Waarschijnlijk kan u uit deze titel helemaal niet afleiden dat ik sinds een aardig tijdje verslingerd ben aan Gossip Girl, een teenage/high school dramaserie vol bold en beautiful mensen. Zeg maar een hedendaagse East Coast versie van BH 90210, the O.C., alleen is California ditmaal niet de setting maar de New Yorkse Upper East Side, je weet wel, het Dubai van New York City alwaar Donald Trump zich koning mag noemen.
Teenage dramaseries hebben vaak een kwalijk geurtje aan zich: het beste voorbeeld van het zogenaamde American cliché-spektrum: ‘bad acting but great looks’,‘holle maar sentimentele scenario’s’, kan je veelal vinden in een 45 minuten durende episode van een tienersoap. Net daarom is het zo moeilijk om ze met enige sérieux te volgen, die high school dramaseries, je weet al op voorhand dat elk cliché er ongegeneerd uitgesmeerd zal worden. Niet zo met Gossip Girl. Of eigenlijk, toch wel, alleen hebben de makers het slimmer aangepakt door elk belangrijk element van voormalige succesvolle series te gebruiken. Laten we beginnen met:
de voice over: The Wonder Years, Everybody Hates Chris, Desperate Housewives zouden maar half zo leuk zijn zonder die narratieve (en mysterieuze) commentaarstem van de voice over. De commentaarstem in Gossip Girl komt van de mysterieuze gossip girl die nooit haar identiteit zal prijsgeven maar ons niettemin wil onderhouden met de juicy over de over the top capriolen van superrijke tieners in Manhattan.
prachtig acteurs: bijna elke Amerikaanse dramaserie wordt bevolkt door beautiful people die je zomaar, al wandelende op de Meir, niet zo snel tegen het gorgeous lijf zal lopen. Maar wel in Gossip Girl. Met de leuke bijkomstigheid dat de acteurs niet alleen heel erg mooi zijn maar ook van het type ‘ook interessant om naar te kijken’ mooi. Ik heb een crush op drie van de vijf mannelijke hoofdrollen. Anders dan in BH 90210 gaat het dus niet tussen Brandon of Dylan, hier is het én Nate én Chuck én Rufus. Da’s prettig voor de girls. Voor de mannen heet het vast Serena Van Der Woodsen. Een mooie meid met nog een beter figuur dan Rachel Green.
interessante personages: de serie wordt bevolkt door complexe karakters die nooit alleen maar pure evil zijn of alleen maar two goodie shoes. Sex and the City geloofwaardige karakters dus. Je voelt met ze mee. Maar wees gerust, alle complexiteit ten spijt, sommige personages zijn bitchin’ genoeg om zelfs queen of that kinda b Amanda (Melrose Place) naar huis te sturen.
knappe outfits: en om nogmaals naar Sex and the City te refereren: de outfits! Wat een outfits. Ik bedoel maar, Carrie Bradshaw had een prachtige garderobe ter beschikking alleen, in meer dan de helft van haar outfits kon je niet decent over straat lopen. Het was ‘leuk! Maar toch maar niet.’ Gossip Girl is de allereerste Amerikaanse serie waarvan ik kan zeggen jaloers te zijn op de outfits (anders dan bij de doorgaanse tienerseries - en waarvoor ik Gossip Girl nog extra punten geef - is dat ze enorm goed gekleed gaan maar verder niet echt de behoefte voelen om daarover te praten, maar dat is tussen haakjes). Wie o wie is de stylist?
de locatie: New York, Manhattan (dus weer SATC), de Upper East Side. Als het gaat tussen East Coast en West Coast beken ik kleur en kies voor de East Coast (en dan heb ik het dus niet over hiphop).
de verhaallijnen: zijn gewoon over the top en kinky, en da’s ook de reden waarom iedereen in de 90’s naar Melrose Place keek. Het ene surprise ‘Nééé!’-moment gevolgd door het andere surprise ‘Nééé!’-moment. Guilty pleasures, smullen.
en dan nog de leuke details die het afmaken: de soundtrack is werkelijk de moeite waard, geen clichénummers van Chris Brown maar o.a. the Ting Tings (althans, voor wie dat de moeite waard vindt tenminste), verwijzingen naar populaire en klassieke cultuurproducten uit de Westerse canon, de overaanwezigheid van Audrey Hepburn (en de gouden jaren van Hollywood). Ik bedoel maar, een droomscene die refereert naar de eindscene van Breakfast at Tiffany’s! Yeah, da’s gewoon schitterend! Net zoals de hele serie.
3 opmerkingen:
Heb je de boeken van Gossip Girl al ontdekt ;)? Is niet hetzelfde als de serie natuurlijk, maar toch wel erg vermakelijke boeken, denk ik.
Ik mag daar niet naar beginnen kijken, of ik ga blijven kijken. Ik heb het nu al zo moeilijk om Familie en The bold and the beautiful niet elke keer op te zetten...:p
Euhm, nee. Ik heb de boeken niet gelezen. Enerzijds zou ik het wel willen omdat ik echt wel wil weten hoe het verder gaat en de boeken nog een beetje anders zijn. Maar anderszijds, het is wel chicklit en ik heb nog nooit chicklit gelezen (De Dolle Tweeling enzo buiten beschouwing). Ik denk dat ik me zou ergeren aan de schrijfstijl (heb ooit es een stukje online gelezen) dus hou ik het maar bij de serie.
Gossip Girl op dezelfde hoogte als The Bold & The Beautiful of Familie plaatsen is de serie eigenlijk onwaardig. De serie is echt honderdduizend keer zoveel beter, zelfs de New York Times en IMDB zijn er heel positief over.
't Is ook niet echt een soap omdat het wekelijks is en de actie er sneller verloopt. Er zijn nu ongeveer een 38 afleveringen (of misschien iets minder) uit, op 2,5 jaar, dat is niet overdreven. 't Is gewoon echt echt zo erg de moeite!
Een reactie posten