Je hoort me tot vervelends toe over Prince praten, over P-Funk (Parliament/Funkadelic), ja, zelfs over Daft Punk. Wat Stevie Wonder betreft, blijf ik vreemd genoeg eerder zwijgzaam. Misschien net omdat zijn muziek mij tot in het diepste raakt? Stevie te gevoelig ligt om erover te spreken? Toch doe ik een allereerste poging.
Ik weet nog precies waar ik zo’n 25 jaar geleden zat toen ik de eerste tonen van het album Songs in the Key Life hoorde, zijn magnus opus. In m’n Gentse studio tegen de verwarming bij het raam. Mijn toenmalige lieve vriend (gewéldig dat we ongeveer dezelfde muzieksmaak deelden) bij de radio. Zo’n impact had het destijds op me dat ik het nog precies weet. Love’s in Need of Love Today. Onvergetelijk.
Ik kan je niet vertellen waarom ik net dat album had gekocht, blindelings had gekocht zelfs. Zomaar onbezonnen een album kopen (hé, leuk hoesje) was namelijk niet m’n gewoonte: in m’n passionele drang om muziek te blijven ontdekken, hing ik rond in bibliotheken, platenwinkels alwaar ik stapels cd’s beluisterde. 25 jaar geleden was ik nog verre van internetverslaafd en in mijn omgeving was er ook niemand die zich verdiept had in het fenomeen Stevie Wonder, ik denk eigenlijk ik nog het meest.
Ik gokte gewoon. Wat een gok!
De eerste luistersessie overdonderde me, bij de tweede werd ik zelfs emotioneel: ik hield het niet droog. Muziek die zo warm, zo rijk aanvoelt, zo op je gemoed speelt, zo’n gevoelige snaar raakt, dàt is voor mij Songs in The Key of Life. Het moge duidelijk zijn dat dit geen gewoon album is voor me. Al 25 jaar sleur ik hem mee, zowel letterlijk als in gedachten. Als ik denk aan wat voor mij Liefde betekent dan denk ik werkelijk aan Songs in The Key of Life: in al z’n facetten, al z’n gelaagdheid straalt het liefde uit. Tonen, woorden die raken.
Het voelt dan des te bitter aan dat ik Stevie Wonder waarschijnlijk nooit live zal zien performen. Ongeveer 10 jaar geleden had ik de kans om hem in Rotterdam te zien, op North Sea Jazz. Ach, die komt wel nog es een keer naar België toe, dacht ik. Wrong. Nu zou ik een nachtje Parijs boeken om hem live te kunnen zien.
Toeval: het eerste album dat ik zie als ik een blik werp op m’n cd-collectie, is Songs in the Key of Life (hij staat net naast The Miseducation of Lauryn Hill, in voortreffelijk gezelschap dus). Een album that ìs so there with me, al 25 jaar lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten