A challenge, een uitdaging. Onlangs had ik er een: poëzie schrijven met volwassen anderstaligen. Dit was geen opgelegde opdracht, het idee kwam, twee maanden terug, volledig van m’n overmoedige - niet echt doordachte - zelve. Volstrekt ondoordacht en overmoedig: het is niet omdat ik literatuur heb gestudeerd en in m’n tienerjaren knullige gedichten schreef dat ik zomaar iemand kan begeleiden in het schrijven van poëzie. Het idee alleen al is eigenlijk lachwekkend. Ik schrijf zelf niet eens gedichten meer.
Ook gaat het niet over een groep leerlingen die zich enthousiast hadden ingeschreven voor een cursus ‘Creatief Schrijven’. Hun doel is Nederlands leren, op poëzie zaten ze niet te wachten. En volwassenen zijn vaak eerder ‘vastgeroest’, die denken al snel dat ze wel weten wat ze kunnen.
Het bleek een challenge. Een proces waarin ik me heb moeten inlezen in hoe je dit het best aanbrengt, hen zachtjes vertrouwen in eigen kunnen heb moeten aanpraten (ook kweken).
Het idee werd aanvankelijk niet met open armen ontvangen. Heel begrijpelijk. Want voor hen was die challenge nog veel groter dan die voor mij: begin er maar es aan, in een taal die je niet volledig machtig bent te dichten als dit voor moedertaalsprekers al verre van vanzelfsprekend is.
De weg ernaartoe was mooi, het resultaat nog veel mooier: er zijn werkelijk pràchtige gedichten geschreven.
We hielden vandaag een poëzie-expositie. Die teksten kunstzinnig tentoongesteld. Van twee collega’s met een bovengemiddelde interesse voor literatuur kregen we bezoek, ze waren onder de indruk. Een grote hoed af voor mijn leerlingen dus, en een klein hoedje af voor mezelf. We zijn samen die uitdaging helemaal, helemaal aangegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten