Alsmaar vaker en vaker verlang ik terug naar bepaalde dingetjes uit m’n jeugd. Dat zal dan wel bij het pakketje ouder worden horen die nostalgie, heimwee, ... wat het precies is weet ik niet. Een van die ‘dingetjes’ is Knokke. Een Vlaamse badstad waar ik na al die jaren een haat/liefde mee heb opgebouwd. Want: Knokke kan enerzijds écht niet. Voor het milieu waar ik me nu in vertoef : de Antwerpse bohemiens, kunstenaars, alternatievelingen, wereldverbeteraars, creatievelingen en intellectuelen is een plek als Knokke natuurlijk des duivels. Het monster van het kapitalisme waart daar immers rond in al z’n protserigheid. Vreselijk. Ze zouden nog liever op de koeienwei al schijtende gezien worden dan in het Zoute of op het Albertstrand, temidden van een kolonie stinkende schijterds. Eigen kak ruikt altijd beter. Ook ik loop nu niet meer zo hoog op met het typische publiek dat er rondhangt, de blasé in poloshirt.
Maar anderzijds: op die schijterdsplek heb ik wel prachtige jeugdherinneringen beleefd: heerlijke Siska wafels eten, m’n klasgenootjes daar blij verrast ontmoeten, de leukste (Nederlandse) vriendjes leren kennen, stiekum verliefd worden op een Belgische Hollander uit Wilrijk, snel lopen voor een onverwachtse gratische vlieger bij Elle et Lui (een inmiddels verdwenen parfumerie) op de Kustlaan om daarna heel lang aan te schuiven voor een ijsje even verder bij het Glacier de la Poste, idyllische veel te lange wandelingen maken in het Zwin, handeltjes drijven in prachtige nepbloemen, lachen voor de fotograaf op de toeristische plekjes om een week erna in de fotowinkel vol trots je foto er te zien hangen, avondwandelingen op de zeedijk, ... , leren fietsen. Net daarom zou ik Knokke nooit kunnen loslaten. Praten doe ik er niet over (iedereen zou weghollen) maar stiekem surf ik wel naar fotootjes om m’n jeugd weer te herbeleven...
Dit is mijn persoonlijke coming out of the closet: ik hou van Knokke. Voilà. Alors, m’as tu lu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten