Er zijn van die momenten die je dag naar een hoger niveau tillen, van die momenten die warm aanvoelen, ook al komen ze uit droevenis. Vandaag had ik zo’n moment.
Een maatje die ik al meer dan een decennium zo ontzettend graag zie, heeft een ziekte die je je ergste vijand niet toewenst: ALS. Het is een maatje uit de duizenden en dat wist ik lang voor hij die diagnose kreeg. Ik kon alleen maar met lovende woorden over hem spreken en was telkens zo blij hem te zien dat m’n ogen ervan oplichtten. Hij, een ander vrouwelijk maatje van me en ik, we vormden met z’n drieën een eenheid die niet doorbroken kon worden, ik zou ervoor ‘vechten’. Dan kwam ALS.
Het prachtige onvergetelijke moment vandaag: toevallig zei ik vorige week (laten we haar Asmae noemen): “Ik heb Asmae al heel lang niet meer gezien. Ik mis haar wel.” Vandaag kwam ik haar sinds lang weer tegen. We zetten ons even privé in een ruimte achterin en al heel snel kwamen haar spontane tranen, letterlijk opwellen. Tranen van verdriet omwille van mijn maatje uit de duizenden. Ik krijg geregeld van anderen te horen hoezeer ze met hem inzitten, regelmatig aan hem denken en ergens doet me dat deugd: hij is zo ontzettend geliefd. Echt.
Toen ik haar vertelde dat hij kort na z’n diagnose meegaf niet eens boos te zijn, was haar antwoord: “Hij is een mooi persoon.” Dat is waar, en een die met de jaren alsmaar prachtiger werd, die me kon ontroeren met zijn goede inborst.
Asmae en ik hebben vandaag samen gehuild. Het raakte me om dit verdriet om zo iemand zo prachtig als mijn maatje zo intens te mogen delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten