Ik ben op goede weg. Na jaren van emotioneel lijden, fysieke pijn om het lijden, het is als een mes dat in je keel snijdt. Of je adem wordt benomen. In elk geval het is een v-r-e-s-e-l-ij-k gevoel. Na jaren van lijden weet ik nu dat ik iets kan veranderen. Ik zit nog steeds opgesloten in die doos, al zoekende naar een sleutel maar ik weet tenminste dat ik die kan zoeken. Dat het niet zo hoeft te blijven. Dat ik niet in m'n hilarische situatie hoef te blijven steken.
Ik schrijf verhaaltjes, dat doe ik al jaren. In een van m'n verhaaltjes komt dit ook voor iemand die zich opgesloten voelt in haar kast van onmogelijke liefde. En daar radeloos en boos en verdrietig om wordt. Toen ik dat verhaal meer dan 10 jaar geleden schreef dacht ik van : wat mooi dat je zoveel van iemand kan houden. Maar laten we een feit een feit noemen. It sucks.
Ghô, het besef dat ik m'n situatie kan veranderen doet me goed. Oplossingen.
En soms moet je wel door een diep dal gaan om iets te veranderen. Ik heb vandaag zowat de bottom gezien en wild om me heen geschopt: "Help mij!" 😰 En kijk, ik ben geholpen. 😊
Ik ga absoluut niet durven zeggen dat ik over hem heen ben. Champagneflessen mogen dus nog dicht blijven. Maar ik weet nu wel wat ik kan doen om die kast meer te openen. En dan wil ik samen met iemand in een andere kast zitten. En kast vol liefde.
afterLink.
1 dag geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten