Positief Hopeloos Verliefd

Het gaat al wat beter. Ik besef nu zelf het onwaarschijnlijke absurde van deze situatie. Hilarisch eigenlijk. Dat ik dit erger vind dan gestalkt worden. Of gedurende 1,5 jaar in terreur leven omwille van een sociopathische huisgenoot. En dan nog es een psychopatische onderbuurvrouw die zich jouw salon eigen maakt. Dat ik dit erger vind is gewoon hilarisch. Dat ik niet weet hoe ik dit moet oplossen is ook gewoon hilarisch. Als INTP'er of hoogbegaafde of Plant ben ik redelijk koel, rationeel, een denker. Ik ben niet zo'n goede trooster want ik zoek altijd naar oplossingen. Irritant voor sommigen die gewoon een schouder willen. Het frustreert me dus des te meer dat ik met m'n kop tegen de muur sta en gewoon geen oplossing zie. Al twee jaar lang zie ik geen oplossing. Net wanneer ik denk dat ik er vanaf ben val ik er het volgende moment weer keihard in. Hilarisch eigenlijk. Dan schrijf ik "Ik ben eindelijk, denk ik, over die jongen heen." En iedereen klappen, applaus "Yeah, Stefanie! Yeah!" Champagneflessen gaan open. En de volgende dag een huilende radeloze Stefanie "Ik kàn hem niet vergeten wat moet ik doen? 😰 Hilarisch gewoon.
Ook gewoon het absurde van de situatie: na m'n lange relatie had ik tegen mezelf gezegd dat ik de volgende keer zou vallen op iemand die dichter staat bij het milieu waar ik in ben opgegroeid. Terwijl we eigenlijk uit kràk hetzelfde milieu kwamen. ASO-parcourtje, universiteit Letteren en Wijsbegeerte, op kot op 18 jaar, leraar. Het plaatje van de doorsnee Blandijnstudent. En nu word ik zo keihard verliefd op iemand die zo ongelooflijk ver staat van wat ik ken dat het gewoon raar is dat ik hem ooit heb leren kennen, van dichterbij. Ook dat is hilarisch.
En ik heb ooit gezegd: "Geen enkele jongen is het waard dat ik erom ga huilen." En tien jaar later zit ik met dichtgeknepen keel in de metro te huilen omdat ik iemand ben tegekomen van wie ik dacht dat hij op de jonge Marokkaan lijkt. Ook zo'n hilarisch moment: ik dacht eindelijk weer es gevoelens te hebben voor iemand. Iemand die me aan hem deed denken (ook dat is dus hilarisch) en dan zie ik iemand in de metro wiens achterkant (!) me aan hem deed denken en dan zit ik te huilen en radeloos te sms'en naar een vriendin 'Ik kan het niet. Ik kan het gewoonweg niet. Wat moet ik doen?' En weg waren ook meteen de gevoelens voor die andere kerel omdat het besef er weer keihard inhakte.
Misschien is het positief dat ik de hilariteit van dit alles inzie. Ik kan er dus om lachen, als ik er niet om huil. En misschien ben ik ook dankbaar dat ik weet wat het is om écht verliefd te zijn, om echt van iemand te houden, door gewoon om wat die persoon is.
Soms ontwaar ik een glimpje van verbetering in de Grote Verspilling der Gevoelens. Dan vind ik een andere jongen leuk maar dat duurt helaas slechts een dag dat ik enthousiast kan worden over een andere kerel. Zelfs de eerste jongen op wie ik echt verliefd werd valt in het niets. Die was ik na een week vergeten. Werkelijk. Of misschien zelfs een dag. Ik heb een mooi lijstje van twee jongens van wie ik werkelijk hield waarvan een ik al na een dag vergeten ben. Ik weet niet eens hoe ik dat doe, zo weinig verliefd worden. Het is niet zo dat ik een record wil breken. Hij vroeg me hoe het kwam dat ik nog single ben. En dan dacht ik: "Zie je voor de fuck niet dat ik alleen met jou in m'n hoofd zit?" Maar dat kan ik niet zeggen. Dan zou het ongemakkelijk worden.
Of die keer toen hij dacht dat ik lesbisch ben. Ik dacht: JIJ moest eens weten. JIJ moest eens weten hoe lesbisch ik wel ben. Dat kan ik je zo laten zien. Graag zelfs.
Of dan gaat hij me liggen adviseren hoe ik aan de man geraak. En denk ik: wacht eens even. Dit wil ik helemaal niet horen. Jij bent de laatste persoon op deze hele wereld die mij moet gaan adviseren hoe ik aan de man geraak. Ik zit er herinnering na herinnering na herinnering na herinnering op te sommen dat het eng wordt en dan heeft hij niet door dat ik totaal niet bezig ben met andere mannen.
Hilarisch eigenlijk. De Grootste Liefde van je leven gaat je effe liggen adviseren over relaties. Dat gevoel is on-wer-ke-lijk.
Erover schrijven doet me wel goed en tegelijkertijd doet het me ook nadenken over het feit hoe het komt dat ik zo weinig verliefd word. Het is heus niet zo dat andere jongens me niet zien staan. Er zijn er zelfs die kwaad worden dat ik nu al jaren verslingerd ben aan de onmogelijke liefde. Ik heb niet een positieve reactie gekregen van een kerel. Niet een. Een heeft me zelfs regelrecht uitgescholden en hem de grond ingeboord. Sindsdien heb ik met die kerel geen woord meer gewisseld. Geen woord.
Misschien kan ik weer dagdromen over de Grote Liefde die me dit alles doet vergeten. Zelfs als hij m'n naam uitspreekt, klinkt het als muziek. Ste-fa-nie. Even mooi zoals die jonge Brusselse Marokkaan mijn naam uitspreekt. Minstens even mooi. Dàt is een vereiste.