosis blikvangers. 

Wat toch wel interessant was om te zien is het mentaliteitsverschil van de Oost-Aziatische meisjes versus, tja, de rest. Een heel jong Japans meisje (14 jaar) huilde bijvoorbeeld omdat ze door haar onkunde de groep misschien zou belemmeren in hun vooruitgang (TYPISCH Japans), alle anderen huilden uit zelfmedelijden of frustratie. Zo zijn wij dan weer. 

Je gaat me niet vertellen dat je na een jaar Westerse K-Pop bootcamp in sunny L.A. dit soort perfectie kan bereiken. Wetende dat elk detail moet kloppen, tot face expressions, minimale vingerbewegingen toe, én je er daarbovenop nog es je persoonlijke draai aan moet geven. Nee, hoor. 

(Dit is wel degelijk een K-Pop band, er bestaat alleen een Japanse versie van deze song omdat ze in Japan populairder zijn)