Ik ben vandaag met een bijzondere vriendin gaan eten, ik heb eigenlijk alleen maar bijzondere vrienden die ik veel liefde toedraag. Het resultaat van meer dan 10 jaar lang werken, opbouwen en snoeien in vriendschappen zodat alleen maar de ware vrienden overblijven. En ja, sommige ware vrienden verlies je (tijdelijk) uit het oog. Dat is nu eenmaal het leven. De liefde blijft mijnentwege, hoor.
Mijn vriendin en ik hadden bijzondere verhelderende gesprekken: ze is verstandig, wijs, ik vind haar PRACHTIG. Zelfs mijn ouders vinden haar enorm. We waren ooit samen gaan eten in Hungry Henrietta.
Een gesprek dat me altijd zal bijblijven ging over trauma’s. Iedereen heeft z’n trauma’s, de een wat meer of zwaarder dan de ander. Traumatische ervaringen worden pas werkelijk trauma’s als je je niet gesteund voelt. Wat een inzicht! It blew me away.
Ik kon meteen uit eigen ervaringen putten. In 2008/2009 werd ik gestalkt door een psychotische onderbuurvrouw die een oververliefheid (lees: obsessie) voor me had. Het was horror. Daarvoor vind ik obsessies romantisch mooi, Goethes Het Lijden van de Jonge Werther. Daarna, not so much. Je wilt gewoon niet gestalkt worden als in een horrorfilm. Vond ik heel moeilijk, heel beangstigend.
Ik werd slechts gesteund door een vriendin die ik toen meteen bombardeerde - en terécht ook - als een dierbare, dierbare vriendin. Vrienden die er ook in mijn moeilijke tijden voor me zijn, daar zet ik mijn hoed voor af. Zoiets vergeet ik NOOIT.
Ik weet niet waarom ze de enige was, ik had toen best vrienden maar ik geloof dat ze niet beseften hoe ernstig de situatie was. We waren jong, timmerden aan de weg, iedereen had zijn eigen issues. Aan die periode heb ik een trauma overgehouden. Ik werd daarna veel voorzichtiger, angstiger ook.
De stalkster had ik snel vergeven, ik was nooit echt kwaad op haar. Het was geen kwaad opzet: ze was mentaal ziek.
Jaren later ben ik sexueel aangerand geweest door een huisgenoot. Eigenlijk, kan je zeggen, was dit nòg erger. Van de maandenlange aanloop ernaartoe heb ik een trauma, ik durfde amper uit te spreken in wat voor psychologische terreur ik thuiskwam, mensen wisten het eigenlijk niet. Van de nachtelijke aanranding op zich heb ik geen trauma. Want toen werd ik wel massaal ongelooflijk gesteund. Zelfs de taxichauffeur op mijn vluchtroute ‘s nachts was boos op de aanrander.
Heel verhelderend om te beseffen waarom het ene veel zwaarder doorweegt dan het andere. Mooi, zulke gesprekken, zulke vrienden te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten